του Δημήτρη Δημητρακόπουλου

Αν και η ιστορία προετοιμάζει για ένα απαγορευμένο ρομάντζο με έντονα πάθη και δράματα, το φιλμ του Μαξίμ Ζιρού αρνείται πεισματικά να παραδοθεί άνευ όρων στις συμβάσεις του είδους. Αντίθετα, παίρνει τον χρόνο του στην ανάπτυξη των χαρακτήρων του, παρακολουθεί τις σιωπές τους και τα πράγματα που κάνουν μόνοι τους στα σπίτια τους και προσπαθεί να κατανοήσει γιατί οι ήρωές του νιώθουν όπως νιώθουν, χωρίς να σπρώξει με το ζόρι τις καταστάσεις.

Από τη μια, η Μέιρα (η οποία παίρνει κρυφά αντισυλληπτικά χάπια) δεν θέλει άλλα παιδιά, ενάντια στην προσταγή της τοπικής κοινότητας που προστάζει ότι είναι καθήκον της να γίνει πολλές φορές μητέρα, χορεύει «απαγορευμένους χορούς» όταν απολαμβάνει τη σπιτική μοναξιά και προσπαθεί να αναπτύξει το πνεύμα της μακριά από το κλειστό περιβάλλον που της επιβάλλεται. Από την άλλη, ο Φελίξ είναι πιο «παιχνιδιάρης», ευκαιριακός, χωρίς μεγάλα σχέδια για τη ζωή (δεν φαίνεται καν να ενδιαφέρεται για την κληρονομιά του πατέρα του καθώς προϋπόθεση είναι να κάνει κάτι ουσιαστικό μέσω αυτής) και πιστός στο προφίλ τού άσωτου υιού που από την αρχή του επιβάλλει η ταινία. Οι δυο τους αποτελούν ένα τυπικό «απαγορευμένο ζευγάρι», όμως ο Ζιρού ξεφεύγει από τις προφανείς παγίδες και αποφασίζει να εξερευνήσει όχι τόσο την ίδια τη σχέση αλλά αυτό που προσφέρει στον καθένα από τους εμπλεκόμενους.

Αυτή είναι και η ειδοποιός διαφορά της ταινίας από τα υπόλοιπα δείγματα του είδους. Όταν η Μέιρα και ο Φελίξ ταξιδεύουν στη Νέα Υόρκη, ο θαυμασμός εκείνης για τον νέο κόσμο και τη λάμψη της Times Square ξεπερνά ουσιαστικά κάθε ερωτική επιθυμία. Όταν ο Φελίξ πρωτοσυναντά τη Μέιρα, δεν είναι τόσο η έλξη της επιθυμίας που τον προκαλεί αλλά η ανάγκη να αποσπάσει το μυαλό του από τα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Πίσω από την επιφάνεια, όσο κι αν η παράνομη σχέση φαίνεται να κλέβει τα φώτα της ιστορίας, αυτό που υπερισχύει είναι η ανάγκη για να βρεθεί ένα μέσο διαφυγής από τα προσωπικά αδιέξοδα παρά ένας πραγματικός έρωτας. Το φιλμ είναι πολύ έντιμο στην αναγνώριση αυτής της αλήθειας. Εξάλλου, το πιο ερωτικό πράγμα που συμβαίνει μεταξύ τους είναι όταν ο Φελίξ αφαιρεί το σάρι της Μέιρα.

Κατά μία έννοια, η ταινία μοιάζει ως αντιστροφή του πρόσφατου «Στο Κενό της», όπου μια κοπέλα αναγκάζεται να αποδεχθεί τα αυστηρά έθιμα της χασιδικής κοινότητας προσπαθώντας να μην θυσιάσει την ευτυχία της. Εδώ, μια άλλη κοπέλα, σε μια μετέπειτα φάση της ζωής της, επιθυμεί να ξανακερδίσει όσα έχασε με την πρότερη αποδοχή της. Ειρωνικά (αλλά και απόλυτα ταιριαστά), οι δύο ταινίες μοιράζονται την ίδια πρωταγωνίστρια, με τη Χαντάς Γιαρόν να προσφέρει και εδώ μια ερμηνεία πολυεπίπεδη και άκρως αποτελεσματική, η οποία βασίζεται περισσότερο στις σιωπές της παρά στις εκρήξεις της.

Στην εκτέλεση των προθέσεων του «Φελίξ & Μέιρα», όμως, υπάρχουν ατέλειες. Ο Ζιρού καθυστερεί υπερβολικά μέχρι να ωθήσει τις εξελίξεις, με αποτέλεσμα να προσφέρει πολύ νεκρό χρόνο ικανό να τεστάρει τις αντοχές του θεατή. Επίσης, προσπαθεί να εισαγάγει στην αφήγηση άστοχο χιούμορ που περισσότερο διαταράσσει την ατμόσφαιρα του φιλμ παρά του προσφέρει ανάλαφρα πατήματα (ειδικά μια σκηνή που περιλαμβάνει μια… μεταμφίεση από πλευράς τού Φελίξ προκαλεί μάλλον αμήχανα το γέλιο). Επιπλέον, η ασάφειά του όσον αφορά την πραγματική έκταση της σχέσης αυτών των δύο ανθρώπων μπορεί να βοηθά να δημιουργηθεί μια δυναμική αμφισημία που προσφέρεται για εξερεύνηση (ειδικά το φινάλε χαρακτηρίζεται από τον προβληματισμό τού «Και τώρα τι κάνουμε;»), όμως αυτό στην τελική «χτυπάει» ως αποφυγή των δύσκολων αποφάσεων και, δυστυχώς, συνιστά ένδειξη ελλιπούς ανάπτυξης της ιστορίας.