του Ηλία Φραγκούλη

Από τα πρώτα πλάνα της, η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του σεναριογράφου Κρίστοφερ ΜακΚουόρι (Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου για το «Συνήθεις Ύποπτοι», το 1996), σου αφήνει μια ευχάριστη γεύση από… σεβεντίλα και αντρίκια δράση, λες και θα ξεπεταχτεί από πουθενά ο Στιβ ΜακΚουίν ή ο Τζιν Χάκμαν! Χωρίς να αναπαριστά, να αντιγράφει ή να δηλώνεται ως homage, το φιλμ μαρτυρά τις βαθιές του συγγένειες με ένα είδος περιπέτειας παλιομοδίτικης και στιβαρής στην κατασκευή της.

Για μια πολλοστή φορά, βγάζουμε το καπέλο στον Τομ Κρουζ, που μπορεί να μη διακρίνεται για το εξαιρετικό υποκριτικό του ταλέντο, όμως, καταφέρνει να φέρνει εις πέρας ρόλους που τον φέρνουν κόντρα και με το… ανάστημά του αλλά και με την ηλικία του (πάτησε τα 50, πια!). Αυτός ο μικροκαμωμένος super star του πάλαι ποτέ «Top Gun» (1986) και μιας φιλμογραφίας – καριέρας πραγματικά αξιοζήλευτης σε συνεργασίες και εμπορικότητα, μετά τα ρεζιλίκια της Σαϊεντολογίας και τη φθορά της δημοτικότητάς του, κατάφερε μέσα σε δύο μόλις χρόνια να επιστρέψει ως θριαμβευτής του box-office («Mission: Impossible – Ghost Protocol»), χαμαιλέοντας – rock star (από τις αδικίες των φετινών Όσκαρ ο εκτοπισμός του από την κατηγορία του δεύτερου ανδρικού ρόλου για το «Rock of Ages») και, στην προκειμένη, συνεχιστής ενός είδους ταινίας δράσης που, οριακά, μπορεί να ξενίσει το νεολαιίστικο κοινό, όμως, θα κάνει το χειλάκι όλων των υπολοίπων να σκάσει από ευχαρίστηση. Και, διάβολε, σηκώνει ξανά μεγάλο βάρος επάνω του ο Κρουζ, για να αποδείξει πως είναι γεννημένος entertainer. Ακόμη και εγκαταλείποντας το χαμόγελο – πατέντα, για να καλωσορίσει μια νέα πτυχή του εαυτού του: εκείνη που μαρτυρά την ηλικία του, με σεβασμό.

Το «Jack Reacher» βασίζεται στο ένατο από μια άκρως επιτυχημένη (δεκαεπτά μέχρι σήμερα!) σειρά βιβλίων του Λι Τσάιλντ, και αποτελεί ένα θριλερικό κράμα στοιχείων, από Τζέισον Μπορν έως ψήγματα ψυχροπολεμικής περιπέτειας πρακτόρων, για να μπλέξει Μυστικές Υπηρεσίες, κατακάθια στρατιωτικών επιχειρήσεων των τελευταίων δεκαετιών ή και αρχι-κακοποιά στοιχεία από την εποχή των… γκουλάγκ! Συνδετικός κρίκος, ο Ρίτσερ του Κρουζ, ένας άνθρωπος… χωρίς ταυτότητα, που καταφέρνει τους αντιπάλους του είτε με την εξυπνάδα, είτε με τα λόγια, είτε με το… μπουνίδι. Η διαρκής, σχεδόν αυτοσαρκαστική διάθεση του κεντρικού ήρωα, αγκαζέ με την αναπάντεχη πλεκτάνη του σεναρίου, μετατρέπουν το φιλμ σε καθαρή απόλαυση, με μοναδικό στόχο τη διασκέδαση του θεατή. Κάτι που επιτυγχάνεται, με σκηνές ανθολογίας όπως την άνιση μονομαχία έξω από το bar, την πραγματικά αστεία και γκαφατζίδικη πάλη σε ένα μπάνιο, την καταδίωξη σε τέσσερις τροχούς με τον πωρωμένο μπάτσο ή την απειλητική παρουσία του σκηνοθέτη Βέρνερ Χέρτσογκ, που σχεδόν κλέβει την παράσταση από την πληθώρα των δεύτερων ρόλων.

Μαγκιές σε μοντάζ και διεύθυνση φωτογραφίας υποστηρίζουν το όλο project, που, προσωπικά, θα χαιρόμουν να δω να εξελίσσεται σε κινηματογραφικό franchise στο μέλλον. Με έναν ικανότερο σκηνοθέτη που θα μπορέσει να το απογειώσει και καλλιτεχνικά. Δεν είναι και τόσο δύσκολη τούτη η υπόθεση. Εδώ ο Κρουζ απέδειξε πως είναι αλεξίσφαιρος!