του Ηλία Φραγκούλη

Ακόμη και μια αρχικά συμπαθητική ιδέα (τα παρασκήνια της εκδίκασης μιας παράξενης υπόθεσης ανθρωποκτονίας) μπορεί να καταστραφεί σταδιακά όταν το όλο εγχείρημα δεν έχει τα σωστά… σεναριακά θεμέλια. Η αφήγηση επικεντρώνει και χτίζεται πάνω στη δίκη ενός άεργου πατέρα που κλώτσησε και σκότωσε (με βάση την κατηγορία που τον βαραίνει) το επτά μηνών παιδί του. Είναι αθώος; Είναι ένοχος; Γιατί δεν απαντά σε κανένα από τα ερωτήματα του δικαστηρίου; Τι ρόλο παίζει η πενθούσα μητέρα στην όλη ιστορία; Παρακολουθούμε την έκβαση της υπόθεσης με κύριο πρωταγωνιστή τον πρόεδρο του κακουργιοδικείου, έναν δικαστή με κάκιστη φήμη που αρέσκεται να «χρεώνει» με διψήφιους αριθμούς ποινών τους καταδικασθέντες, ο οποίος, όμως, και στα προσωπικά του δεν τα πηγαίνει εξίσου καλά…

Το δίπολο της δίκης και της προσωπικής ζωής τού δικαστή (ο οποίος μάλλον πρόσφατα έχει αποχωριστεί τη βέρα του γάμου του, όπως αφήνεται να εννοηθεί), θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα ενδιαφέρον παιχνίδι παρατηρητικότητας του θεατή σε σχέση με την ψυχοσύνθεση και τα αντανακλαστικά των ηρώων του φιλμ, όμως εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με… το αμερικανικό σινεμά, δυστυχώς. Ο Κριστιάν Βενσάν ίσως δεν ενδιαφέρεται (ή, ακόμη χειρότερα, δεν είναι ικανός…) να αφηγηθεί κάτι το τόσο «εμπορικά» εύπεπτο, με πραγματικούς χαρακτήρες και πλοκή κάποιων ανατροπών. Εδώ η «ανατροπή» βρίσκεται ανάμεσα στους ενόρκους, με μια κυρία η οποία κάνει τον δικαστή να σαστίζει και να ξεφεύγει από τα στερεότυπα της αυστηρά πιστής στους κανόνες συμπεριφοράς του. Πρόκειται για μια παλιά ερωμένη; Πρόκειται για μια άπιστη σχέση του που, ίσως, τον οδήγησε σε ένα διαζύγιο;

Πολλά από αυτά τα ερωτήματα εμφανίζονται με ασάφεια στο «Μυστικό του Δικαστή», συνήθως απαντώνται με… διόλου συναρπαστικό τρόπο και, από ένα σημείο κι ύστερα, αυτό το flirt τους είναι που «οδηγεί» το φιλμ και όχι η δικαστική υπόθεση που παρακολουθούσαμε με κάποια περιέργεια ή αγωνία εξαρχής! Φυσικά, όλα αυτά σερβίρονται στον θεατή με το κλασικό ύφος του γαλλικού σινεμά, που θέλει τη φλυαρία να ξεπερνά τα όρια του ανεκτού και τη διάρκεια να δίνει τη δυσάρεστη εντύπωση του… διπλασιασμού της (πώς λέμε «έχει τον ατελείωτο»;).

Ο Φαμπρίς Λουκινί είναι ένας αξιοπρεπέστατος ερμηνευτής με σπουδαία φήμη στη Γαλλία, όμως, για ακόμη μια φορά, λανσάρεται σε ρόλο… ρομαντικού lead που μονάχα το μειδίαμα μπορεί να προκαλέσει στον μέσο θεατή, με μια επιπλέον σκιαγράφηση… ανθρωποδιώκτη, για τον οποίο ο Βενσάν ως σεναρίστας ευελπιστεί να μας κάνει να δούμε τη θετική του πλευρά μέσα από την έκφραση των ερωτικών του αισθημάτων. Όσο μετατοπίζει το ενδιαφέρον τού φιλμ προς αυτή την κατεύθυνση, τόσο… άνευ λόγου και αιτίας καταντά αυτό το «Μυστικό» που, εν τέλει, ξεχνά και γιατί μας έμπασε μέσα στο δικαστήριο εξαρχής!