της Βικτωρίας Μιχαήλ

Πιλάτεψε σαδιστικά τις Βιρζινί Λεντουαγέν και Λου Ντουαγιόν στο «Saint Ange», τις Μορτζανά Αλαουί και Μιλέν Ζαμπανουά στο θρυλικό πλέον «Martyrs», την Τζέσικα Μπίελ στο αγγλόφωνο ντεμπούτο του «The Tall Man», τώρα τη Μιλέν Φαρμέρ, ένα γκομενάκι τού «Gotham» κι ένα ακόμα του «Deadpool». Το τελευταίο, δε, ξηγήθηκε αγωγή στην παραγωγή, γιατί στις κατ’ απαίτηση τού σκηνοθέτου επανειλημμένες λήψεις της σκηνής όπου θα τη δείτε να κοπανάει το τζάμι με τα χέρια της, αυτό έγινε κομμάτια και της άφησε 70 ράμματα και μια μόνιμη ουλή στην αριστερή πλευρά του προσώπου. Ναι, είναι αναντίρρητο πλέον. Ο Γάλλος Πασκάλ Λοζιέ είναι ο post-«Cinefantastique» Λαρς φον Τρίερ: βασανίζει τις ηρωίδες και μαζί τις πρωταγωνίστριές του – επειδή τις αγαπάει ή επειδή τις μισεί, σηκώνει μεγάλη συζήτηση. Φευ, το βασανιστήριο επεκτείνεται αυτή τη φορά και στο ανεξαρτήτως φύλου θύμα-στην-αίθουσα τής τηρουμένων των αναλογιών πιο απογοητευτικής άσκησής του στο είδος, ένα πιο XX (όπως το θηλυκό χρωμόσωμα, όχι όπως η τσόντα) «Ο Σχιζοφρενής Καράφλας Δολοφόνος με το Τραβέλι» α λα Ρομπ Ζόμπι με κατά φαντασίαν κλασικές σφήνες αναφοράς. Πώς ξέφυγαν έτσι τα πράγματα;

Ένα σαρβαϊβορικό slasher εισβολής (σε δυσοίωνο παλιό ενδιαίτημα) και ομηρίας (των νεομετακομισμένων δεσποσύνων-εν-κινδύνω ενοίκων του) που επικαλείται επί ματαίω και τον Λάβκραφτ, αυτό είναι το κύριο αν και πιο αφανές ατόπημα του σεναριογράφου καταρχήν Λοζιέ. Θέλει ν’ αντιστρέψει και να σπάσει το είδωλο του εθνοκεντριστή, φαλλοκράτη (και ρατσιστή, αλλά αυτό δεν αφορά το σχεδόν 100% caucasian φιλμ…) «δασκάλου» τής λογοτεχνίας στη φατσούλα τής fairer sex επί λέξει «διαδόχου» του η οποία μοσχοπουλάει α λα Στίβεν Κινγκ, να κάνει δηλαδή ενδεχομένως κι ένα σχόλιο στην εποχή μας λαμβανομένης υπόψη της ψάθας στην οποία πέθανε ο συγγραφέας; Αμφιβάλλω, αλλά κι αν συμβαίνει, δεν του φαίνεται πουθενά, ούτε ένα απ’ αυτά. Θέλει να αποτίσει φόρο τιμής σ’ αυτόν και στην παρακαταθήκη του μέσω εμβόλιμων εργοβιογραφικών παραπομπών; Το πράττει υποτυπωδώς και χωρίς ανασυνθετικές ικανότητες, αν λάβουμε υπόψη τον λύκο ή το αγοράκι Άμις (εικόνες από γραφτά του), που περνάνε παραισθησιακά φευγαλέα, ή το – σύμπτωμα της εις βάρος τής οιστρογόνας τρόικας επίθεσης – μοτίβο τής παράνοιας (φυσική αρρώστια και των δύο γονιών του) της μεγαλύτερης αδελφής. Αυτά προτού κάνει το αστραπιαίο πέρασμά του στο τέλος κι ο ίδιος ο κακομοίρης ο Χάουαρντ Φίλιπς, ως φρίκουλας τη βοηθεία της προσθετικής, για να ταλανίσει ως οπτασία την και καλά ομότεχνό του. Το ακατανόμαστο (για να θυμήσω κι ένα έργο του αείμνηστου)…

