FreeCinema

Follow us

ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΝΟ ΞΕΡΕΙ (2012)

(JUST LIKE A WOMAN)

  • ΕΙΔΟΣ: Δράμα
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ρασίντ Μπουσαρέμπ
  • ΚΑΣΤ: Σιένα Μίλερ, Γκολσιφτέ Φαραχανί, Τιμ Γκίνι, Μπαχάρ Σουμέκ, Ροσντί Ζεμ
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 90’
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: STRADA FILMS

Μία Αμερικάνα φέρελπις χορεύτρια της κοιλιάς και μία μετανάστις που μπορεί να ευθύνεται (ή και όχι) για το θάνατο της πεθεράς της ξεκινούν ένα ενδοσκοπικό road trip, που (φυσικά) πρόκειται να τις αλλάξει και τις δύο, υπό τους ήχους ολόκληρης της oriental μουσικής παραγωγής της τελευταίας δεκαετίας.

Με το «Μια Γυναίκα Μόνο Ξέρει», ο Ρασίντ Μπουσαρέμπ αφήνει πίσω του τη γαλλική γλώσσα (και το υποψήφιο για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας «Πέρα από τον Νόμο») και κινηματογραφεί ένα φαινομενικά αταίριαστο ζευγάρι (όπως στο αμέσως προηγούμενό του φιλμ, «London River») να διασχίζει την αμερικανική ύπαιθρο με προορισμό (τι άλλο;) το όνειρο. Μόνο που, ταυτόχρονα, αφήνει πίσω και την πολυπλοκότητα των χαρακτήρων ή την αναλυτική εξέταση των καταστάσεων και παρουσιάζει μια ταινία που είναι περισσότερο τυποποιημένη από όσο θα της άξιζε.

Ας προσπαθήσουμε να μην αναφερθούμε στις προφανείς συγκρίσεις με εκείνη την ταινία των αρχών της δεκαετίας του ’90, με το χαρακτηριστικό γυναικείο δίδυμο, το κάμπριο αυτοκίνητο και τον ξανθό, όμορφο συμπρωταγωνιστή πριν η δόξα τού χτυπήσει την πόρτα… Ναι, η αρχική ιδέα της γυναικείας χειραφέτησης και της ουσιαστικής αυτο-ανακάλυψης δηλώνει και εδώ το «παρών», όμως, πέρα από τις προθέσεις, οι δύο ταινίες δε μοιράζονται πολλά ακόμη πράγματα, ούτε σε περιεχόμενο αλλά ούτε και σε (μελοδραματικό) τόνο.

Το «Μια Γυναίκα Μόνο Ξέρει» αποδεικνύεται τόσο συγκρατημένο στο συναίσθημα ώστε να μη γίνεται γραφικό, επαρκώς γοητευμένο από τις πρωταγωνίστριές του ώστε να αναδεικνύει την ομορφιά τους και αρκετά συγκεντρωμένο ώστε να περνάει ένα σαφές μήνυμα. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι όλα αυτά είναι τόσο γνώριμα (για παράδειγμα, η Μέριλιν απολύεται και πετυχαίνει την ίδια μέρα τον άνδρα της με μια άλλη γυναίκα «στο ίδιο τους το κρεβάτι!»), που το όλο εγχείρημα χαρακτηρίζεται από μια γενική αδιαφορία.

Ειδικότερα το σενάριό του, χωρίς να είναι, ομολογουμένως, κάτι το τραγικό, δεν κατέχει τη δύναμη για να σε παρασύρει στην περιπέτειά του. Οι Σιένα Μίλερ και Γκολσιφτέ Φαραχανί κάνουν ό,τι μπορούν με αυτά που καλούνται να ερμηνεύσουν και, όντως, σχηματίζουν ένα δίδυμο που εκφράζει ικανά τις αντιθέσεις του δυτικού και ανατολικού κόσμου (θεωρητικά, το φιλμ είναι το πρώτο σε μια τριλογία που στόχο έχει να εκφράσει ακριβώς αυτό). Η δραματουργική δύναμη, όμως, αποδεικνύεται μάλλον ισχνή. Τα κλισέ στάδια της μεταξύ τους σχέσης αναπτύσσονται χωρίς εκπλήξεις και ούτε το φινάλε ανατρέπει τις προσδοκίες. Την εμφάνισή τους κάνουν, φυσικά, και τα… φαλλοκρατικά γουρούνια, και τα μυστικά που κρατά η μία από την άλλη, και η συγκίνηση, όταν αποκαλύπτουν πράγματα για τους εαυτούς τους, και τα διαλείμματα μακριά από το τιμόνι, που δίνουν το έναυσμα για ακόμη περισσότερες περιπέτειες. Αν το αυτοκίνητο πέφτει αυτή τη φορά στον γκρεμό ή όχι, θα πρέπει να το ανακαλύψετε μόνοι σας.

