του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Δώδεκα χρόνια μετά την πρώτη του προβολή στις ελληνικές αίθουσες, το «Αγάπα Με Αν Τολμάς» ίσως καταφέρει να βρει και ένα νέο κοινό, αφού τόσο ο Γκιγιόμ Κανέ όσο και – κυρίως – η Μαριόν Κοτιγιάρ είναι διασημότεροι ως πρωταγωνιστές και ως ζευγάρι (κουτσομπολιό: στα γυρίσματα της ταινίας, ο Κανέ ήταν ακόμη παντρεμένος με την Ντιάνε Κρούγκερ). Αν και η ταινία είναι πραγματικά καλή, με πολύ ενδιαφέρον γύρισμα και καταφέρνει να δημιουργήσει κάτι σημαντικό, δηλαδή ένα σύμπαν δικό της για τους χαρακτήρες της, ίσως τελικά να μην έχει «γεράσει» τόσο καλά και οι επιρροές της από άλλα σημεία αναφοράς του γαλλικού σινεμά (η «Αμελί», το «Ζιλ και Τζιμ» είναι μόνο μερικά παραδείγματα) να γίνονται πλέον πιο εμφανείς. Η εξέλιξη άλλωστε του Γιαν Σαμουέλ (ή μάλλον το αντίθετό της) έδειξε ότι δεν διαμόρφωσε τελικά μια δική του, ξεχωριστή υπογραφή.

Παρ’ όλα αυτά, σε τούτη την πρώτη σκηνοθετική του απόπειρα, ακολούθησε το σενάριο και τους ήρωές του σε μια τρελή ιστορία αγάπης με ακραίες, ίσως και εκνευριστικές συμπεριφορές. Ο Ζουλιάν και η Σοφί αναπτύσσουν τον δικό τους κώδικα επικοινωνίας από τη στιγμή που συναντιούνται στο σχολείο. Εκείνη αντιμετωπίζει τα πειράγματα των άλλων για την πολωνική της καταγωγή και εκείνος βρίσκεται δίπλα της. Σύντομα θα αναπτύξουν τη δική τους γλώσσα γύρω από ένα μικρό μεταλλικό carousel, που θα γίνει το σύμβολο της σχέσης τους. Κάθε φορά που θέλουν να προκαλέσουν ο ένας τον άλλο, το παιχνίδι αλλάζει χέρια και εκτονώνει την ερωτική ένταση ανάμεσά τους. Μεγαλώνοντας, τα αισθήματά τους θα είναι πιο ξεκάθαρα, αλλά μόνο για τον εαυτό τους, αφού και πάλι το carousel θα χρησιμεύει για να βάζουν ανάμεσά τους προκλήσεις και να αναβάλλουν το ξεκαθάρισμα που θα αποκαλύψει ό,τι πραγματικά νιώθουν. Στα υπέρ τού φιλμ, το θαρραλέο, αντισυμβατικό φινάλε που εναρμονίζεται σωστά με τον τρελό έρωτα των δύο ηρώων, χωρίς να απομακρύνεται από την ιδέα μιας ρομαντικής επιλογής (η οποία σου κλείνει το μάτι με κάπως… μακάβριο τρόπο).