Το αποτρόπαιο σπίτι (για να θυμήσω κι ένα δεύτερο), πολύ πιο πριν, έχει στεγάσει άλλα αίσχη, στο… επίπεδο του στησίματος σκηνών και του continuity αυτή τη φορά, που πατάνε χάμω τη γόνιμη ιδέα της αντιμεταχώρισης χαρακτήρων (το φοβητσιάρικο ασχημόπαπο της εφηβείας μεταμορφώνεται σε πετυχημένη και hot – κυριολεκτική – βιοπαλαίστρια και το blondie «αίμα» της έχει ακολουθήσει την ανάποδη πορεία). Η κουκλοπλουτίδου γυρίζει στην επαρχιακή εστία γιατί της τηλεφώνησε η λωλαμένη μπριζώνοντάς τη, αλλά αναλώνεται σε παρλαπίπες με τη μαμά προτού με την άνεσή της ενδιαφερθεί να δει εκείνη για την οποία κουβαλήθηκε εξαρχής; Η εν λόγω είναι μες στις πληγές ολόσωμα λες και βιώνει Κωσταλέξι, αλλά εμείς το παρατηρούμε και νοιαζόμαστε, οι οικείοι της όχι; Αργότερα είναι αλυσοδεμένη σε κρεβάτι κι η επαναπατρισμένη το ξέρει αλλά της φωνάζει να ανοίξει την πόρτα του δωματίου; Τι διάολο, ο καταστροφέας του σκότους (για να θυμίσω κι ένα τρίτο βιβλίο τού master) το οποίο επιδιώκει να αδράξει έχει καταντήσει ο Λοζιέ;

Αν προσθέσεις λιγουλάκι chic «Annabelle» (εντελώς όποτε να ‘ναι, όμως), ένα (+1) ξύπνημα στον εφιάλτη (ως όχι άσχημα εκτελεσμένο αλλά αδρανοποιημένο απ’ τον βιασμό του σε όμορα κατασκευάσματα αφηγηματικό τέχνασμα), την ντεκουπαζιακή σφαγή που επιτελείται στο χωροχρονικό πηγαινέλα κατά το… δεύτερο μισό (όταν οι αποτρόπαιες δοκιμασίες εναλλάσσονται στα πεδία του τώρα και του τότε, της πραγματικότητας και του μυαλού) και το χουπερικό-άνευ-χιούμορ-και-με-κάτι-από-Κώστα-Ζάπα αντιπροφιλάρισμα των γραφικών psycho δραστών (αφήνω το ότι, τελευταίο καρφί στο φέρετρο, το αθέατο – αν και στο οπτικό πεδίο των υπολοίπων προσώπων της σκηνής σε ίσωμα στο ύπαιθρο – it follows ενός τους εξευτελίζει, εξόν των μπάτσων που συνδράμουν, νόμους της φυσικής και τη λογική του μοντάζ), τι μένει; Γλυκά πονούσε το μαχαίρι, αν γουστάρεις τέτοια, αλλά με πολύ μαλλιοτράβηγμα (και εμέτους και δαγκωνιές στην κορύφωση), ρε παιδάκι μου. Και κάποιοι δυνατοί σπαραγμοί από τις τσούπρες – το σιλικονάτα φτιαγμένο χειλάκι πετροκέρασο της Ριντ κλέβει την παράσταση, πάντως. Και η κάμερα που ενίοτε βγάζει μάτι, με την κάλλιστη έννοια. Και η Φαρμέρ (το προτελευταίο κλιπάκι τής οποίας γύρισε ο auteur προ τριετίας), σ’ ένα ευφυές παιγνιώδες σχόλιο στη μυθολογία της, αγέραστη στους δύο φιλμικούς tempi – αλλά αυτά είναι για τρελαμένους μ’ ελόγου της, όπως ο Φραγκούλης. Ποιο μητρικό φίλτρο ασπίδα και θυσία, ποιο κακοποιητικό τέλος της αθωότητας, ποιο girl power όνειρο, ποια βία ως νεύρωση, ποια έκφυλη americana, ένα και «Το Αυτό», τα πήρε σβάρνα το φορτηγάκι με τα ζαχαρώδη στο χρώμα του καρμίνιου. The «Candyman» can’t. Το Νεκρονομικόν ο Λοζιέ δεν το ακούμπησε, τουλάχιστον. Ακόμα. Ευχή και κατάρα…