του Νίκου Παλάτου

Αν το εξαιρετικό «Πάση Θυσία» ήταν το ώριμο κοινωνικοπολιτικό σχόλιο για το τραπεζικό σύστημα της σύγχρονης Αμερικής τούτη την κινηματογραφική σεζόν, τότε η «Εκδίκηση με Στυλ» αποτελεί την άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος. Με έναν πολύ πιο εύθυμο και ασφαλώς ελαφρύ τόνο, περιστρέφεται γύρω από το ίδιο θέμα: την απελπισία στην οποία οδηγείται σημαντικό κομμάτι του αμερικανικού πληθυσμού (και όχι μόνο, φυσικά) ένεκα της απαραίτητης (;) τραπεζικής ευημερίας. Πρόκειται περί remake μιας μάλλον ξεχασμένης στις μέρες μας παραγωγής του 1979, με τις ομοιότητες να σταματούν στη βασική ιδέα (τρεις ηλικιωμένοι και μια ληστεία τραπέζης), καθώς το στόρι έχει διαφοροποιηθεί αρκετά, για χάρη του απαραίτητου εκσυγχρονισμού.

Ο πρώτος από τους τρεις παλιόφιλους που συναντάμε είναι ο Τζο, ο οποίος συλλαμβάνει την όλη ιδέα της ληστείας, όταν κατά τη διάρκεια επίσκεψης σε τράπεζα για τη ρύθμιση του στεγαστικού του δανείου το κατάστημα δέχεται επίθεση από ένοπλη συμμορία. Εκμυστηρεύεται τη σκέψη του στους δύο φίλους του, Γουίλι και Αλμπερτ, που αρχικά την απορρίπτουν πανηγυρικά, όταν όμως πληροφορούνται πως το εργοστάσιο σιδήρου στο οποίο οι τρεις τους δούλευαν για πάνω από τριάντα χρόνια πρόκειται να μεταφερθεί στο Βιετνάμ, με τις συντάξεις τους να μεταφέρονται στο… πουθενά, συνειδητοποιούν πως δεν έχουν απολύτως τίποτα να χάσουν παρανομώντας. Ίσα-ίσα: ο πιθανός εγκλεισμός τους στη φυλακή θα τους προσφέρει μια πιο άνετη διαβίωση από αυτήν που χαράσσεται μπροστά τους, όπως παραδέχονται μεταξύ σοβαρού και αστείου. Δικτυώνονται, λοιπόν, με άνθρωπο της πιάτσας που τους μαθαίνει τα κατατόπια της «δουλειάς», επιλέγουν συνειδητά το υποκατάστημα της τράπεζας που θεωρούν υπεύθυνη για τα δεινά τους (μια ακόμα ομοιότητα με το προαναφερθέν «Πάση Θυσία») και ετοιμάζονται για το μεγάλο κόλπο.

Ο σκηνοθέτης Ζακ Μπραφ και ο σεναριογράφος Θίοντορ Μέλφι έχουν μελετήσει αρκετά καλά τους κώδικες ενός heist movie (τουλάχιστον όσον αφορά τη σύλληψη του σχεδίου και την προετοιμασία του, καθώς δεν υπάρχει δα και κάποια μεγάλη ανατροπή που θα αφήσει το κοινό με το στόμα ανοιχτό), που εδώ σιγοντάρεται από το έντονα κωμικό στοιχείο, το οποίο μερικές φορές υποκύπτει σε φαρσικά στοιχεία που έχουν να κάνουν με τη χτυπητή αντίθεση του ασπασμού ενός (έστω πρόσκαιρου) εγκληματικού βίου από ανθρώπους της τρίτης ηλικίας, κάτι που στην πράξη δεν γίνεται με ενοχλητικό ή προσβλητικό τρόπο χάρη στο ταλέντο αλλά και το status των τριών πρωταγωνιστών. Αυτός που κλέβει την παράσταση είναι ο Άρκιν, ο οποίος αφενός έχει τον πιο αβανταδόρικα κωμικό ρόλο, ενισχυμένο μάλιστα από το ειδύλλιο με τον χαρακτήρα της Ανν Μάργκρετ, αφετέρου σε σχέση με τους Κέιν και Φρίμαν είναι σαν να αγωνίζεται εντός έδρας, καθώς είναι πράγματι γέννημα θρέμμα του Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, με την «αύρα» του location να έχει τη σημασία της στην εξέλιξη της πλοκής. Ο Φρίμαν, από την άλλη, βάζει την κάπως πιο melo και απαραίτητη νότα, εξαιτίας του σοβαρότατου προβλήματος υγείας που αντιμετωπίζει και, ένεκα περηφάνιας, κρατά κρυφό από την υπόλοιπη παρέα. Ο τέταρτος «σωματοφύλακας» είναι ο Κρίστοφερ Λόιντ, ο όποιος στον δευτερεύοντα ρόλο ενός ημίτρελου φίλου των τριών «εγκληματιών» φέρνει λίγο στον Έμετ «Ντοκ» Μπράουν, αν και μετά βίας αποφεύγει τον σκόπελο της καρικατούρας.