του Ηλία Φραγκούλη

Ναι, ακόμη και μια ιστορική ταινία εποχής μπορεί να έχει το… sequel της, με το σκηνοθέτη Σεκάρ Καπούρ και την πρωταγωνίστρια Κέιτ Μπλάνσετ να επιστρέφουν από το 1998 για να μας «διδάξουν» (στο περίπου) πως εξελίχθηκε ο βίος της Ελισάβετ της Πρώτης κατά την αποκαλούμενη «χρυσή περίοδό» της. Το αποτέλεσμα μπορεί να διολισθαίνει ελαφρώς οπισθοδρομικά σε σχέση με το προηγούμενο φιλμ, όμως, το glamour ουδείς εμίσησε, τη σαπουνόπερα επίσης!

Το σενάριο των Γουίλιαμ Νίκολσον και Μάικλ Χιρστ εστιάζει στο ρομάντζο με τον τυχοδιώκτη Σερ Γουόλτερ Ράλεϊ (ο Κλάιβ Όουεν σαν macho punk μετενσάρκωση του Ντάγκλας Φέρμπανκς Τζούνιορ) και έχει γυαλίσει αιχμηρά και απολαυστικά τους διαλόγους του με την… ξαναμμένη Βασίλισσα, δημιουργώντας ένα εμπόλεμο ντουέτο που, σαφώς, σε κερδίζει στο πανί, ακόμη κι αν αισθανθείς πως η Μπλάνσετ μανιερίζει στο όρια μιας Κάθριν Χέπμπορν, η οποία από λεπτό προς λεπτό πρόκειται να πετάξει στέμμα και γκαρνταρόμπα για να παίξει σε screwball σύγκρουση των δύο φύλων! Μοιραία, όλα τα υπόλοιπα στοιχεία της πλοκής περιορίζονται σε ρόλους background, που ξεπετάγονται στην επιφάνεια μονάχα όποτε ο σκηνοθέτης έχει θυμηθεί να προσθέσει και ολίγη από δολοπλοκία ή «επικό» θέαμα στο φιλμ.

Όλως περιέργως, προτού ωριμάσει οποιαδήποτε αμφιβολία ή αντίρρησή σας γύρω από το φιλμ, εκείνο έχει φτάσει στα credits τέλους και σας αποχαιρετά με μια διάθεση ευχαρίστησης, κάτι σαν στάχτη στα μάτια κοινώς, επίτευγμα που θα χρέωνα κυρίως στα κοστούμια της δώστε-μου-από-τώρα-το-Όσκαρ-και-μην-το-κουράζουμε Αλεξάντρα Μπερν, στην αλά φωτοστέφανο διεύθυνση φωτογραφίας του Ρεμί Αντεφαρασίν και, προφανώς, στο καστ το οποίο φροντίζει διαρκώς να απορροφά στοιχεία από την κινηματογραφική μαγεία του περίγυρου. Κι ας λέει το ρητό πως… «ότι λάμπει δεν είναι χρυσός».