του Ηλία Φραγκούλη

Βέβαια, μέχρι να περάσουν τα 109 λεπτά αυτής της ταινίας, εσύ θα χρειάζεσαι περισσότερα όργανα στο όποιο χειρουργείο, καθώς μιλάμε για μια «νεκρανάσταση» των ηρώων της πρώτης σκηνοθετικής δημιουργίας των αδελφών Φαρέλι, που για άγνωστους λόγους άργησε μια ολόκληρη εικοσαετία (!) και ουδείς αντιλαμβάνεται τη χρησιμότητα ενός sequel του «Dumb & Dumber» σήμερα, με το δήθεν target group αυτού του είδους της κωμωδίας και θαμώνων των multiplex να… μην είχε γεννηθεί καν τότε (το πιθανότερο).

Δυστυχώς, το… δυσώδες χιούμορ των Φαρέλι άγγιξε την τελειότητα μονάχα μια φορά στη φιλμογραφία τους, μάλιστα με έναν τρόπο σχεδόν «πολιτικό» για την εποχή του! Το «Κάτι Τρέχει με τη Μαίρη» (1998) εξακολουθεί να είναι ένα υπόδειγμα της αποκαλούμενης «σκατολογικής» κωμωδίας ή μιας μετεξέλιξης επάνω στην πρόκληση και τα όρια που ξεπέρασαν στο είδος ο Μελ Μπρουκς και η σπαρταριστή τριάδα των Τζιμ Έιμπραχαμς και Ντέιβιντ & Τζέρι Ζάκερ. Πίσω από τον προφανή κανιβαλισμό τού… σπερματικού gel στα μαλλιά της Κάμερον Ντίαζ ή κάθε βρωμερής αστειότητας, οι Φαρέλι, με ιδανικό (και κωμικό) timing, είχαν αποτινάξει κάθε δημόσιο αίσθημα ηθικής και σοβαρότητας πάνω από την υστερία της «politically correct» κουλτούρας – μάστιγας, η οποία είχε καλουπώσει ολόκληρη την Αμερική σε μια φρενίτιδα συντηρητισμού. Για εκείνη την ταινία τους το αναγνωρίζουμε και τους δώσαμε ολοκληρωτική άφεση «αμαρτιών». Όχι, όμως, και για τα υπόλοιπα φιλμ τους…

Σήμερα, λοιπόν, με το κωμικό τους «αστέρι» να έχει πιάσει πάτο… μη γέλιου, επιχειρούν να «ξανανιώσουν», πιάνοντας το πανηλίθιο δίδυμο του πρώτου τους εμπορικού σουξέ και εκβιάζοντας το χάχανο με μια συρραφή από ξεδιάντροπα αστεία τα οποία πατάνε μεν πάνω σε μια πλοκή, όμως, δεν πείθουν πια κανέναν με την «εφετζίδικη» κουτοπονηριά τους. Γιατί δεν υπάρχει μια κάποια βάση σχολιασμού που να αιτιολογεί αυτό το ενίοτε αηδιαστικό θέαμα. Ο χαβαλές γυροφέρνει σε συντριπτική πλειοψηφία τα… γεννητικά όργανα ή… φυσικές λειτουργίες ανδρών και γυναικών, που κατεβάζουν το slapstick πιο χαμηλά και από επίπεδο ελληνικής βιντεοκασέτας των τελών της δεκαετίας του ’80. Όταν η σκέψη (ή το στοίχημα) τού… πότε θ’ αρχίσουν να κλάνουν ο Λόιντ και ο Χάρι σε απασχολεί περισσότερο από την έκβαση αυτού του road trip, ξέρεις πως η ώρα δεν πρόκειται να περάσει ανώδυνα!

Υπάρχουν λιγοστές στιγμές που ένα «ένοχο» χαμόγελο θα σκαρφαλώσει ως τα χείλη σου και θα σε κάνει να θυμηθείς ότι αυτό το πράγμα είναι κωμωδία. Η διεύθυνση στο γράμμα που επιστράφηκε στον αποστολέα και η τηλεφωνική συνδιάλεξη με τα κινητά θα σε κάνουν να ψάξεις πού να χτυπήσεις το κεφάλι σου, το σιδηροδρομικό είναι σχεδόν τόσο καλό όσο το πέρασμα του λεωφορείου στο «Mean Girls» και μερικές κινηματογραφικές αναφορές (στο «Ιπτάμενος και Τζέντλεμαν» ή το «Twister»), μαζί με τον φιλμικού κανιβαλισμού διάλογο με τον τυφλό συλλέκτη σπάνιων πτηνών, δικαιολογούν τη φήμη των Φαρέλι. Οι γερασμένοι και σχεδόν δυσάρεστοι πρωταγωνιστές τους, όμως, μαζί με το δάγκωμα ενός αρουραίου, το «εναλλακτικό» ταμπόν που προσφέρεται στην σε εμμηνόρρυση έφηβη κόρη και το ψαχούλεμα στο… σκονισμένο αιδοίο της τροφίμου ενός γηροκομείου θα σε κάνουν να πεις κι ευχαριστώ που δεν πήρες εκείνο τον κουβά με το popcorn στην είσοδο του κινηματογράφου…