του Παναγιώτη Μήτσικα

Ενόψει πασχαλινής περιόδου, μίας από τις πιο δυνατές (όσο μπορούμε να μιλήσουμε για εισιτηριακή δυναμική αυτές τις εποχές, πόσω μάλλον στη χώρα μας) φάσεις της κινηματογραφικής σεζόν για το συγκεκριμένο genre, ιδού η τέλεια αφορμή για… άδειασμα ραφιών με αμφιβόλου ποιότητας ταινίες κινουμένων σχεδίων που στοχεύουν στο να πάρουν όσο το δυνατόν περισσότερα ψίχουλα από την «πίτα». Στην περίπτωσή μας, το «Τα Αβγά και τα Πασχάλια» (κερδίζουν στα σημεία τον αγγλικό τίτλο του… «Mission Eggpossible»!) έχει το επιπλέον πλεονέκτημα της πασχαλινής θεματικής, άρα υφίσταται τουλάχιστον μια κάποια λογική. Λέμε μία, διότι (κατά τα άλλα) τούτο το φιλμ γερμανικής παραγωγής της Ούτε φον Μίνχοου-Πολ, η οποία έχει υπογράψει ακόμη τρία έργα του κουνέλο-verse (συγγνώμη), διαθέτει ένα σενάριο τόσο αχταρμά που μοιάζει πιο αδιάφορο κι από κείμενο γραμμένο από το ChatGPT.

Το σύμπαν και ο κεντρικός καμβάς για την εξέλιξη της ταινίας μας φέρνει στο νου λίγο από το «Μπαμπούλας Α.Ε.» (2001), και πιο συγκεκριμένα το «Μπαμπούλες Πανεπιστημίου» (2013), μιας κι εδώ έχουμε τη Σχολή των Κουνελιών σε περίοπτη θέση, ως υπεύθυνη για την ανάδειξη των Φυλάκων των πασχαλινών αυγών, μία από τις πιο σημαίνουσες θέσεις για τη ζωή ενός νεαρού κουνελιού. Εκεί θα γνωρίσουμε και τους ήρωες μας: τον Μαξ, πρωταγωνιστή του «Τα Αβγά και τα Πασχάλια» και πρώτο κουνέλι από την πόλη που επιλέγεται για την προαναφερθείσα θέση, την καλύτερη του φίλη Έμι, έναν δυναμικό χαρακτήρα, τον Φέρντιναντ, ένα καλοκάγαθο αλεπουδάκι (η συνεργασία αλεπούς και κουνελιού αποτελεί ένα από τα σεναριακά «ευρήματα» του φιλμ), αλλά και το αντίπαλο δέος, τον villain Λίο, αρχηγό της ομάδας «Κουνελοταραξίες» (σ.σ. δεν τα βγάζω από το μυαλό μου!), ένα πονηρό κουνέλι με υπέρμετρο «εγώ».

Πρόκειται για ένα αρκετά φωτεινό animation, με προσεγμένο (τουλάχιστον) σχέδιο, ικανό να κρατήσει παιδιά μέχρι 6 ή 7 ετών για τα μόλις 76 λεπτά που διαρκεί επί της οθόνης, όμως, σίγουρα θα το χαρακτηρίζαμε παρωχημένο πλέον, σε μία εποχή στην οποία έχουμε παρακολουθήσει εντυπωσιακές καινοτομίες στο στυλ των animated έργων. Αντ’ αυτού, θα cringe-άρουμε με μικροπροσθήκες, όπως τα drones που χρησιμοποιούν οι κακοί, ή το σοσιαλμιντιακό live του Λιο στους fans του, αν και τίποτα δεν πλησιάζει τον ωκεανό… γλυκαναλατ-ίλας του θεματικού τραγουδιού της ταινίας, «Let’s Colour the World» (ξέρετε με τι δεν βάφουμε αυγά, έτσι;). Μήπως κάποτε πρέπει να σταματήσουμε (επιτέλους!) το «για παιδιά καλό είναι»;