Αυτό, όμως, που με ενόχλησε ιδιαίτερα στην ταινία, ήταν το γεγονός ότι για ένα φιλμ που υποστηρίζει (δίκαια) τόσο έντονα τη γυναικεία χειραφέτηση, υπήρχαν κάποιες αντιφατικές στιγμές που δεν ταίριαζαν με το γενικότερο πλαίσιο. Για παράδειγμα, όταν η Μέριλιν αποφασίζει να αντιμετωπίσει τον άνδρα της, υποστηρίζει έξαλλη ότι «θυσίασε τα καλύτερα χρόνια της γι’ αυτόν. Δέκα ολόκληρα χρόνια και εκείνος δεν της έδωσε τίποτα. Ούτε καν ένα παιδί». Δε γνωρίζω αν ήταν, όντως, στόχος η μπερδεμένη αποτύπωση του χαρακτήρα, όμως, ανησυχώ ότι ήταν ακόμη μια ένδειξη «ασφαλούς» και τυποποιημένου σεναριακού γραψίματος. Διότι όταν αποφασίζεις να βάλεις τις ηρωίδες σου να σπάσουν τις κοινωνικές συμβάσεις, δεν υποπίπτεις σε ασφαλή, αποδεκτά πρότυπα.

Αν εξαιρέσει κανείς αυτές τις αρνητικές στιγμές, δεν υπάρχουν πολλά πράγματα για να μισήσει στο «Μια Γυναίκα Μόνο Ξέρει», μόνο που δεν υπάρχει και σχεδόν τίποτα για να αγαπήσει, επίσης. Μπορεί πάντα, όμως, να κλείσει τα μάτια και να αφεθεί στους ανατολίτικους ήχους του soundtrack, οι οποίοι κάνουν καλύτερα από όλα τη δουλειά τους!

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Δεν πρόκειται να ανακαλύψεις κάτι που δεν έχεις ξαναδεί, ούτε να εκνευριστείς λόγω κακής ποιότητας ταινίας. Δε στην προτείνω αλλά αν δε θέλεις να με ακούσεις, καλού κακού, κράτα σημειώσεις κατά τη διάρκεια της προβολής γιατί, μετά το τέλος, αμφιβάλλω αν θα την έχεις διατηρήσει καν στη μνήμη σου. Επίσης, αν πάτε με το ταίρι, επιλέξτε θερινό και απολαύστε καλύτερα τα αστέρια. Πλέον, δίνω και συμβουλές για ζευγάρια – όχι παίζουμε.


MORE REVIEWS

JURASSIC WORLD: ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ

Στο πέρασμα των χρόνων οι δεινόσαυροι έχουν αρχίσει να εξαφανίζονται από τα περισσότερα μέρη του πλανήτη, καθώς οι περιβαλλοντολογικές συνθήκες του σήμερα δεν ευνοούν την ύπαρξή τους. Εξαίρεση αποτελεί ο Ισημερινός, όπου σε συνθήκες απόλυτης καραντίνας διασώζονται αρκετά είδη, σε εκτάσεις στις οποίες απαγορεύεται να πλησιάσει άνθρωπος. Φυσικά, μία αποστολή φαρμακευτικού κολοσσού θα αγνοήσει αυτά τα μέτρα…

MATADOR

Ο Άνχελ, ένας μαθητευόμενος νεαρός ταυρομάχος που υποφέρει από ιλίγγους, έχει μία απρόσμενη σεξουαλική εμπειρία με τη Μαρία και αρχίζει να ομολογεί φόνους που… δεν διέπραξε! Παράλληλα, η Μαρία είναι μία γοητευτική δολοφόνος που εντοπίζει την ηδονή στον θάνατο, ενώ για τον Ντιέγκο, έναν πρώην ταυρομάχο, ο πόθος και ο θάνατος χορεύουν στην ίδια αρένα…

Ο ΨΥΧΙΑΤΡΟΣ ΜΟΥ ΤΡΕΛΑΘΗΚΕ

Κλασάτος ψυχίατρος κατορθώνει ν’ απαλλαγεί από αυτοκτονικό, ενοχλητικό πελάτη του, πείθοντάς τον πως το γιατρικό στην περίπτωσή του είναι η αναζήτηση του αληθινού έρωτα. Εκείνος ακολουθεί τη συμβουλή του, αλλά έναν χρόνο αργότερα εμφανίζεται στην πολυτελή του έπαυλη ως… μελλοντικός γαμπρός του!

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΜΑΡΑΚΟΥΝΤΑ

Ο Μαρακούντα, ο όχι και τόσο έξυπνος γιος αρχηγού προϊστορικής φυλής, φεύγει από τον καταυλισμό του για ν’ αποδείξει πως μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνος του. Το συναπάντημά του με… εξωγήινο πτηνό που διαθέτει μαγικές ικανότητες, δίνει στην περιπέτειά του μια τροπή που ουδόλως φανταζόταν.

ΤΟ 47

Φτωχικές οικογένειες από αγροτικές περιοχές της Ισπανίας, που από τα μεταπολεμικά χρόνια εγκαταστάθηκαν στα περίχωρα της Βαρκελώνης αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον, προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με τα λιγοστά μέσα που διαθέτουν. Όταν, όμως, το κράτος κωφεύει στις δίκαιες αιτιάσεις τους, τότε χρειάζονται δραστικά μέτρα. Εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα.