του Νίκου Παλάτου

Οι σκληροί συμμορίτες την πέφτουν μέσα στην άγρια νύχτα σε θωρακισμένο όχημα χρηματαποστολής. Ο οδηγός του κάνει σαν να θέλει να πιάσει το όπλο του, οπότε ένας εκ των ληστών που τον βλέπει, προσπαθώντας να προλάβει τα χειρότερα, ξεκινά ομοβροντία πυροβολισμών. Περιπολικά αρχίζουν να καταφθάνουν στο σημείο εκείνο, οι κάννες όμως έχουν ζεσταθεί για τα καλά ώστε να σταματήσουν. Είναι η εναρκτήρια βραδινή σεκάνς που αφήνει υποσχέσεις μιας δυνατής αστυνομικής περιπέτειας, οι οποίες όμως με το… πρώτο φως της ημέρας εξανεμίζονται. Τότε καταφθάνει στη σκηνή του εγκλήματος, προκειμένου να συλλέξει στοιχεία, ο εμφανώς ξενυχτισμένος και ολίγον μεθυσμένος Μπιγκ Νικ, αρχηγός του τμήματος μεγάλων υποθέσεων της Αστυνομίας του Λος Άντζελες, στο πρόσωπο του Τζέραρντ Μπάτλερ. Ο (πιο ατάλαντος) σύγχρονος χολιγουντιανός πρωταγωνιστής καταφεύγει άμεσα στην κίνηση – σήμα κατατεθέν του: ρίχνει το κεφάλι του στο πλάι, κοιτάει αφ’ υψηλού μειδιώντας ελαφρά και αρχίζει ένα κρεσέντο από εξυπνάδες επί παντός επιστητού, όπως μόνο αυτός ξέρει. Δεν έχει συμπληρωθεί το δεκάλεπτο και αίφνης οι επόμενες (γεμάτες) δύο ώρες μοιάζουν «βουνό»!

Ο αποκλειστικά γραφιάς μέχρι πρότινος Κρίστιαν Γκούντγκαστ δείχνει να έχει βάλει ψηλά τον πήχη στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο. Θέλει να ακολουθήσει πιστά τα χνάρια της ταινίας του Μάικλ Μαν «Ένταση» (1995), δεν έχει όμως το σενάριο για να καταφέρει κάτι τέτοιο (για τη διαφορά κλάσης των ηθοποιών δεν χρειάζεται να πούμε και πολλά).Όταν, μάλιστα, αποφασίζει να εντυπωσιάσει τα πλήθη βάζοντας στη συνταγή και μια ισχυρή δόση από «Συνήθεις Υπόπτους» (1995), το στόρι που ο ίδιος έχει γράψει δημιουργεί κενά που δεν μπορούν να καλυφθούν με τίποτα. Παίρνει τον χρόνο του για να χτίσει σιγά-σιγά την υπόθεση (μεσώ αρκετών flashback στην αρχή), προσπαθώντας έτσι να παρουσιάσει ολοκληρωμένα τους βασικούς ήρωες των δύο αντίπαλων στρατοπέδων, δεν μπορεί όμως να ξεφύγει από το στενό πλαίσιο της γραφικότητας, ούτε πετυχαίνει κάτι το σπουδαίο σε ό,τι αφορά την αστυνομική έρευνα, μιας και οι απαντήσεις στα ερωτήματα που εγείρονται… έρχονται σχεδόν στο πιάτο. Το μεγαλεπήβολο όραμά του βαλτώνει χαρακτηριστικά, καθώς πλην της εναρκτήριας σεκάνς και της καλοκουρδισμένης επιχείρησης της ληστείας στο φινάλε, η δράση απουσιάζει από το συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι της ταινίας, ένεκα μιας υποτιθέμενης πιο «σοβαρής» προσέγγισης σ’ ένα τυπικό heist movie.

Οι κλέφτες έχουν μια α λα «Fast & Furious» σχέση αλληλοεκτίμησης. Είναι καλοί οικογενειάρχες που προστατεύουν τα παιδιά τους, έχουν ως απαράβατο κανόνα να μην πυροβολούν ποτέ αθώους πολίτες όταν μπλέκουν στο διάβα τους, διατηρώντας παράλληλα τυφλή εμπιστοσύνη στις ικανότητες σχεδιασμού του αρχηγού τους. Αυτός είναι ένας άρτι αποφυλακισθείς τύπος ονόματι Μέριμαν, πρώην commando του αμερικανικού στρατού, ο οποίος συλλαμβάνει το κόλπο που θα τους ξελασπώσει μια για πάντα, στοχεύοντας την Ομοσπονδιακή Τράπεζα Αποθεμάτων του Λος Άντζελες. Οι αστυνόμοι, από την άλλη, δεν είναι ακριβώς οι πιστοί υπηρέτες του νόμου, μιας και εκείνοι μοιάζουν περισσότερο (!) με τους κακούς της υπόθεσης, κάτι που δεν διστάζουν να παραδεχτούν και οι ίδιοι. Ο έχων το γενικό τους πρόσταγμα, ο Μπιγκ Νικ, είναι ένα ρεμάλι της κοινωνίας, στα πρόθυρα της διάλυσης του γάμου του εξαιτίας της αγάπης του για τα απανταχού strip shows και το αλκοόλ, ο οποίος χαρακτηρίζεται από μια ιδιαίτερη αίσθηση για το τι σημαίνει νόμος και τάξη, ενώ η υπέρμετρη αλαζονεία του δεν τον βοηθά καθόλου στις κρίσιμες στιγμές.

Η κόντρα των δύο νταβραντισμένων μεγάλων αρχηγών αποκτά (εύλογα) σχεδόν προσωπικό χαρακτήρα, με τον καθένα να προσπαθεί να αποδείξει σταδιακά στον άλλο πως υπερέχει όχι μόνο στη δύναμη του σώματος, αλλά και σε αυτήν του μυαλού. Το σχέδιο που έχει εκπονήσει ο Μέριμαν, ώστε να μπουκάρει αναίμακτα στο φρούριο της Ομοσπονδιακής Τράπεζας, έχει σαν στόχο να αποπροσανατολίσει την αστυνομία (η ιδέα έχει κάτι από το «Hold-Up» με τον Μπελμοντό, από το 1985), κρύβει μια σχετική αληθοφάνεια, ενώ καταφέρνει να κρατά το σασπένς σε ικανοποιητικά επίπεδα. Το τελικό μέρος της εκτέλεσης του σχεδίου, όμως, καταστρέφει σχεδόν τα πάντα, μιας και το «μεγάλο» twist στέκει μόνο ως κούφια μεγαλοστομία, από αυτές που ξαφνιάζουν για λίγα δευτερόλεπτα, πριν αποδειχθεί πυροτέχνημα που μετά την αρχική λάμψη σβήνει επιτόπου.