του Ηλία Φραγκούλη

Υπάρχει μια υποκατηγορία στα οικογενειακά δράματα του αμερικανικού σινεμά, όπου ένα ανήλικο παιδάκι πάσχει από «κάτι», γίνεται καλά δίνοντας αγώνα με την όποια ασθένειά του ή πεθαίνει. Ενίοτε, το παιδάκι αντικαθίσταται και από… σπιτικό τετράποδο, για να «αγγίξει την καρδιά» ενός διαφορετικού target group θεατών. Στην οικία της οικογένειας Πούλμαν, υπάρχει και παιδάκι με «πρόβλημα» και κατοικίδιο. Μάντεψε ποιο πεθαίνει αυτή τη φορά!

Ο Όγκι, ο ανήλικος ήρωας αυτού του «Θαύματος» (πόσο ταιριάζουν τα εισαγωγικά εδώ…), γεννιέται με το σύνδρομο Treacher Collins, με αποτέλεσμα να μεγαλώνει παραμορφωμένος στην όψη, κάτι που (μέχρι την ηλικία στην οποία τον συναντάμε στο φιλμ) δεν έχουν καταφέρει να διορθώσουν οι 27 επεμβάσεις τις οποίες έχει υποστεί για να ζει λίγο καλύτερα (οι εγχειρήσεις συνήθως αφορούν και προβλήματα αναπνευστικού, όρασης και ακοής). Οι γονείς του δείχνουν να αντιμετωπίζουν την κατάσταση με υπομονή και στοργή, όμως ο πιτσιρικάς είναι πλέον σε θέση να βγει από το σπίτι και να συνεχίσει την εκμάθηση στην Πέμπτη τάξη του Δημοτικού, σε ένα κανονικό σχολείο. Διότι είναι ένα κανονικό παιδί.

Από εκεί και πέρα, τα πάντα είναι προβλέψιμα. Σε ενοχλητικό βαθμό. Ο Όγκι πέφτει θύμα ασταμάτητου bullying από τους συμμαθητές, ακόμη πιο έντονα όταν αποδεικνύεται ότι είναι ίσως το πιο έξυπνο παιδί της τάξης του. Τα συνηθισμένα συστήματα άμυνας στα οποία βασιζόταν μέχρι σήμερα (φαντάζεται τον εαυτό του ως αστροναύτη της NASA και περιτριγυρίζεται από καλούς ή κακούς ήρωες του «Star Wars») σταδιακά χάνουν την ισχύ τους και η συμπόνοια των γονέων δεν είναι πια αρκετή. Κάπου εδώ μας συστήνεται και ο παραμελημένος χαρακτήρας της μεγαλύτερης αδελφής του, Βία (από το Ολίβια), που κι εκείνη με τη σειρά βιώνει άλλα συγκλονιστικά «δράματα» (η καλύτερή της φίλη γύρισε από τις διακοπές και δεν την κάνει παρέα!). Φυσικά, όλα ξεπερνιούνται με τη δύναμη της θέλησης και την καλοσύνη των ηρώων, αν και το σκυλάκι της οικογένειας δεν θα χαρεί το happy end του φιλμ, διότι πρέπει να υπάρξει και μια σκηνή στην οποία θα κλάψουν σύσσωμα τα μέλη της (προς Θεού, όχι όπως στο «Marley & Me» του 2008, εδώ μιλάμε για ζορισμένη συγκίνηση σε εντελώς φευγαλέο στιγμιότυπο).

Το «Θαύμα» υπογράφεται διεκπεραιωτικά από τον Στίβεν Τσμπόσκι, που το 2012 είχε προκαλέσει μια κάποια αίσθηση με τη μεταφορά ενός δικού του βιβλίου στη μεγάλη οθόνη («Τα Πλεονεκτήματα του Να Είσαι στο Περιθώριο»). Με τούτο εδώ το bestseller της Ρ. Τζ. Παλάσιο, καταφέρνει να τα πάει… ακόμη χειρότερα, θυμίζοντας τα τηλεοπτικά μελοδράματα του καναλιού Hallmark, με την εξέλιξη της πλοκής να τσουλάει πιο αδιάφορα και στεγνά ακόμη κι από τη μονοκόμματη έκφραση ατονίας του Όουεν Γουίλσον («υποδύεται» τον πατέρα… επειδή αυτό έγραφε ο ρόλος στο σενάριο). Μπορεί το φιλμ να έχει σκίσει εισπρακτικά στις ΗΠΑ, όμως είναι ντροπή να βλέπει κανείς το πόσο αναξιοποίητη είναι η Τζούλια Ρόμπερτς (η μητέρα), που αλλάζει δύο-τρεις μούτες ανάλογα με το «συναίσθημα» της σκηνής, όσο και το παιδί… θαύμα (εδώ ισχύει) του περσινού «Δωματίου», Τζέικομπ Τρέμπλεϊ, εντελώς χαμένου πίσω από το υποχρεωτικό μακιγιάζ της παραμόρφωσης του Όγκι. Μέχρι να τελειώσει, ήθελα κι εγώ να γίνω αστροναύτης της NASA…