της Βαρβάρας Κοντονή

Η αλήθεια είναι πως ο πρώτος περίπλους της Γης αποτελεί όντως ένα από τα πιο συναρπαστικά επιτεύγματα στην ανθρώπινη Ιστορία, μια larger than life περιπέτεια που όχι μόνο επιβεβαίωσε με πανηγυρική ακρίβεια τη… στρογγυλότητα της Γης, αλλά αποτέλεσε και τον θεμέλιο λίθο για την ενθάρρυνση και την ανάπτυξη των θαλάσσιων ταξιδιών και της ναυσιπλοΐας, γενικότερα. Πως γίνεται, λοιπόν, ένα τόσο ενδιαφέρον θέμα να καταλήγει να μετατρέπεται σε μια τόσο τραγικά βαρετή εμπειρία animation; Φαντάζομαι πως ο σκηνοθέτης της ταινίας, Άνχελ Αλόνσο, έχει την απάντηση.

Ήδη από την αρχή του φιλμ επικρατεί ένα πανδαιμόνιο χαρακτήρων και καταστάσεων. Ο Χουάν Σεμπαστιάν Ελκάνο επιστρέφει από ένα ταξίδι, με το όνειρο να μπορέσει κάποτε να γίνει και ο ίδιος μεγάλος και τρανός καπετάνιος. Όταν φτάνει στο λιμάνι, ο Μαγγελάνος και το πλήρωμά του βρίσκονται ήδη εκεί, καθόλα έτοιμοι να μπαρκάρουν για τα νησιά Μαλούκου, τις περίφημες νήσους των μπαχαρικών. Ο Ελκάνο θα βρεθεί κι εκείνος στο πλήρωμα του Μαγγελάνου, έτοιμος να βοηθήσει με όποιον τρόπο μπορεί και ν’ αποδείξει την αξία του. Αναμενόμενα, το ταξίδι αυτό κρύβει μια πληθώρα κινδύνων: από δολοπλόκους εχθρούς που θέλουν να βάλουν χέρι στο πολύτιμο εμπόρευμα, μέχρι ανταρσίες, επικίνδυνες φυλές ιθαγενών και θανατηφόρες φουρτούνες που θέτουν σε άμεση απειλή τις ζωές των ναυτικών. Θα καταφέρει ο Ελκάνο να πείσει ότι είναι φτιαγμένος από την πάστα τον μεγάλων καπετάνιων ή αυτό θα είναι το τελευταίο ταξίδι της ζωής του;

Αν η… διάσπαση της προσοχής ήταν ταινία, θα ήταν σίγουρα η ταινία του Αλόνσο. Δεκάδες χαρακτήρες, υποθέσεις και subplots που ακόμα και στην περίπτωση που κάποιος θέλει όντως να παρακολουθήσει τούτο το φιλμ (λέμε τώρα…), καθιστούν το εγχείρημα εξαιρετικά δύσκολο. Στην περίπτωση, δε, που το φιλμ υποτίθεται πως μπορεί ν’ απευθύνεται και σ’ ένα κοινό προσχολικό ή έστω σε παιδάκια που πηγαίνουν στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού, η ταινία όχι απλά αποτυγχάνει παταγωδώς να διατηρήσει έστω και το παραμικρό ψήγμα ενδιαφέροντος από την πλευρά των παιδιών, αλλά θα κάνει και τη ζωή των ενήλικων συνοδών αφόρητη, δεδομένου ότι δεν υπάρχει τίποτα εδώ που να μπορέσει να διατηρήσει την προσοχή των θεατών στην οθόνη!

Η γρήγορη εναλλαγή χαρακτήρων και αυτοσκοπών (κάθε χαρακτήρας είναι γραμμένος σαν να είναι πρωταγωνιστής, αλλά ταυτόχρονα και κομπάρσος – φοβερό κατόρθωμα, πραγματικά!) πρακτικά σε κάνει να μην ενδιαφέρεσαι για κανέναν από ένα σημείο κι έπειτα, με την ταινία να παίζει μπροστά στα μάτια σου χωρίς, τελικά, να σε αφορά. Εκτός από το φανταστικά κακογραμμένο σενάριο που άνετα έβγαζε δυο-τρία διαφορετικά, πιο «στρωτά» σε θέμα πλοκής animated έργα, το σχεδιαστικό κομμάτι επίσης αντιμετωπίζει τεράστιο πρόβλημα. «Ξερασμένες» αποχρώσεις του καφέ και κάτι θαλασσινά μπλε, όλα (μα όλα, όμως!) λες κι έχεις βάλει τη φωτεινότητα στο μείον δέκα, κανένα βάθος πεδίου, καμία αξιοποίηση του περιβάλλοντος δράσης (ήλιος, νησιά, θάλασσα, αμμουδιές), μονάχα ένα μονότονο μουσταρδοκίτρινο που κάνει τα πάντα να φαίνονται… ακόμα πιο αδιάφορα! Η Δέσποινα Μοιραράκη δεν θα ενέκρινε.