της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Γραμμένο από τον – εκ των βασικών παραγωγών και σεναριογράφων του αγαπημένου «Fringe» – Τζέι Έιτς Γουάιμαν, αυτό το αμερικανικό ντεμπούτο του σκηνοθέτη της πρωτότυπης, σουηδικής – και κατά τόπους καλύτερη από την αντίστοιχη του Ντέιβιντ Φίντσερ – κινηματογραφικής μεταφοράς του πολυθρύλητου «Κοριτσιού με το Τατουάζ» πάσχει από μια δύσκολα ευκαταφρόνητη διαταραχή «προσωπικότητας». Υπόκωφη, εν δυνάμει λυτρωτική ιστορία αγάπης ανάμεσα σε δύο τσακισμένα πλάσματα, με αποστομωτικό, πολυσυλλεκτικό καστ (στους παραπάνω πρόσθεσε τους Ντόμινικ Κούπερ, Εφ Μάρεϊ Έιμπραχαμ και Αρμάντ Ασάντε) από τη μια. Τίμιο, αλλά ουχί ιδιαίτερα πρωτότυπο γκαγκστερικό δράμα από την άλλη, με κινητήριο δύναμη δύο ορμητικές επιθυμίες για εκδίκηση και ουκ ολίγα, στη διαπασών, δράση, πιστολίδι και εκρήξεις (ιδιαίτερα στο φινάλε).

Όσο κυλά στους ρυθμούς της μεν, καθηλώνει. Ο Όπλεβ μας συστήνει σε μια ασυνήθιστα θαμπή, συννεφιασμένη, ράθυμη (στην επιφάνεια, έστω) και βροχερή Νέα Υόρκη, που… μυρίζει έντονα ευρωπαϊκή μεγαλούπολη του Βορρά. Την παρασιτική Νέα Υόρκη, δηλαδή, των φτωχών, των μεταναστών, και των γκρεμισμένων ονείρων, που απλώνεται πέρα από τον ποταμό Χάντσον, ο οποίος περικυκλώνει προστατευτικά το απόρθητο «κάστρο» του Μανχάταν. Αναπάντεχα, όμως, ο Σκανδιναβός κινηματογραφιστής δε στέκει μόνο στην γκρίζα, χλωμή, ξεπλυμένη και κρύα πλευρά αυτής. Ανακαλύπτει και φέρνει στο φως και τη φωτεινή, ελπιδοφόρα όψη της, που σιγοκαίει στα καθαρά, έντονα και ζεστά χρώματα – σήματα κατατεθέντα του μικρόκοσμου του σπιτιού και των ρούχων της Μπίατρις: το μπλε, το πράσινο, το λευκό και, φυσικά, το κόκκινο. Χρώματα που λειτουργούν σα φάρος / βουβό κάλεσμα για το Βίκτορ, ώστε να τολμήσει να πιάσει επιτέλους λιμάνι, σε μια Ιθάκη που δεν είχε φανταστεί, αλλά είναι η τελευταία του ευκαιρία για εκπλήρωση.

Αντίκρυ του, από το απέναντι μπαλκόνι, η αισθητικός ομορφιάς Μπίατρις, που σημαδεύτηκε ανεξίτηλα στο πρόσωπο (όχι τόσο άσχημα για να της ταιριάζει ο χαρακτηρισμός «τέρας», που της κοτσάρει απροκάλυπτα η γειτονιά, βέβαια), τον παρακολουθεί ακούραστα. Και σε μια εκδήλωση της εκδικητικής του μανίας βρίσκει το φάρο προς το δικό της λιμάνι. Η μεταξύ τους ερωτική / συμπληρωματική σχέση εξελίσσεται και εκδηλώνεται άηχα: μέσα από τα ανείπωτα και τα ανομολόγητα, που υπονοούνται αλογόκριτα και αληθινά στις μεταξύ τους σκόρπιες, λιγοστές κουβέντες, στα αμφότερα ανυποχώρητα και βαθιά βλέμματά τους, που διατηρούν ασίγαστο διάλογο, στις πράξεις του ενός για τον άλλον, και στη σιωπή. Μια σιωπή – εγκυμονούσα συναίσθημα, πάθος, πόθο και ένστικτο, όλα τους παράλογα, αλλά ακαταμάχητα – που γεμίζει το χώρο ανάμεσα και γύρω τους, μηδενίζει τις αποστάσεις εντός και εκτός οθόνης, και εξιτάρει.

Ενσαρκωμένο εύστοχα ως ήρεμη – και σκληρή και τρυφερή εν τη ενώσει – δύναμη από τους Ραπάς (που μετά τα «Το Κορίτσι με το Τατουάζ», «Sherlock Holmes: Το Παιχνίδι των Σκιών», «Προμηθέας» και «Passion», φορά, επιτέλους, το πετσί ενός απλού ανθρώπου της διπλανής πόρτας) και Φάρελ (σε ρόλο παρεξηγημένου, λαβωμένου κακού παιδιού, που του ταιριάζει γάντι), το ντουέτο των Βίκτορ και Μπίατρις είναι sexy, εθιστικό, άκρως διεγερτικό και αδύνατο να του αντισταθείς. Είτε είσαι κορίτσι, είτε αγόρι.

Κάθε φορά, όμως, που το φιλμ αλλάζει ταχύτητα και ανεβάζει την ένταση στην ανταλλαγή απειλών, σφαιρών και εκρηκτικών για να αφηγηθεί το λεπτών, επικίνδυνων ισορροπιών παιχνίδι μεταξύ του Βίκτορ και της μαφίας που του στέρησε την οικογένειά του, η γοητεία του εξανεμίζεται. Γιατί χάνει τον ιδιαίτερο, υπόκωφο χαρακτήρα, το γενναιόδωρο βάρος των σιωπών του και την πρωτοτυπία του. Τίποτα… ζουμερό δεν μπορεί να κρυφτεί ή να υπονοηθεί στον εκκωφαντικό, ανελέητο θόρυβο της δράσης, και καμία ουσιαστική έκπληξη ή καινοτομία δεν επιφυλάσσει το ξεδίπλωμα ή η κατάληξη αυτής της ιστορίας εκδίκησης. Άσε που κατακερματίζεται και το σασπένς, καθώς ποσώς ενδιαφέρεσαι για το αν τελικά ο Βίκτορ θα πάρει το αίμα του πίσω. Αυτό που σε πονά και σε κρατά γαντζωμένο από την οθόνη (είτε είσαι αγόρι, είτε κορίτσι) είναι αν, τελικά, θα επιζήσει ο τελευταίος για να αλληλο-παραδεχτούν με την Μπίατρις τον έρωτά τους. Και πώς, διάβολε; Με ένα νεύμα; Ένα βλέμμα; Ένα άγγιγμα; Μια αγκαλιά; Ή ένα φιλί;