του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Αν μπεις στην αίθουσα να δεις κωμωδία του Σάσα Μπάρον Κοέν και περιμένεις κομψό χιούμορ, τότε μάλλον βρίσκεσαι εκτός τόπου και χρόνου. Ο δημιουργός του «Ali G», του «Borat», του «Brüno» και του «Δικτάτορα» έγινε διάσημος και ξεχώρισε ξεσκίζοντας την πολιτική ορθότητα και κάνοντας σμπαράλια τον συντηρητισμό και κάθε είδους όριο ή taboo, φτάνοντας συχνά σε πολύ ακραία σημεία. Στην «Πρακτοράτζα» συνεχίζει να μην κωλώνει πουθενά, αλλά στο τέλος μένει κυρίως η καφρίλα χωρίς όρια, με αστεία που αναπόφευκτα θα σε κάνουν να γελάσεις, αλλά δεν έχουν τη σάτιρα και τον υπαινιγμό στο βαθμό ευφυίας που ο Σάσα μας έχει… κακομάθει.

Η «Πρακτοράτζα» είναι ένας συνδυασμός κωμωδίας και περιπέτειας δράσης και έτσι μάλλον εξηγείται η ανάθεση της σκηνοθεσίας στον Λουί Λετεριέ, που δεν έχει ξαναγυρίσει κωμωδία, αλλά έχει πλούσιο βιογραφικό στις θορυβώδεις περιπέτειες. Με την κωμωδία, πάντως, δεν το ‘χει και πολύ, αφού πολλά από τα gags φαίνονται ότι με διαφορετικό timing θα μπορούσαν να είναι πολύ πιο αποτελεσματικά. Αντίθετα, στις σκηνές δράσης, δείχνει να το ευχαριστιέται στον υπερθετικό, ζαλίζοντάς μας με την κίνηση της κάμερας και με αδιάκοπα cut στο μοντάζ.

Δεν θα πας, όμως, να δεις την ταινία για το πώς μοντάρει action ο Λετεριέ. Πας για να γελάσεις. Η αρχή υπόσχεται πολλά, αφού γνωρίζοντας τον Νόμπι, Βρετανό κάφρο χουλιγκάνο και την οικογένειά του, παίρνουμε μια γερή δόση ξύπνιου χιούμορ. Ο Νόμπι ζει στο εργατικό Γκρίμσμπι, πόλη αδελφοποιημένη με το Τσερνόμπιλ, έχει μια ντουζίνα παιδιά που έχουν ονόματα όπως… Django Unchained, Gangnam Style και Leuke (από το leukemia), αφού έχει ξυρίσει το κεφάλι τού παιδιού για να πείσει το κράτος ότι έχει λευχαιμία και να παίρνει 65 λίρες επίδομα την εβδομάδα! Εκτός απ’ αυτά, ζει με την τροφαντή γκόμενά του, πηδιούνται όπου βρεθούν κι όπου σταθούν και είναι τρελός οπαδός του ποδοσφαίρου, γιορτάζοντας τις βρετανικές νίκες στην pub με πυροτεχνήματα στον κώλο του.

Ο Σεμπάστιαν, από την άλλη πλευρά, είναι αυστηρός, ακριβής και αθόρυβος. Ο Νόμπι θα τον εντοπίσει ενώ προσπαθεί να αποτρέψει μια δολοφονία και από την πολλή του αγάπη – και ατσαλοσύνη – θα την επισπεύσει, κάνοντας τον αδελφό του υπεύθυνο γι’ αυτήν, όπως και για το ότι ο Ντάνιελ Ράντκλιφ γίνεται φορέας του HIV από έναν ανάπηρο Ισραηλοπαλαιστίνιο (στη συνέχεια γίνεται και ο Ντόναλντ Τραμπ, αλλά δε γίνεται να εξηγήσουμε εδώ όλη τη διαδικασία). Τα δυο αδέλφια το σκάνε, κρύβονται για λίγο στο Μπρίσμπι, και αφού τους βρούνε οι μυστικές υπηρεσίες και επιδοθούν σε ρουφήγματα σε διάφορα σημεία του σώματός τους (και πάλι η εξήγηση θα είναι χρονοβόρα) φεύγουν για τη Νότια Αφρική και στη συνέχεια τη Χιλή ώστε να αποτρέψουν μια μεγάλη τρομοκρατική επίθεση.

Στο κομμάτι της Αφρικής πέφτουν τα πιο χοντρά αστεία, πρώτα με μια – κυριολεκτικά – σκατολογική σκηνή και μετά με τη σκηνή που είναι βέβαιο ότι θα μείνει από την ταινία. Δύο κουβέντες αρκούν και φαντάσου τα υπόλοιπα, που απεικονίζονται ιδιαιτέρως ρεαλιστικά. Τα δυο αδέλφια κρύβονται στη μήτρα μιας ελεφαντίνας ενώ εκείνη ζευγαρώνει όχι μόνο με έναν, αλλά με ένα κοπάδι καψωμένους ελέφαντες και καταχτυπιούνται για ώρες από ελεφάντινους φαλλούς και σωματικά υγρά. Εκεί δεν μπορείς παρά να θαυμάσεις τον Μαρκ Στρονγκ, έναν από τους καλύτερους Βρετανούς ηθοποιούς σε κάθε είδος, ο οποίος δείχνει την απόλυτη αφοσίωσή του σ’ αυτό που έχει να παίξει, είτε είναι μια θεαματική καταδίωξη, είτε να καλυφθεί ολόκληρος από… σπέρμα ελέφαντα!

Οι υπόλοιποι στο καστ εξυπηρετούν απλώς, χωρίς να έχουν πολλά να κάνουν. Ακόμη και η Πενέλοπε Κρουζ που παίζει την κακιά (στη δεύτερη απανωτή κωμωδία της μετά το «Zoolander No. 2») έχει λίγες και όχι ιδιαίτερα σημαντικές σκηνές. Το συμπέρασμα είναι ότι παρά τις χοντροκοπιές που θα σε κάνουν να γελάσεις, η «Πρακτοράτζα» είναι η πιο αδύναμη κωμωδία του Σάσα Μπάρον Κοέν. Το δυνατό του σημείο είναι το χτίσιμο ακραίων χαρακτήρων και η ανελέητη σάτιρα και μακάρι εδώ να υπήρχε λίγη περισσότερη.