του Ηλία Φραγκούλη

Μία ταινία είδους (όπως το θρίλερ) πρέπει να υπηρετεί κάποιους κανόνες, στο σκηνοθετικό ύφος και την αφήγηση ειδικά. Εάν γυρίζεις ένα οικογενειακό δράμα «δωματίου», που δεν υποστηρίζεται και από το ανάλογου σασπένς σενάριο, και περιμένεις μονάχα από την… ηχητική μπάντα να σου κάνει τη δουλειά, μάλλον έχεις αστοχήσει. Αυτό παθαίνει ο Βέλγος Ολιβιέ Μασέ-Ντεπάς, ο οποίος χειρίζεται ανώδυνα και δίχως ρυθμό μία ενδιαφέρουσα ιστορία ψυχολογικού δράματος με την ψευδαίσθηση ότι σκηνοθετεί… θρίλερ! Στην τελική, έχει χάσει από όποιο genre και να το πιάσεις…

Βρισκόμαστε στο νοσταλγικό και φιλήσυχο κλίμα της δεκαετίας του ’60, με τη δράση να περιορίζεται εντός δύο κολλητών μεταξύ τους σπιτιών που κατοικούνται από δύο τριμελείς οικογένειες. Αντρόγυνα με μικρά παιδιά και τα δύο, μοιράζονται απόλυτα αρμονικά τα πάντα μεταξύ τους και η σχέση φιλίας είναι τέτοια που αμφότεροι έχουν μέχρι και το κλειδί του σπιτιού των γειτόνων τους. Ένα επιπόλαιο ατύχημα θα κοστίσει τη ζωή του γιου της Σελίν (Ανν Κουσένς), με την ίδια να φορτώνει με ενοχές τη συνείδηση της Αλίς (η Φέρλε Μπάτενς από το έξοχο «Ραγισμένα Όνειρα» του 2012), επειδή δεν πρόλαβε να δράσει έγκαιρα και να σώσει το παιδάκι. Οι σχέσεις των δύο οικογενειών κλονίζονται δραματικά, οι δυο μανάδες συμπεριφέρονται καχύποπτα μεταξύ τους, η ζήλεια κερδίζει τη συμπάθεια και στο μυαλό της Αλίς μπαίνουν ιδέες εκδίκησης από τη Σελίν.

Η αίσθηση της αμφιβολίας γύρω από τα όσα σκέφτεται η Αλίς για τη γειτόνισσά της επιχειρεί να χτίσει ένα κλίμα μυστηρίου οριακά θριλερικό, όμως ο Μασέ-Ντεπάς δεν δείχνει ικανός να καταλάβει πώς χειρίζεται κανείς αυτό το φιλμικό είδος, αφήνοντας το δράμα της απώλειας να «καπελώνει» τα πάντα. Μοναδικό στοιχείο φόρτισης του έργου, η εξαντλητικά εκβιαστική χρήση της μουσικής που φυσικά δεν αρκεί για να σε βάλει στο «παιχνίδι» της υποψίας για το ποια γυναίκα είναι ή δεν είναι στα καλά της ή αν όντως πρέπει να ανησυχούμε για επικίνδυνη δολοπλοκία (με τι όφελος;) στη συνέχεια της ιστορίας.

Ακριβώς στη μία ώρα της ταινίας γινόμαστε αδιάψευστοι μάρτυρες ενός επεισοδίου που θα μας επιτρέψει να πάρουμε σαφή θέση για τα τεκταινόμενα, αλλά εκεί πια όχι μόνο είναι αργά για να σε κερδίσει το «Μητρικό Ένστικτο», αλλά επιπλέον ο Μασέ-Ντεπάς κάνει όλες τις πιο λάθος κινήσεις για να «τορπιλίσει» τη μέχρι τώρα χαλαρότητα που χαρακτήριζε το φιλμ, με το σενάριο να φλερτάρει με την ακρότητα σε εξωπραγματικό βαθμό (με τόσους θανάτους στην περιοχή, είναι να απορεί κανείς για το αν υφίσταται αστυνομικό Τμήμα στην πόλη…). Ναι, στα τελευταία της η ταινία μπορεί να αποκαλεστεί (και) «θρίλερ», όμως αυτό δεν αποτελεί και επιτυχία ταυτόχρονα. Με τέτοιον τρόπο, σίγουρα όχι! Στην τελική, το «δράμα» εδώ μπορεί να έχει έναν επιπλέον τρόπο ανάγνωσης…