του Νίκου Παλάτου

Μετά τον ιδιότυπο συνδυασμό γουέστερν και κανιβαλιστικού τρόμου του «Τσεκούρι από Κόκκαλο» (2015) και το εξίσου αιματηρά βίαιο θρίλερ «Καυγάς στο Κελί 99» (2017), ο Αμερικανός σκηνοθέτης και σεναριογράφος Σ. Κρεγκ Ζάλερ επιστρέφει με μια πιο προσιτή στο ευρύ κοινό ιστορία αστυνομικού εγκλήματος, που αφενός κινείται στα γνώριμα από τα προηγούμενα φιλμ του πεδία της παρανομίας, αφετέρου πέφτει στην παγίδα μιας αδικαιολόγητα μεγάλης διάρκειας, γεγονός που την κάνει να στέκει ως φανερά κατώτερη των προηγουμένων, αφήνοντας (σε αντίθεση με εκείνες) ανάμεικτα αισθήματα.

Οι αστυνομικοί ντετέκτιβ Ρίτζμαν και Λαρασέτι συλλαμβάνουν ισπανόφωνο έμπορο ναρκωτικών κατάσχοντας μεγάλη ποσότητα ηρωίνης, έχοντας όμως χρησιμοποιήσει εξεζητημένες μεθόδους κατά τη διάρκεια της επιχείρησης. Εξαιτίας video που βγαίνει στην επιφάνεια, ο Διοικητής τους αναγκάζεται να τους θέσει σε δίμηνη διαθεσιμότητα, κάτι που δεν αποτελεί πρωτοφανές για κανέναν από τους δύο. Για τον βετεράνο Ρίτζμαν, όμως, αυτό είναι κάτι σαν το τελειωτικό χτύπημα. Με τη σύζυγό του άρρωστη από ανίατη ασθένεια και την κόρη του να πέφτει συστηματικά θύμα παρενοχλήσεων στην κακόφημη γειτονιά όπου τα πενιχρά οικονομικά του τους έχουν αναγκάσει να μένουν, συνειδητοποιεί πως ήρθε η ώρα να ρίξει την τελευταία του ζαριά. Χρησιμοποιεί άκρες που είχε από παλιές αμφιβόλου νομιμότητας δουλειές, μαθαίνει για μια μπίζνα με αρκετό χρήμα που ετοιμάζεται να παίξει στην πιάτσα, πείθει τον αρχικά αβέβαιο συνεργάτη του να τον ακολουθήσει στην περιπέτεια κι έτσι οι δυο τους ρίχνονται με αποφασιστικότητα στο κυνήγι του εύκολου πλην παράνομου κέρδους, εκλαμβάνοντας την πράξη τους ως αποζημίωση για την άδικη (όπως θεωρούν) παύση τους από τα αστυνομικά τους καθήκοντα.

Παράλληλα με τους δύο ξεστρατισμένους ντετέκτιβ, ο Ζάλερ συστήνει άρτι αποφυλακισθέντα μαύρο, ο οποίος ευρισκόμενος σε δεινή θέση έπειτα από την απελευθέρωσή του δέχεται πρόταση συμμετοχής ως οδηγός – τσιλιαδόρος σε επικείμενη ληστεία από άκρως σκληρή συμμορία. Ο αρχηγός της είναι αυτός που οι Ρίτζμαν και Λαρασέτι έχουν ήδη ξεκινήσει να παρακολουθούν, μιας κι έτσι τους σύστησε ο πληροφοριοδότης τους, χωρίς όμως να γνωρίζουν επακριβώς τι είναι αυτό που ετοιμάζει. Οι δρόμοι όλων (όπως είναι βέβαιον εξαρχής) θα συναντηθούν, τα πιστόλια θ’ αρχίσουν να μιλάνε, μέχρις όμως να συμβεί αυτό (αλλά και αφού έχει συμβεί…) πολύ νερό θα κυλήσει στο αυλάκι.

Παραμένοντας πιστός στο αγαπημένο του α λα ‘70s ταραντινικό πνεύμα, ο Ζάλερ προσθέτει εδώ μια ιδέα από την «Ένταση» (1995) του Μάικλ Μαν σε ό,τι έχει να κάνει με τη συχνά δυσδιάκριτη γραμμή που χωρίζει την ευνομία από την παρανομία, αλλά και τη νεονουάρ γραφή του Έλμορ Λέναρντ, καθώς οι σαρκαστικά κυνικές ατάκες παραπέμπουν ευθέως στον πιο άξιο σύγχρονο Αμερικανό συγγραφέα του είδους. Τα καταφέρνει πολύ καλύτερα στις σκηνές διαλόγου, καθώς ειδικά σε αυτές στις οποίες οι δύο ντετέκτιβ επιδίδονται στο ατελείωτο sport της παρακολούθησης των «υπόπτων», αντιπαραβάλλεται εύστοχα η πίκρα του Ρίτζμαν (του Μελ Γκίμπσον) που πάντα υπολογίζει με ποσοστά τις πιθανότητες επιτυχίας της επόμενής τους κίνησης, δίπλα στη λανθάνουσα ευθυμία του Λαρασέτι (του Βινς Βον), ο οποίος παραμένει μάλλον αρκετά διστακτικός μπροστά σε αυτό όπου ετοιμάζονται να μπλέξουν.

Συχνά, όμως, οι εξυπνάδες στις οποίες οι δυο τους επιδίδονται παραμένουν μόνο τέτοιες («αντζούγιες» επαναλαμβάνει πουλώντας πνεύμα ο Λαρασέτι, όταν βλέπει πως κάτι ετοιμάζεται να στραβώσει), με το όλο εγχείρημα να υπονομεύεται τόσο από την εν μέρει άστοχη πολυλογία, αλλά ακόμη περισσότερο από την αχρείαστα λεπτομερή καταγραφή της προετοιμασίας της ληστρικής συμμορίας, που μαζί με την εισαγωγή γυναικείου χαρακτήρα ο οποίος εμφανίζεται δήθεν στο άσχετο και απολύτως εκ του μηδενός με έναν τρόπο που συνηθίζει ο «δάσκαλος» Ταραντίνο, στέκουν ως βασικοί υπαίτιοι του ξεχειλώματος της διάρκειας, χωρίς μάλιστα η απόφαση να δικαιώνεται εκ του αποτελέσματος. Είναι αυτή ακριβώς η μανία του Ζάλερ να παρουσιάσει ένα πλήρες φάσμα του κόσμου του εγκλήματος, όπως έκανε ο Μαν στο προαναφερθέν αριστουργηματικό του έπος, που εν πολλοίς χαντακώνει το φιλμ του, που κατά τα άλλα δεν στερείται αρετών. Τόσο από πλευράς ηθοποιών (ο Γκίμπσον ειδικά είναι άψογος σε μια χαμηλών τόνων ερμηνεία, πολύ μακριά από τους υπερφίαλους αστυνομικούς ρόλους του παρελθόντος του), όσο και χαρακτήρων (έστω για κάποιους εξ αυτών), ο Ζάλερ δείχνει ξανά πως έχει ικανότητα τόσο στη σκηνοθετική καθοδήγηση όσο και στη συγγραφή. Η δε λατρεία του για τη γλυκιά soul του ’70 είναι σταθερά καλοδεχούμενη, με το αυτό να ισχύει και για την gore αισθητική του στις αρκετές σκηνές βίας. Λίγο ψαλίδι χρειάζονταν σίγουρα «Τα Δύο Πρόσωπα του Νόμου». Ας το έχει υπόψη του ο συμπαθής auteur την επόμενη φορά…