του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Με δεκατρία βιβλία και ήδη τρεις πρωταγωνιστές (τον Άλεκ Μπόλντουιν, το Χάρισον Φορντ και τον Μπεν Άφλεκ), ο χαρακτήρας του Τομ Κλάνσι χρειαζόταν κάτι πολύ ισχυρό για να έχει λόγο ύπαρξης σε μία ακόμη ταινία. Στην «Πρώτη Αποστολή» δεν το έχει σε ό,τι αφορά το σενάριο. Τα studios, όμως, δε φαίνεται ότι θα πάψουν σύντομα να πιστεύουν στα reboot των επιτυχημένων τους franchise. Έτσι, αν και η έναρξη αυτού του reboot είναι αρκετά χλιαρή, ίσως υπάρχει μέλλον σε αυτή την περίοδο της κινηματογραφικής ζωής τού πράκτορα Ράιαν, επειδή, τουλάχιστον, διαθέτει έναν καλό πρωταγωνιστή, ο οποίος μπορεί να τον ενσαρκώσει για αρκετά χρόνια.

Ο Κρις Πάιν έχει ήδη στο ενεργητικό του την επιτυχημένη αναβίωση του Κάπτεν Κερκ στο «Star Trek» και δεν τα πηγαίνει καθόλου άσχημα και ως Τζακ Ράιαν. Διαθέτει το look τού all-american boy, είναι αθλητικός, αλλά και σοβαρός, δίνει την εντύπωση ότι είναι αποφασισμένος, όπως και ο Ράιαν. Το σενάριο του δίνει ένα σύγχρονο background, φοιτητή να παρακολουθεί την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους και στη συνέχεια να ακολουθεί μια πολύ σύντομη θητεία πεζοναύτη. Ένας σοβαρός τραυματισμός απειλεί να τον αφήσει ανάπηρο για πάντα. Με τη βοήθεια της γιατρού του, όμως, βρίσκει ξανά το κουράγιο να περπατήσει, αλλά και να ερωτευτεί.

Με την αποκατάσταση της υγείας του έρχεται και η πρόταση από τη CIA να γίνει μυστικός πράκτορας στη Wall Street, ελέγχοντας ύποπτες συναλλαγές που μπορεί να έχουν σχέση με την τρομοκρατία. Όταν ανακαλύψει κάποιες που προέρχονται από έναν Ρώσο κροίσο, θα ταξιδέψει στη Μόσχα για να τις ερευνήσει. Εκεί, όμως, θα αρχίσει μια καταδίωξη και η αποκάλυψη μιας σχεδιαζόμενης τρομοκρατικής ενέργειας, την οποία ο Ράιαν θα πρέπει να προλάβει.

Με τη σκηνοθεσία του «Thor», ο Κένεθ Μπράνα μπήκε σε χωράφια άγνωστα για εκείνον, αλλά τελικά δικαιώθηκε με την επιτυχία της ταινίας. Τώρα συνεχίζει στο σινεμά τής ψυχαγωγίας με περιπέτεια κατασκοπείας και τα βγάζει πέρα… απλώς αξιοπρεπώς, αν και ακολουθεί όλους τους κανόνες. Ο Τζακ Ράιαν που σκηνοθετεί έχει μια σύγχρονη ιστορία, αλλά και ένα παλιομοδίτικο περιβάλλον (ο κακός Ρώσος), έχει πατριωτικό προφίλ με την ηρωική του στάση στο Αφγανιστάν, όταν συναντά τον πρώτο αντίπαλο στη Μόσχα παλεύει μαζί του σαν τον Τζέιμς Μποντ, βάζοντας τη μνηστή του στο παιχνίδι μοιάζουν κάπως με «Κύριο και Κυρία Σμιθ», ενώ όταν μπουκάρει στο αρχηγείο τού Ρώσου κροίσου και κλέβει ηλεκτρονικά στοιχεία, θυμίζει λίγο τον Τομ Κρουζ σε κάποια από τις «Επικίνδυνες Αποστολές».

Αν εξαιρέσει κανείς την προβλεψιμότητα του σεναρίου, η ταινία ακολουθεί μια πορεία λογική και αναμενόμενη. Είναι αυτό που περιμένεις να δεις και σε γενικές γραμμές, είναι αρκετά καλοφτιαγμένο. Ο Πάιν είναι καλός, ο Μπράνα ως Ρώσος κροίσος έχει οριακά αποδεκτή υπερβολή και επιδεικτικότητα, ο Κέβιν Κόστνερ έχει τον αέρα τού μέντορα, η Κίρα Νάιτλι είναι αρκετή ως διακοσμητική παρτενέρ. Πουθενά, ωστόσο, δεν υπάρχει το στοιχείο τής έκπληξης, κι αυτή είναι η μεγαλύτερη ανεπάρκεια της ταινίας. Αν τα αποτελέσματα στο box-office είναι καλά, ο Τζακ Ράιαν μπορεί να έχει μία ακόμη ευκαιρία να βρει ένα σενάριο με περισσότερες ανατροπές. Το θέμα είναι αν αυτή η πρώτη χλιαρή προσπάθεια του reboot θα τού δώσει μια παράταση ζωής.