του Άγγελου Μαύρου

Είναι πανεύκολο, και γι’ αυτό ίσως συμβαίνει κατά κόρον, να απορρίπτεις κατακεραυνώνοντας αλλά ποτέ όντας ικανός να κάνεις (ισχυριζόμενος ταυτόχρονα ότι αυτός είναι ανίκανος να παραγάγει) πλάκα με τον Άνταμ Σάντλερ, ων εκτός ΗΠΑ κριτής της δουλειάς του. Δε σ’ αρέσει; Μην ασχολείσαι, χέσ’ τον. Εξευτελίζεσαι, όμως, πολύ περισσότερο από εκείνον, όταν ομνύεις αμαθώς στο Τζέρι Λούις, τους παλιούς Φαρέλι, τον Τζαντ Άπαταου και… το «Saturday Night Live» αλλά την ίδια στιγμή αδυνατείς να διακρίνεις τι σκατά κάνει και να βάλεις τον τύπο δεόντως στο χαρτί.

Μαζί και τον, αξιέπαινα σχεδόν 20χρονο πια routine κάματο, όσο εν πολλοίς ημιαποτυχημένος κι αν είναι συνήθως, αυτού του αρχηγού ενός άτυπου 90’s Rat Pack της stand-up και της τηλεοπτικής κωμωδίας να κεντρίσει την πηγαία μαζική ευθυμία, χωνεύοντας και αποτίνοντας φόρο τιμής στις αγάπες και τις επιρροές του, δίνοντας δουλειά σε συναδέλφους εξίσου άξιους (εδώ γελάτε) αλλά λιγότερο τυχερούς από εκείνον, ψάχνοντας και αναμειγνύοντας σχολές, καλιμπράροντας τις αποχρώσεις στο παίξιμο του ρεντίκολου, μεγιστοποιώντας την κλίμακα των set pieces, δοκιμάζοντας εμπνεύσεις και τα όρια – του γούστου, του προϋπολογισμού, της λογοκρισίας.

Όλα αυτά προς αποκατάσταση μιας μικρής αδικίας (και δεν είναι ο Μάρκος Σεφερλής, είναι μάλλον ο Γιάννης Ζουγανέλης των Αμερικανών). Και προς μερική υπεράσπιση αυτού του με έξοδα (και έσοδα) της Columbia δευτερότοκου, ΟΚ, παιδιαρίσματος της συντροφιάς, που, όμως, 3 χρόνια μετά, έχει μάθει κάποιους ιλαρούς τρόπους ως crowdpleaser εξωτερίκευσης κουσουριών και ξορκίσματος ματαιώσεων παλιακών εν μέσω καφριλικίων φανατικά ανώριμων κολλητών, στο περιθώριο των καθηκόντων τους ως συντρόφων / υιών / γονιών. Τώρα με μια κορύφωση χάσματος των γενεών, όπου το «Ένα Τρελλό… Τρελλό Θηριοτροφείο» κάνει ντου στο «Project X» με theme το «Ένας Τραγουδιστής για το Γάμο μου», την ίσως καλύτερη ταινία της τρόικας Σάντλερ – Ντάγκαν – Χέρλιχι (ο συνσεναρίστας).

Αυτό το πιο ρεγουλαρισμένο σε δόσεις εκκεντρικότητας, νοσταλγίας, fun, αδρεναλίνης και σουργέλων τελευταίο ημίωρο είναι που αγκαλιάζεται κατά βάση, καθώς ο Τζέικομπ του «Λυκόφως» (uncredited) ξεφτιλίζει τους επαγγελματίες stuntmen κάνοντας επίδειξη καποέιρα, ο Στιβ Μπουσέμι μεταμφιέζεται (ατραξιόν ενός μπαλ μασκέ πλήθους με live τους J. Geils Band!) σε Flavor Flav, ο πρώην σταρ του WWF και action «κακός» Στιβ Όστιν τσαλακώνει την εικόνα του και η μικρή Τσάινα ΜακΚλέιν μοστράρεται στο κοινό του «The Voice» και του «Glee». You get the PG-13 punchline: «όλα (τα δημογραφικά) μέσα» κι αυτό έχει τα… κακά του.

Το gag – εύρημα της ρεψοφταρνιζοκλανιάς είναι (πολύ) αστείο μόνο την πρώτη φορά προτού εξαντληθεί από τη διάρροιά του, τα κεκαλυμμένα πίσω απ’ τη φάρσα μηνύματα κατά του σχολικού νταηλικίου το παίζουν κηδεμόνας στο πόδι, η διανομή φίλων και συγγενών και ρέστων (η σύζυγος και οι κορούλες του «Νεροκουβαλητή» πρώτες-πρώτες, ο Σουορτσενέγκερ τζούνιορ σε μια δόση) είναι αραχτή με τη Μεξικάνα της ομήγυρης να «χτυπάει» ακόμα ως στην απόξω και χαλαρούς αυτοσχεδιασμoύς να δίνουν στην εδώ sitcom βαριάντα παρτσακλή ανατροφή, το slapstick πόνου και σωματικών λειτουργιών πλάι στη σάτιρα φύλων / ράτσας / σεξουαλικής ταυτότητας δεν είναι μια «ιστορία γράφουν οι παρέες» «φάση» και μια πληθώρα σκετς (τα πιο ανυπόφορα άτακτα, εκτός – ίσως – αν είσαι νέος μπαμπάς ή μαμά, είναι των ανηλίκων) ξεπορτίζει απ’ την, έτσι κι αλλιώς, πολύ χαλαρής ηθικής σεναριακή εστία.

Έστω κι έτσι, υιοθετούμε inside jokes ή φόρους τιμής (3 τουλάχιστον παλιοί νουμερίστες του «SNL» ρομπιάζονται ευπρόσδεκτα σε καρικατούρες – κλειδιά, ο Σακίλ Ο’Νιλ βρίσκει επιτέλους το ρόλο που του έπρεπε α λα «Η Μεγάλη των Μπάτσων Σχολή» και θα δείτε το νέο Ρόντνεϊ Ντέιντζερφιλντ αλλά και το θηλυκό σωσία του Χαλκ Χόγκαν), το τρικ της φουσκωτής βάρκας έχει την πλάκα του στον κύβο, η κασκάντα της κατάδυσης από βραχώδη βατήρα πιάνει σε 4 αξέχαστες βουτιές το νέο ναδίρ της, σ’ ένα φοιτητικό car wash γίνεται του… «Pink Flamingos», και το θέαμα της παγωτομηχανής που αφοδεύει σοκολάτα ξεκαρδίζει ακόμα και τη Μαρία Μπέλο μέσα στο πλάνο. Εντάξει, είναι τρόμπες (δεύτερη φορά, μάλιστα) «Οι Μεγάλοι». Αλλά ακόμα κι αυτοί έχουν κάτι να σου πουν, άπαξ και περνιέσαι για της θυμηδίας ορκισμένο παρτάλι…