του Άγγελου Μαύρου

«Η Ωραία της Ημέρας», «Η Πωλίν στην Πλαζ» και το «On n’Est pas Sérieux Quand Οn A 17 Αns» του Ρεμπό σε μία… γάμα Λυκείου; Ας «παίξουν» και βοηθήματα, αν μπορεί έτσι ο ανέκαθεν (συχνά ψιλοφίφα) προβοκάτορας του γαλλικού «Sitcom» της λίμπιντο και των δεσμών αίματος να επαναγονιμοποιήσει τη συντηρητική κινηματογραφική θεματική τής ανακάλυψης της σεξουαλικότητας, βγάζοντάς τη στο κλαρί ως – εν συγχύσει λόγω ηλικίας αλλά γνήσια – ενστικτώδη, από μία φιλέρευνη σπουδάστρια του παιχνιδιού της σαγήνης και του αισθάνεσθαι της ζωής, αναζήτηση μιας κάποιας συγκίνησης στο «μεγάλο» άγνωστο.

Και στο ξόρκισμα του μπορεί τραυματικού, σίγουρα απογοητευτικού εισηγητικού adulte, αλλά όχι XXX, τολμήματός της (το coup de foudre μας, η έξοδος της Ιζαμπέλ από το σώμα της και η θέαση της ερωτικής μύησής της ενώ συμβαίνει); Και στην επί πληρωτέα αποδείξει κατάκτηση του – αδύναμου ενώπιον μιας «Νέας & Όμορφης» – ισχυρού φύλου (που, με Viagra ή όχι, πάντα τελειώνει αλλά τα χούγια του οποίου η Ιζαμπέλ ή Λεά, κατά το εργασιακό ψευδώνυμό της, θα ανακαλύψει δραματικά ότι δεν κουμαντάρει); Και στην αυτοϊκανοποίηση της εξόδου απ’ το ασφαλές υπνοδωμάτιο, πλάι στο σαλόνι των ανοιχτόμυαλων οικείων της (ένας χαζούλης πατριός – ψυχούλα που κρύβει τη γύμνια του στο ντους); Και στο ξεστράτισμα από τη μητρική συζυγική αποτυχία και γαμήλια υποκρισία (ένας πατέρας τον οποίο δε θέλει να δει, μια χωρισμένη μάνα που απατά τον «δεύτερο» με τον άνδρα τής οικογενειακής τους φίλης);

Peu importe, γιατί η Ιζαμπέλ κάνει με όπλο τα κάλλη της τον δικό της, μυστικό Μάη του… 69. Και το βρώμικο μυαλό που την έπλασε βάζει-βγάζει παμπόνηρα δάχτυλα (για να ερεθίσει τη «νορμάλ» Γαλλία, όπως συνήθως) στα πισινά της δραματουργίας, η οποία κ@βλώνει (Γ)αβρά: ένα αθώο σχόλιο για το μακιγιάζ «πόρνης» πριν απ’ το πρώτο ραντεβού με το διακορευτή που αυτή επέλεξε, ένα προφυλακτικό ενοχοποιητικά αφημένο από τη μοιχό μητέρα στο μπάνιο, το χειρογλύκανο του επίσης αφυπνιζόμενου βενιαμίν με αστείο μάρτυρα τον «μπαμπά», ένα δοκιμαστικό demi γλωσσόφιλο δωρεάν σε boum συμμαθήτριας με υπόκρουση Vitalic και M83, ο πρώτος (και καλύτερος) πελάτης που θα είναι τραγικά – κι εν είδει σπορέα για την ίντριγκα – επίσης ο τελευταίος που θα «πάρει».

Καθ’ όλη τη διάρκεια της πράξης, η κύκλια (όπως οι 4 εποχές τού 1 έτους απ’ τη ζωή της Ιζαμπέλ, που o Οζόν χουφτώνει ευφυώς με πιάσιμο ισάριθμα τραγούδια τής, ανέκφραστα απόλυτης εκφραστή τού mademoiselle «χαλάσματος», αλλά και του σημαίνοντος εδώ «Je Suis Moi», της Φρανσουάζ Αρντί), αδιαφανής αλλά βαθιά μεταμόρφωση της Μαρίν Βακτ από άβγαλτη νουνούζα σε ατομικά διατιθέμενη στον Ιστό βίζιτα δεν έχει ανάλογο στις debutante της φετινής σεζόν (Σεζάρ πρωτοεμφανιζόμενης alert) και συνιστά, πλάι στα οφθαλμοφανή προσόντα της, μια ξελογιαστική πρώτη φορά στο εκράν. Που βολεύει ακόμη και τη μυθοπλαστική διακεκομμένη συνουσία σε φασώματα δευτεράνζ ή όχι χαρακτήρων (πιο χτυπητά, ο μόλις ένα τσικ υπαινισσόμενα gay μικρός αδελφός, ο καλύτερος αρσενικός φίλος της ηρωίδας) ή τα φωτομονταζιακά ελεγχόμενα ρεαλιστικά οφθαλμολάγνα ραντεβού.

Υπάρχει άλλωστε και το money shot. Αυτή η λεπτουργημένα καθάρια (παρότι – ή ίσως ακριβώς επειδή – χειραφετεί κρυπτικά το… αντικείμενό της απ΄ τις πλήρεις εξηγήσεις, μα ψυχολογικές μα ηθικές), η παραλίγο οργασμική ταινία που ο, σε βάρος της φιλμογραφικής στάθμης του παραγωγικός, Οζόν υπόσχεται απ’ την αρχή της καριέρας του ότι θα προσφέρει στους απαιτητικότερους των πελατών του, εγκαταλείπει την κλίνη τής οθόνης επιτρέποντας στο σκεύος ηδονής της να αναβαπτισθεί («Η Πισίνα» σε άλλη στάση – Σάρλοτ Ράμπλινγκ, bienvenue) για το εξ αμελείας κακό, που – τα αντίποινα ή η σωτηρία της; – την ξεμπρόστιασε, από μία «έμπειρη» γυναίκα με τα δικά της, προσωπικά απωθημένα ως συμβία. Να σχολάσει ανικανοποίητο το πρώτο γονικά εγκεκριμένο toy boy που δοκίμασε από περιέργεια. Και να σου φύγει προτού γιορτάσει τα επόμενα, 18α γενέθλιά του, οπότε ενηλικιωνόμενο θα ξαναέπιανε, αν ήθελε, νομίμως πλέον το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου.

Pas possible mais… pourquoi pas? Στα καρέ – προκαταρκτικά μιάμιση ώρα νωρίτερα, ο φαντασιωτής (στο πιο ντούρο σενάριό του εδώ και χρόνια, «γδύνοντας» ξανά ως άνδρας ένα θηλυκό) που την εξέδωσε στο πανί την είχε πάρει μάτι γυμνόστηθη αλλά άσπιλη, μέσα από κυάλια στην παραλία, ένα χρόνο πριν, στο δικό της Καλοκαίρι της – non – Αγάπης. Ζήτηση (τη «βλέπετε», τη θέλετε δική σας με όποιο κόστος;); Προσφορά (την έχετε, επειδή αυτή το θέλει και αν τα σκάσετε). Mεγάλη πουτάνα, ε; Όχι η κοπέλα. Ο νταβάς…