FreeCinema

Follow us

ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΝΟ ΞΕΡΕΙ (2012)

(JUST LIKE A WOMAN)

  • ΕΙΔΟΣ: Δράμα
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ρασίντ Μπουσαρέμπ
  • ΚΑΣΤ: Σιένα Μίλερ, Γκολσιφτέ Φαραχανί, Τιμ Γκίνι, Μπαχάρ Σουμέκ, Ροσντί Ζεμ
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 90’
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: STRADA FILMS

Μία Αμερικάνα φέρελπις χορεύτρια της κοιλιάς και μία μετανάστις που μπορεί να ευθύνεται (ή και όχι) για το θάνατο της πεθεράς της ξεκινούν ένα ενδοσκοπικό road trip, που (φυσικά) πρόκειται να τις αλλάξει και τις δύο, υπό τους ήχους ολόκληρης της oriental μουσικής παραγωγής της τελευταίας δεκαετίας.

Με το «Μια Γυναίκα Μόνο Ξέρει», ο Ρασίντ Μπουσαρέμπ αφήνει πίσω του τη γαλλική γλώσσα (και το υποψήφιο για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας «Πέρα από τον Νόμο») και κινηματογραφεί ένα φαινομενικά αταίριαστο ζευγάρι (όπως στο αμέσως προηγούμενό του φιλμ, «London River») να διασχίζει την αμερικανική ύπαιθρο με προορισμό (τι άλλο;) το όνειρο. Μόνο που, ταυτόχρονα, αφήνει πίσω και την πολυπλοκότητα των χαρακτήρων ή την αναλυτική εξέταση των καταστάσεων και παρουσιάζει μια ταινία που είναι περισσότερο τυποποιημένη από όσο θα της άξιζε.

Ας προσπαθήσουμε να μην αναφερθούμε στις προφανείς συγκρίσεις με εκείνη την ταινία των αρχών της δεκαετίας του ’90, με το χαρακτηριστικό γυναικείο δίδυμο, το κάμπριο αυτοκίνητο και τον ξανθό, όμορφο συμπρωταγωνιστή πριν η δόξα τού χτυπήσει την πόρτα… Ναι, η αρχική ιδέα της γυναικείας χειραφέτησης και της ουσιαστικής αυτο-ανακάλυψης δηλώνει και εδώ το «παρών», όμως, πέρα από τις προθέσεις, οι δύο ταινίες δε μοιράζονται πολλά ακόμη πράγματα, ούτε σε περιεχόμενο αλλά ούτε και σε (μελοδραματικό) τόνο.

Το «Μια Γυναίκα Μόνο Ξέρει» αποδεικνύεται τόσο συγκρατημένο στο συναίσθημα ώστε να μη γίνεται γραφικό, επαρκώς γοητευμένο από τις πρωταγωνίστριές του ώστε να αναδεικνύει την ομορφιά τους και αρκετά συγκεντρωμένο ώστε να περνάει ένα σαφές μήνυμα. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι όλα αυτά είναι τόσο γνώριμα (για παράδειγμα, η Μέριλιν απολύεται και πετυχαίνει την ίδια μέρα τον άνδρα της με μια άλλη γυναίκα «στο ίδιο τους το κρεβάτι!»), που το όλο εγχείρημα χαρακτηρίζεται από μια γενική αδιαφορία.

Ειδικότερα το σενάριό του, χωρίς να είναι, ομολογουμένως, κάτι το τραγικό, δεν κατέχει τη δύναμη για να σε παρασύρει στην περιπέτειά του. Οι Σιένα Μίλερ και Γκολσιφτέ Φαραχανί κάνουν ό,τι μπορούν με αυτά που καλούνται να ερμηνεύσουν και, όντως, σχηματίζουν ένα δίδυμο που εκφράζει ικανά τις αντιθέσεις του δυτικού και ανατολικού κόσμου (θεωρητικά, το φιλμ είναι το πρώτο σε μια τριλογία που στόχο έχει να εκφράσει ακριβώς αυτό). Η δραματουργική δύναμη, όμως, αποδεικνύεται μάλλον ισχνή. Τα κλισέ στάδια της μεταξύ τους σχέσης αναπτύσσονται χωρίς εκπλήξεις και ούτε το φινάλε ανατρέπει τις προσδοκίες. Την εμφάνισή τους κάνουν, φυσικά, και τα… φαλλοκρατικά γουρούνια, και τα μυστικά που κρατά η μία από την άλλη, και η συγκίνηση, όταν αποκαλύπτουν πράγματα για τους εαυτούς τους, και τα διαλείμματα μακριά από το τιμόνι, που δίνουν το έναυσμα για ακόμη περισσότερες περιπέτειες. Αν το αυτοκίνητο πέφτει αυτή τη φορά στον γκρεμό ή όχι, θα πρέπει να το ανακαλύψετε μόνοι σας.

