του Ηλία Φραγκούλη

Για να κρίνει κανείς ένα τέτοιο φιλμ, πρέπει να δεχθεί εξαρχής δύο σοβαρότατους κανόνες: α) να γνωρίζει (ή και να σέβεται) το είδος των ταινιών τρόμου και β) να αναγνωρίζει τις διαφορές, το ρόλο και την ιδιαιτερότητα των όποιων κινηματογραφικών ειδών αντί να τσουβαλιάζει τα πάντα αδιακρίτως, αντιμετωπίζοντας με στεγνά, καλλιτεχνικά κριτήρια αυτό που έχει να προσφέρει, για παράδειγμα, τούτο το φιλμικό reboot της πρώτης ταινίας – μέρους μιας θρυλικής τριλογίας που έκανε την εμφάνισή της στις αρχές της δεκαετίας του ’80, για να μας δώσει, πρωτίστως, το μέγα ταλέντο που ακούει στο όνομα Σαμ Ρέιμι. Αν ο κριτής του έργου δεν καταλαβαίνει αυτούς τους δύο κανόνες, ο κίνδυνος να… σκιστεί κανένα καλσόν είναι περισσότερο προφανής από το να… «θαφτεί» η ταινία. Όχι, κουκλίτσα μου, από ‘δω δεν πάνε για την… «Αλίκη στο Ναυτικό». Πάνε για την Κόλαση!

Η τελευταία μου συμβουλή αφορά στις συγκρίσεις με το τιμημένο παρελθόν. Για πολλούς ήταν «ιεροσυλία» η ιδέα ενός «φρεσκαρίσματος» και στο «Evil Dead» του Ρέιμι, κατόπιν μιας κανονικής πανωλεθρίας από remakes άλλων κλασικών επιτυχιών εκείνης της δεκαετίας, που έκαναν τους hardcore fans του είδους να θέλουν να προσθέσουν στα βιογραφικά τους την ιδιότητα του serial killer… Ευτυχώς, στο «Πρόσωπο του Κακού» παρακολουθούμε την πιο επιτυχημένη περίπτωση ενός «back to the old school» εγχειρήματος, το οποίο, ας το παραδεχτούμε, είναι καλύτερο και από το original! Εδώ, όμως, θέλει προσοχή. Μιλάμε για το πρώτο «Evil Dead» του 1981 και ουχί για το αστείρευτο πανηγύρι χιούμορ και gore του sequel (1987). Συγκρίνοντας με το original, μετριότατο b-movie, ο Φέντε Άλβαρεζ κερδίζει στα σημεία, όχι μονάχα εξαιτίας επιπέδου παραγωγής, αλλά και γιατί προσφέρει γνήσια αιματηρό και άνευ ορίων θέαμα, χωρίς (σοφά!) να καταφεύγει στη χρήση ψηφιακών εφέ και πλαστών, τεχνολογικών ευκολιών. Τούτο το φιλμ σερβίρει αίμα… με τον κουβά, διαμελισμούς για τρελό χειροκρότημα και μια ανθολογία από σκηνές σοκ που, επιτέλους, δε λογαριάζουν ratings και λογοκρισίες. Απλά, δεν πρωτοτυπεί ώστε να ανεβάσει την ταινία (και το… χαρντκορά) ένα σκαλί πιο ψηλά από αυτό που δικαιωματικά του αξίζει.

Το πρώτο μέλημα της ομάδας του φιλμ, με τους παραγωγούς του original να συναντιούνται ξανά, πρέπει να ήταν μια διάθεση… ωρίμανσης του σεναρίου. Ο σκελετός της πλοκής παραμένει ατόφιος (το σπίτι, το ξύπνημα του πνεύματος, ο δαιμονισμός και η λύτρωση), η ιστορία και οι χαρακτήρες, όμως, δηλώνουν κάτι εντελώς καινούργιο, το οποίο αναιρεί το χαρακτηρισμό του remake. Οι πέντε φίλοι οδηγούνται στο δάσος με αφορμή απόλυτα ρεαλιστική και ίσως και δραματικά φορτισμένη, οι βασικοί ήρωες (τα δύο αδέλφια των Μία και Ντέιβιντ) έχουν ψυχαναλυτική υπόσταση (και μια ύπουλη υποψία σχιζοφρένειας που βαραίνει το ιστορικό του σογιού τους, ώστε να γεννά αμφιβολίες, ειδικά για την πνευματική κατάσταση του κοριτσιού) και η πλήρης απουσία του χιούμορ βασανίζει το θεατή κάπου στο βάθος του μυαλού του.

Φυσικά, στο «Πρόσωπο του Κακού» δεν ήρθες για να ζήσεις τον εφιάλτη μιας κοπέλας που προσπαθεί να κόψει τα ναρκωτικά. Ήρθες να τη δεις να δαιμονίζεται από το σατανικό πνεύμα του Βιβλίου των Νεκρών και να αποδεκατίζει τα υπόλοιπα μέλη της παρέας, τα οποία έχουν μια έφεση στο να… αποχωρίζονται τα χέρια τους και να ξεσκίζουν τις σάρκες τους! Οι εικόνες είναι άγριες και φρικτές για τον μέσο θεατή. Εγώ θα επιθυμούσα ακόμη περισσότερο θέαμα ή, έστω, περισσότερες εκπλήξεις κατά τη διάρκεια του φιλμ για τις οποίες δε με είχε ψιλιάσει το red band trailer (η σκηνή με τη γλώσσα και το κοπίδι θα έκανε τον κόσμο να λιποθυμάει στις αίθουσες αν δεν την είχαμε δει από πριν…). Αυτές έρχονται κυρίως προς το φινάλε, με μια κλιμάκωση που δε χαρίζεται σε κανέναν και αποζημιώνει με το gore της.

Μια αίσθηση ανολοκλήρωτου μπορεί να σε βρει προ εκπλήξεως όταν δεις τα credits να εμφανίζονται στην οθόνη, μετά τη λυτρωτική… σφαγή. Ήθελες περισσότερους νεκρούς και σκηνές ανθολογίας; Ήθελες περισσότερο μαύρο χιούμορ και αυτοσαρκασμό; Ήθελες τον… Μπρους Κάμπελ; Ήθελες να αποφύγεις τις συγκρίσεις; Ή έχεις μάθει προ πολλού τη διαδρομή που κάνει το «Τρενάκι του Τρόμου» στο λούνα παρκ και δε σου αρκεί ως ανατριχίλα; Ό,τι κι αν σε προβληματίζει, θα χαθεί με ένα χαμόγελο… ηδονής που θα σου βγάλει το τελευταίο πλάνο της ταινίας, μετά τους τίτλους τέλους. Μη φύγει κανείς!