του Νίκου Παλάτου

Ο Γάλλος ηθοποιός, σεναριογράφος και σκηνοθέτης Τζαλίλ Λεσπέρ προσπαθεί να πετύχει, σε τούτη την τέταρτη σκηνοθετική του απόπειρά του, έναν συνδυασμό αστυνομικού μυστηρίου με στοιχεία νουάρ, στο ύφος των πιο πρόσφατων (και αποτυχημένων) ταινιών του Μπράιαν ντε Πάλμα, υπό το πρίσμα ενός ερωτικού θρίλερ στα πρότυπα των «Πενήντα Αποχρώσεων του Γκρι» (σε ό,τι έχει να κάνει με το αισθησιακό κομμάτι, τουλάχιστον). Διασκευάζει το φιλμ «Chaos» (2000), του ειδικευμένου στα θρίλερ τρόμου Ιάπωνα σκηνοθέτη Χίντεο Νακάτα, μάλιστα κρατώντας για πρώτη φορά σε ταινία που ο ίδιος σκηνοθετεί ρόλο και για τον εαυτό του, σε μια κίνηση που επιβεβαιώνει το… ορθόν τής μέχρι τούδε τακτικής του. Το μόνιμο βλέμμα απορίας που διαπερνά την έκφραση του καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας είναι ένα από τα «θεματάκια» που έχει το φιλμ του, με την τηλεοπτικής αισθητικής σκηνοθεσία και το διάτρητο (για σοβαρό αστυνομικό θρίλερ) σενάριο, να είναι… μερικά από τα υπόλοιπα.

Το στόρι ξεκινά με υποσχέσεις: έπειτα από ρομαντικό γεύμα σε πολυτελές εστιατόριο του Παρισιού, η Ίρις του τίτλου εξαφανίζεται από προσώπου γης, αφήνοντας τον σύζυγό της να την περιμένει μάταια στην πόρτα, κάτι που εύλογα φέρνει στον νου μνήμες από το «Frantic» (1988) του Ρομάν Πολάνσκι. Γρήγορα γίνεται φανερό πως ουδεμία τέτοια ομοιότητα υφίσταται, καθώς αποκαλύπτεται (στο πρώτο μόλις από τα αρκετά σεναριακά twists που υπάρχουν εδώ) πως η ίδια έχει σκηνοθετήσει την απαγωγή της. Η αστυνομία αναλαμβάνει την υπόθεση και, κάνοντας τρελή μαντεψιά μέσα από τον κύκλο των πελατών της τράπεζας την οποία διευθύνει ο περίλυπος σύζυγος, οδηγείται στα ίχνη τού βασικού υπόπτου. Αυτός, χωρισμένος και πατέρας ενός παιδιού, ο οποίος αντιμετωπίζει προβλήματα οικονομικής φύσεως, ταιριάζει γάντι με το προφίλ που το ζεύγος των αστυνομικών ντετέκτιβ έχει φτιάξει, όταν όμως (λίγο μετά τη μέση της ταινίας) ακολουθήσει το δεύτερο βασικό twist που θέτει τα πράγματα υπό εντελώς διαφορετικές βάσεις, πολλά από τα μέχρι στιγμής δεδομένα θα διαφοροποιηθούν ολοκληρωτικά.

Το έντονα kinky ερωτικό στοιχείο, που κάνει την εμφάνισή του καθώς η πλοκή προχωρά, έρχεται μάλλον ουρανοκατέβατα και χωρίς ουσιαστική σύνδεση με τα έως τότε δρώμενα, τονίζει όμως την προσχεδιασμένη δολοπλοκία μιας femme fatale, συστατικό στοιχείο τής νουάρ μυθολογίας. Η καθαρόαιμη αστυνομική πλευρά του μυστηρίου πάσχει σημαντικά, καθώς δεν είναι δυνατόν, λόγου χάρη, ο απαγωγέας να τηλεφωνεί για τα λύτρα από το κινητό του, χωρίς η αστυνομία να σκέφτεται να ερευνήσει τον αριθμό από τον οποίο γίνονται οι κλήσεις. Για να μην πούμε για τα… ανθεκτικά πτώματα, που δεν φαίνονται διατεθειμένα να ακολουθήσουν τη διαδικασία της αποσύνθεσης, παρά περιμένουν αυτούς που τα έχουν ανάγκη να τα χρησιμοποιήσουν με τον τρόπο που τους βολεύει. Μέσα σε όλα αυτά, πάντως, γίνεται ένα κάποιο σχόλιο για την οικονομική κρίση του καιρού μας και τα παντός είδους προβλήματα που αυτή επιφέρει (από οικογενειακά μέχρι και σεξουαλικά, γιατί όχι;), με το θύμα και τον θύτη να έχουν ανοιχτούς (τραπεζικούς) λογαριασμούς.