του Νίκου Παλάτου

Ο Ματέο και ο Έτορε είναι αδέλφια μεν, εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες δε. Ο πρώτος είναι επιτυχημένος businessman, ειδικευόμενος (μεταξύ άλλων) σε έργα αναπαλαίωσης, με άκρες που φτάνουν ώς το Βατικανό, είναι ομοφυλόφιλος, ζει σε χλιδάτο διαμέρισμα της Ρώμης, όπου συχνά πυκνά συναναστρέφεται την πολυάριθμη παρέα του οργανώνοντας party με αλκοόλ και ναρκωτικά, αποφεύγοντας πάντως να συνάψει κάποιον σταθερό δεσμό, αφού δείχνει προτίμηση στα one-night stand. Ο δεύτερος είναι καθηγητής δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, μένει ακόμα με τη μητέρα του στη μικρή γενέτειρά τους στα περίχωρα της ιταλικής πρωτεύουσας, είναι παντρεμένος πατέρας ενός παιδιού, αν και ο γάμος του οδεύει προς διάλυση με δική του υπαιτιότητα, η δε κοινωνική του ζωή δεν έχει σε καμία περίπτωση το λούστρο εκείνης του μικρού αδελφού του. Όταν οι εξετάσεις στις οποίες υποβάλλεται δείχνουν πως πάσχει από σοβαρής μορφής καρκίνο, ο Ματέο αναλαμβάνει να τον φιλοξενήσει στο σπίτι του και να καλύψει όλα τα έξοδα της θεραπείας του. Τα δύο αδέλφια έρχονται έτσι ξανά κοντά το ένα με το άλλο, καθώς χωρίς να έχουν μαλώσει ή να έχουν διακόψει… μαχαίρι τις σχέσεις τους, κάτι ο διαφορετικός τρόπος ζωής, κάτι η απόσταση, τους έχουν κάνει τόσο απόμακρους.

Για τη δεύτερη σκηνοθετική της απόπειρα, η Βαλέρια Γκολίνο βουτάει στα νερά του οικογενειακού δράματος, τοποθετώντας στο επίκεντρο της ιστορίας της μια ανίατη ασθένεια (μοτίβο που ως προς το δεύτερο σκέλος υπήρχε και στο ντεμπούτο της, το «Μέλι» του 2013). Καταφέρνει (παρά το θέμα της) να μην γίνει μελοδραματική, δίνοντας μια buddy διάσταση στο εγχείρημά της, πέφτει όμως θύμα του κάκιστου σεναρίου (στο οποίο πέραν από την ίδια συνεισέφεραν τρεις ακόμα γραφιάδες…), το οποίο δεν οδηγεί την πλοκή απολύτως πουθενά, φέρνοντας εν μέσω πολλών μικρών καθημερινών επεισοδίων (που περισσότερο με βινιέτες μοιάζουν, παρά με ολοκληρωμένη σύλληψη) συνεχώς βόλτες γύρω από τον εαυτό του.

Υπάρχουν πολλές στιγμές στο φιλμ κατά τις οποίες ο θεατής οφείλει να μαντέψει τα πώς και τα γιατί, με αποκορύφωμα ένα ξεκάρφωτο ταξίδι για προσκύνημα στη Βοσνία (που έρχεται καπάκι μετά από μία έντονη συζήτηση περί πηγαιμού στη Λούρδη, μεγαλώνοντας τις σχετικές απορίες), όπου προς στιγμήν μάλιστα η ταινία αλλάζει και ύφος, παίρνοντας τη μορφή μίας road trip κομεντί! Η δουλειά του Ματέο, που του έχει χαρίσει απλόχερα έναν τόσο πλούσιο βίο, ουδέποτε γίνεται απολύτως σαφές τι ακριβώς αφορά, αφού αυτός περισσότερο με αεριτζής μοιάζει παρά με επιχειρηματία. Ακόμη χειρότερα, ο ίδιος ως ομοφυλόφιλος φαίνεται να έχει ξεπηδήσει από lifestyle περιοδικά της δεκαετίας του ’90, μιας και οι business ελάχιστα δείχνουν να τον απασχολούν (πιθανότατα τα έχει όλα ρυθμισμένα στην εντέλεια και στον «αυτόματο πιλότο»), έχοντας έτσι την άνεση να ξοδεύει ενέργεια και χρόνο σχεδόν αποκλειστικά στα ξενύχτια με τους φίλους του, στην υπέροχη ταράτσα του διαμερίσματός του. Η απόφασή του, δε, να αποκρύψει την αλήθεια για τη σοβαρότητα της κατάστασης της υγείας του αδελφού του, τόσο από τον ίδιο όσο και από την υπόλοιπη οικογένεια, αν και έχει κάποια λογική, αντιμετωπίζεται με έναν τουλάχιστον περίεργο σεναριακό τρόπο, μιας και οι πάντες δείχνουν να εμπιστεύονται με κλειστά μάτια τα ιατρικά ανακοινωθέντα του… «ειδικού ογκολόγου» Ματέο.

Ένα από τα ελάχιστα πράγματα που κάπως πετυχαίνουν τον στόχο τους εδώ είναι η εμφάνιση της παλιάς μεγάλης αγάπης του Έτορε, η οποία έχει σταθεί αιτία της ουσιαστικής διάλυσης του γάμου του. Η σύντομη εμφάνιση της Έλενα, μετά από σχετική πρόσκληση του Ματέο, είναι μακράν ό,τι πιο καίριο όσον αφορά τη σκιαγράφηση της εξέλιξης της σχέσης του με τον Έτορε, καθώς είναι ίσως η μοναδική στιγμή που ο εγωμανής και ολίγον αλαζόνας μικρότερος αδελφός δείχνει ένα συνεσταλμένο πρόσωπο. Χάνεται, όμως, αυτή η μικρή αναλαμπή μέσα στα δήθεν χαβαλεδιάρικα σκετσάκια (όπως εκείνο της παράλληλης εισαγωγής στο νοσοκομείο των δύο φρατέλων για εντελώς εκ διαμέτρου αντίθετους, στα όρια του σουρεάλ λόγους) και της «όμορφης» οικογενειακής τακτοποίησης των πάντων, που προκύπτει από τη βολική… απουσία όλων των μελών της φαμίλιας από τα τεκταινόμενα. Για ακόμη μια φορά σε ευρωπαϊκή παραγωγή ρεαλιστικού δράματος (μετά το γαλλικό «Αγάπη Είναι» της προηγούμενης εβδομάδας), δε, οι τίτλοι τέλους πέφτουν χωρίς οι δύο βασικοί ήρωες να έχουν οδηγηθεί σε κάτι το διαφορετικό στις σχεδόν δύο ώρες που έχουν προηγηθεί, με το επιστέγασμα της ιστορίας να φέρνει το (χαρακτηριστικό της αδιαφορίας) ανασήκωμα των ώμων.