του Ηλία Φραγκούλη

Επαναλαμβάνοντας τον χαρακτήρα του Όλντους Σνόου, τον οποίο γνωρίσαμε στο «Όταν με Παράτησε η Σάρα» (2008), ο Ράσελ Μπραντ στήνει από μόνος του ένα ξεκαρδιστικό joyride που όμοιό του δεν έχουμε ξαναδεί ούτε φέτος, ούτε εδώ και αρκετά χρόνια μέσα από το είδος της κωμωδίας! Μοιραία, οι πρώτοι που θα το διασκεδάσουν με το «Get Him to the Greek» είναι εκείνοι που σκαμπάζουν από μηχανισμούς της μουσικής βιομηχανίας & δισκογραφίας, εκείνοι που είναι σε θέση να επιχειρήσουν την καταμέτρηση μιας τρελής πληθώρας από inside jokes και cameo εμφανίσεων, προτού φτάσουμε στην κατηγορία του απλού θεατή, ο οποίος θα πέσει με τα μούτρα στα αθυρόστομα ή πιο «σιχασιάρικα» αστεία, με μια αμαρτωλή αφέλεια, λες και βλέπει… άλλη ταινία. Προσωπικά, ως πιο «εξειδικευμένος» θεατής, ομολογώ ότι παραλίγο να πάθω εγκεφαλικό από τα γέλια!

Το πρώτο μέρος του φιλμ δε σου αφήνει χρόνο ν’ αναπνεύσεις, παίρνει το κωμικό timing και του αλλάζει τα ράμματα μέσα από montage scenes ακραίας εξαλλότητας και κατάχρησης ναρκωτικών και σεξ, παράλληλα με τον τσαμπουκαλεμένο σχολιασμό πάνω στα παλαιομοδίτικα πρότυπα των Βρετανών ταραξιών του rock’n’roll που… ποτέ δεν πεθαίνουν (σχεδόν fact)! Στη συνέχεια, όπως συνήθως συμβαίνει με τις ταινίες του Τζαντ Άπαταου (εδώ ως παραγωγός), ο κανιβαλισμός συναντά την ανθρωποκεντρική επίγνωση του σεναρίου, ένα πιο ρεαλιστικό αντίβαρο στην καταστασιακή αναρχία, που σε προσγειώνει σε διαπιστώσεις κοινωνικού χαρακτήρα και συναισθήματα σαφώς πιο ώριμα. Είναι προφανές πως ο σκηνοθέτης Νίκολας Στόλερ μοιράζεται τις ίδιες ιδέες με τον Άπαταου και τους χαρακτήρες του φιλμ, σαν ένα μεγάλο «παιδί» που προσπαθεί να ισορροπήσει τις ενήλικες ευθύνες και επιλογές με το γενετήσιο, το αυθόρμητο, την ατιμωρησιά στα «θέλω» μας. Η παρακινδυνευμένη αίσθηση της διδαχής προς την ηθική πλευρά της ζωής ίσως μπερδέψει μερικούς, όμως, μην κοροϊδευόμαστε, το μήνυμα εδώ είναι η φιλία, η αφοσίωση και η πίστη σ’ έναν δικό σου άνθρωπο, όπως κι αν τον αποκαλούν τα επιβεβλημένα από τους γύρω μας πρότυπα.

Βουτηγμένο μέσα σε πολυάριθμες σκηνές ανθολογίας, την έλλειψη αιδούς σε εικόνα και ατάκες, το ασυμμάζευτο lifestyle των rock stars των τελευταίων 50 ετών (τουλάχιστον) και με οδηγό τις άψογες ερμηνείες του Ράσελ Μπραντ και του Τζόνα Χιλ, το «Σηκωτός για τη Συναυλία» μοιάζει μ’ ένα live gig που ενίοτε κάνει κοιλιά, γιατί η μπάντα δεν παίζει τα singles ή τα tracks που αγαπάς. Αλλά, ειδικά στ’ αστεία, ξέρει τι θα πει encore! Και στο φινάλε, εξουθενωμένος από τα γέλια, θα σκέφτεσαι την επόμενη φορά που θα θέλεις να το ξαναδείς.