Αυτό, όμως, που με ενόχλησε ιδιαίτερα στην ταινία, ήταν το γεγονός ότι για ένα φιλμ που υποστηρίζει (δίκαια) τόσο έντονα τη γυναικεία χειραφέτηση, υπήρχαν κάποιες αντιφατικές στιγμές που δεν ταίριαζαν με το γενικότερο πλαίσιο. Για παράδειγμα, όταν η Μέριλιν αποφασίζει να αντιμετωπίσει τον άνδρα της, υποστηρίζει έξαλλη ότι «θυσίασε τα καλύτερα χρόνια της γι’ αυτόν. Δέκα ολόκληρα χρόνια και εκείνος δεν της έδωσε τίποτα. Ούτε καν ένα παιδί». Δε γνωρίζω αν ήταν, όντως, στόχος η μπερδεμένη αποτύπωση του χαρακτήρα, όμως, ανησυχώ ότι ήταν ακόμη μια ένδειξη «ασφαλούς» και τυποποιημένου σεναριακού γραψίματος. Διότι όταν αποφασίζεις να βάλεις τις ηρωίδες σου να σπάσουν τις κοινωνικές συμβάσεις, δεν υποπίπτεις σε ασφαλή, αποδεκτά πρότυπα.

Αν εξαιρέσει κανείς αυτές τις αρνητικές στιγμές, δεν υπάρχουν πολλά πράγματα για να μισήσει στο «Μια Γυναίκα Μόνο Ξέρει», μόνο που δεν υπάρχει και σχεδόν τίποτα για να αγαπήσει, επίσης. Μπορεί πάντα, όμως, να κλείσει τα μάτια και να αφεθεί στους ανατολίτικους ήχους του soundtrack, οι οποίοι κάνουν καλύτερα από όλα τη δουλειά τους!

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Δεν πρόκειται να ανακαλύψεις κάτι που δεν έχεις ξαναδεί, ούτε να εκνευριστείς λόγω κακής ποιότητας ταινίας. Δε στην προτείνω αλλά αν δε θέλεις να με ακούσεις, καλού κακού, κράτα σημειώσεις κατά τη διάρκεια της προβολής γιατί, μετά το τέλος, αμφιβάλλω αν θα την έχεις διατηρήσει καν στη μνήμη σου. Επίσης, αν πάτε με το ταίρι, επιλέξτε θερινό και απολαύστε καλύτερα τα αστέρια. Πλέον, δίνω και συμβουλές για ζευγάρια – όχι παίζουμε.


MORE REVIEWS

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΞΑ

Η ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία Lancia θέλει να κερδίσει πάση θυσία το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι του 1983, όμως, το μοντέλο της 037 υστερεί σημαντικά έναντι της τετρακίνητης γερμανικής τεχνολογίας του Audi Quattro. Ο εκτελεστικός της Διευθυντής, Τσέζαρε Φιόρι, έχει μερικές πονηρές ιδέες οι οποίες ενδεχομένως μπορούν ν’ αλλάξουν τη διαφαινόμενη πορεία των πραγμάτων. Εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα.

MINORE

Μυστηριώδη τέρατα εμφανίζονται σε παραθαλάσσιο location του Σαρωνικού κόλπου με εχθρικές και φονικές διαθέσεις. Θα μπορέσουν να τα αντιμετωπίσουν ένα ναυτάκι, μια σερβιτόρα, μια γιαγιά, ένας μποντιμπιλντεράς κι ένα τσούρμο… μπουζουξήδων;