της Βαρβάρας Κοντονή

Feel good κωμωδία για όλη την οικογένεια η νέα ταινία του Σον Άντερς, που εδώ βρίσκεται αρκετά πιο μακριά από τα προηγούμενα χοντροκομμένα, φαρσικά του φιλμ (η σειρά των «Γύρισε ο Μπαμπάς» πιο πρόσφατο δείγμα), ενδεχομένως εξαιτίας της δικής του προσωπικής ιστορίας (ο ίδιος και η γυναίκα του έχουν υιοθετήσει τρία παιδιά), γεγονός που καθιστά τούτη τη δουλειά μια σαφώς πιο βιωματική και άρα πιο φροντισμένη εμπειρία, τουλάχιστον για τον θεατή που θέλει τις κωμωδίες του… ανάλαφρες και γλυκούλες. Κάπου ανάμεσα στον τεράστιο σωρό από καινούργιες ταινίες που κατακλύζουν αυτή την εβδομάδα τις αίθουσες, η «Στιγμιαία Οικογένεια» αποτελεί μια τίμια κωμική επιλογή (απίστευτο αλλά αληθινό), σαφέστατα δίχως να διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, καταφέρνοντας παρ’ όλα αυτά να αποτελέσει μια ευχάριστη, αφελή ανά στιγμές κινηματογραφική πρόταση, κυρίως χάρη στο αποτελεσματικό της πρωταγωνιστικό καστ, αλλά και το πνευματώδες υποστηρικτικό δίδυμο των Σπένσερ και Νοτάρο που κάνουν μια χαρά δουλίτσα.

Ο Πιτ (Γουόλμπεργκ) και η Έλι (Μπερν) Γουάγκνερ είναι ένα παντρεμένο ζευγάρι που ασχολείται επαγγελματικά με την αγορά και την ολοκληρωτική ανακαίνιση σπιτιών. Παρά το γεγονός πως ζουν με οικονομική άνεση, χωρίς ιδιαίτερες εντάσεις και στο πλευρό των οικογενειών τους, κάτι μοιάζει να λείπει διαρκώς από τη ζωή τους. Μια μέρα οι δυο τους θα συνειδητοποιήσουν πως το συγκεκριμένο κενό μπορεί να γεμίσει μόνο με την έλευση ενός παιδιού, καθότι όμως βρίσκονται σε μια ηλικία στην οποία, σύμφωνα τουλάχιστον με τους ίδιους, έχουν πλέον χάσει το τρένο της βιολογικής πατρότητας και μητρότητας, θα αποφασίσουν να επισκεφτούν ένα κέντρο φροντίδας προκειμένου να υιοθετήσουν ένα παιδί που έχει ανάγκη. Εκεί θα γνωρίσουν τη Λίζι (Μονέρ), μια έξυπνη έφηβη που περιμένει εδώ και καιρό μια ευκαιρία για να υιοθετηθεί, η οποία όμως πηγαίνει… πακέτο μαζί με τα δύο ανήλικα αδέλφια της, τον ευαίσθητο Χουάν (Κιρός) και τη μικρούλα Λίτα (Γκαμίς). Οι Γουάγκνερ θα πάρουν στο σπίτι τα τρία παιδιά, αλλά η προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα δεν θα είναι εύκολη για κανέναν.

Παρά το γεγονός πως η ταινία του Άντερς μοιάζει εκ πρώτης όψεως με μια ακόμη στουντιακή παραγωγή χαζοβιόλικων πρωταγωνιστών και περιορισμένης (αν όχι ανύπαρκτης) ουσίας, εντούτοις έχει καλές προθέσεις και ακόμη καλύτερη εκτέλεση, αποτέλεσμα που μάλλον δικαιολογείται σε μεγάλο βαθμό από την προσωπική εμπειρία του ίδιου του σκηνοθέτη, ο οποίος εδώ υπογράφει (αναμενόμενα) και το σενάριο. Η ζυγαριά γέρνει ξεκάθαρα προς την πλευρά του κωμικού σε τούτο το φιλμ, αν και διαθέτει ορισμένες συγκινητικές (αλλά όχι μελοδραματικές) στιγμές που δημιουργούν μια ευχάριστη ισορροπία χαρακτήρων. Αναμφίβολα, το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της ταινίας παραμένει η θεματική της υιοθεσίας των παιδιών και της όλης – επίπονης ανά φορές – προσπάθειας που καταβάλλεται από τους μελλοντικούς γονείς προκειμένου να πάρουν το πολυπόθητο πράσινο φως, αν και η παράλειψη των πιο «τζιζ» σημείων, όπως αυτά που αφορούν την καθαρά νομική διαδικασία, ίσως να ελαφραίνει πολύ περισσότερο την ατμόσφαιρα από όσο ενδεχομένως της άξιζε . Ομοίως και σε ό,τι αφορά την αναπαράσταση του γενικότερου κλίματος δράσης και αντίδρασης του κρατικού μηχανισμού, το πραγματικό πρόσωπο του οποίου εδώ κάπως αποσιωπάται, δεδομένου ότι ποτέ δεν βλέπεις έναν αληθινό αγώνα διεκδίκησης παιδιών, εκτός δηλαδή και αν υπολογίζεται ως τέτοια η διαμεσολάβηση του πιο χιουμοριστικού και ατακαδόρικου διδύμου κοινωνικών λειτουργών που έχεις δει ποτέ σε ανάλογη κωμωδία.

Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, οι Μαρκ Γουόλμπεργκ και Ρόουζ Μπερν διατηρούν τα πρότυπα των στερεοτυπικών γονιών (ο cool μπαμπάς και η υπερπροστατευτική και ολίγον νευρωτική μαμά) χωρίς όμως να καταλήγουν ποτέ καρικατούρες, γεγονός που ευνοεί τη χημεία τους με τους νεότερους ηθοποιούς του καστ και κυρίως με την Ιζαμπέλα Μονέρ στον ρόλο της επαναστάτριας έφηβης, την οποία σημείωσε πως θα δούμε στο προσεχές μέλλον στον ρόλο της Ντόρα, της μικρής εξερευνήτριας, στη live action εκδοχή της (κλάμα). Γενικά, η «Στιγμιαία Οικογένεια» είναι μια από εκείνες τις περιπτώσεις φιλμ το οποίο ενώ είσαι έτοιμος να αποδεχτείς ως ένα ακόμη χαμένο δίωρο στην αίθουσα, τελικά καταλήγεις να περνάς καλά, κάτι που (τουλάχιστον για το πολύπαθο είδος της αμερικανικής κωμωδίας) σημαίνει πως, ναι, κάπου υπάρχει ακόμα ελπίδα μέσα στη σκαρταδούρα της διανομής, ειδικά αν πρέπει να κρίνουμε και με βάση αυτό που μας περιμένει τους ερχόμενους μήνες του βασανιστικού καλοκαιριού (με τη γαλλόφωνη μάστιγα)…