του Άγγελου Μαύρου

Δεκαπέντε χρόνια νωρίτερα, ο κινηματογράφος της χώρας των pampas είχε αναγορευθεί ό,τι σχετικά εσχάτως το weird Greek wave: πανεπιστημιακός σεισμογράφος της κρίσης ενός λαού και εξωτικός valedictorian του παγκόσμιου εμπορικού και φεστιβαλικού Τμήματος του Τομέα arthouse. Αναπόφευκτα (ετεροχρονισμένη προειδοποίηση για τα δικά μας σινεοργισμένα νιάτα) η πρόοδός του σε επίπεδο Phd αποδείχθηκε φθίνουσα, ακόμη και στις εξαιρέσεις όπως ο λέκτορας Πάμπλο Τραπέρο. Ίσως καθόλου τυχαία και οπωσδήποτε ευπρόσδεκτα, εν προκειμένω έχουμε να κάνουμε με την εγκεκριμένη μετεγγραφή στην Αθήνα ενός από τους μόνιμους σεναριογράφους του από το Μπουένος Άιρες.

Το λίαν καλώς για την πρώτη, επιτυχημένη του εξέταση στη μεγάλου μήκους, απονέμεται σε έναν ανδριάντα ηθικής και φρονηματικής ενηλικίωσης στις κάλπες της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης της Αργεντινής, σαν ιβηροαμερικανικό προπαρασκευαστικό course του περσινού «Ο Υπουργός», που βγάζει τρίπτυχο τύπου «The Paper Chase» (χωρίς την ίντριγκα μελέτης και τηβέννου), «ΝΟ» (χωρίς τα διαφημιστικά spots και το spotlight), «Να Πεθαίνεις στα 30» (χωρίς τα δακρυγόνα και την ελεγεία) στο πιο… σύριζα, μια μαχητική σφυγμομέτρηση με αντικείμενο των 20κάτι ή των πρυτανείων τον γνήσιο / συμβιβασμένο / διαψευσμένο / επίπλαστο ιδεαλισμό, τη φυγόκεντρη παραταξιακή στράτευση, το ψήσιμο του επιλέξιμου ηγέτη, τις αίολες συμμαχίες για έναν κοινό σκοπό, τους τακτικισμούς και το αλισβερίσι του εγώ και του εμείς, το διαδρομισμό της φιλοδοξίας, τον αριβισμό ως φροντιστή της προδοσίας. Με επίκουρο ένα πανόραμα της καθεστωτικής παλιάς (προσέξτε την από καθέδρας ταχύρρυθμη διάλεξη ενός κατοπινού backstabber συντρόφου στα σκοτεινά, εμφύλια ντεσού των ιθαγενών προγόνων – «η εξουσία διαφθείρει» αιωνίως, έπιασες την μπροσούρα) και νεότερης (απ’ την Περόν μέσω του Αλφονσίν ώς τους «λοχαγούς» της Πρώτης Κυρίας Κριστίνα Κίρσνερ) ιστορίας των gaucho, που εκθέτει εξίσου το μέλλον τους.

Εάν δε φτάνουν τα κουκιά αρχικά, είναι γιατί το πρώτο αναγνωστήριο έχει αρκετή αριστερή θεωρία και εν γένει ακολουθείται το συντηρητικό διδακτικό φιλμομοντέλο «προικισμένος απονήρευτος μυείται στα κόλπα, διαπρέπει με τίμημα, γίνεται πιόνι, ξυπνάει, παίρνει εκδίκηση απονέμοντας (προσωπική, τουλάχιστον) δικαιοσύνη». Αλλά κάνουν γρήγορα κατάληψη εντός σου η ινστρουχτόρικη εργασία σε διανομή για υποτροφία, το πανό διαλόγων debate, το HD ψηφιακό ψηφοδέλτιο κουαρτέτου οπερατέρ, το πάσο καλλιτεχνικής διεύθυνσης (προσέξτε το graffiti «Banksy Marry Me») στο arte povera campus ενός άστεως – αδελφού των Αθηνών και οι αναβαθμολογήσεις στα ni blanco ni negro, gris ρεζουμέ κομματόσκυλων ή μη.

Διόλου τυχαία ο ήρωάς του (τον οποίο, όπως και το περιβάλλον του, έχει αποστηθίσει ο Μίτρε – εδώ κάθεσαι στο έδρανο του βιωματικού, αν όχι του αυτοβιογραφικού) ανακαλύπτει την κλίση και προ(εγ)γράφει την αγωνιστική καριέρα του με μία προβοκάτσια, και ο auteur (στη) φυλάει για το τέλος (με) μία ακόμα, την απόλυτη. Μία ρελάνς – ρεβάνς, ένα σεμινάριο στην πραγματική δημοκρατική αριστερά. Και ένα «άει γ@μήσου» στο… μόρφωμά της, το οποίο λίγο νωρίτερα έχει αφήσει κάτω απ’ τη βάση (ειπωμένο κυνικά από τον διδάκτορα και μέντορα της κωλοτούμπας) το ανέκδοτο για τον γηραιότερο άνθρωπο στον κόσμο: «Ένας άντρας έχει φτάσει 150 χρόνων. Τον ρωτάνε ποιο είναι το μυστικό κι αυτός απαντάει ‘Δε λογομάχησα ποτέ μου με κανέναν’. ‘Με κανέναν; Δεν είναι δυνατόν!’, του αντιγυρίζουν. Κι αυτός λέει: ‘Έχετε δίκιο. Πώς είναι δυνατόν;’». Εκεί, «Ο Φοιτητής» παίρνει πτυχίο μετ’ επαίνων. Να είσαι στην ορκωμοσία. Ως ήδη (ή μέλλων) πουλημένος ή ως Αγανακτισμένος, εσύ το αποφασίζεις…