του Δημήτρη Δημητρακόπουλου

Το «Στη Χώρα των Άλλων» συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Καννών το 2012 και έκανε την πρώτη προβολή του σε ελληνικό έδαφος αμέσως μετά την τελετή λήξης τού 53ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Αυτή την εβδομάδα, αρκετά καθυστερημένα (αν και… κάλλιο αργά, παρά ποτέ), το φιλμ βρίσκει και πάλι τον προορισμό του στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες, φιλοδοξώντας να τραβήξει την προσοχή τού κοινού που ενδιαφέρεται περισσότερο για τον παγκόσμιο κινηματογράφο και… για να δει την Ιζαμπέλ Ιπέρ να περιφέρεται στις παραλίες της Μοχάνγκ με μία ακαταμάχητη αφέλεια, έρμαια των συναισθημάτων και των επιθυμιών της, αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά το εύρος του ταλέντου της.

Στην ταινία, ο Νοτιοκορεάτης Χονγκ Σανγκ-Σου, ένα χρόνο μετά το ασπρόμαυρο αλλά παρόμοιας τεχνοτροπίας «The Day he Arrives», συνεχίζει να παίζει με τη δομή και τις παραλλαγές τής ίδιας ιστορίας, εξερευνώντας τη σημασία των μικρών λεπτομερειών και της βαρύτητας των διαφορετικών αποφάσεων, παρουσιάζοντας, τελικά, μία ανάλαφρη κωμωδία σχετικά με τις σχέσεις, τη μοίρα και τη σύγκρουση των διαφορετικών κουλτουρών. Στην πρώτη ιστορία, η Ανν (της Ιζαμπέλ Ιπέρ) είναι μια επιτυχημένη σκηνοθέτις, στη δεύτερη η παντρεμένη γυναίκα που έχει παράνομη σχέση με έναν Κορεάτη σκηνοθέτη και στην τρίτη η απατημένη σύζυγος που προσπαθεί να ξαναφτιάξει τη ζωή της. Κάθε ιστορία ακολουθεί ελεύθερα την ίδια πορεία, με μικρά γεγονότα να επαναλαμβάνονται προκαλώντας, όμως, άλλο αποτέλεσμα, τις ίδιες ατάκες να ξεστομίζονται σε διαφορετικές κρίσιμες στιγμές και από άλλους ανθρώπους, και κάποιες μικρές αποφάσεις να λαμβάνονται αλλιώς, σπρώχνοντας (παροδικά) προς άλλη κατεύθυνση ολόκληρη την αφήγηση. Χωρίς η μοίρα των χαρακτήρων να είναι απόλυτα προδιαγεγραμμένη, η επανάληψη των γεγονότων φανερώνει ότι μάλλον ο ίδιος ο άνθρωπος είναι εκείνος που επιλέγει την πορεία του και, τελικά, ίσως να είναι εκείνος ο υπαίτιος για τον εγκλωβισμό του στα ίδια λάθη και καταστάσεις.

Αυτό, όμως, δε σημαίνει ότι ο Σανγκ-Σου θέλει να δημιουργήσει μια ηθικοπλαστική ταινία. Κάθε άλλο, μάλιστα. Το δυνατότερο στοιχείο του φιλμ είναι το ίδιο του το χιούμορ, το οποίο βασίζεται κυρίως πάνω στην ερμηνεία της Ιπέρ αλλά και την υποστήριξη του Γιου Τζαν-Σανγκ, ο οποίος, ως ο ναυαγοσώστης με τα σπαστά αγγλικά που «θέλει να προστατέψει» την Ανν (με ό,τι κι αν συνεπάγεται αυτό), αποδεικνύεται κωμικό ταλέντο και εναλλακτικός ρομαντικός παρτενέρ, δίνοντας την ευκαιρία στον Σανγκ-Σου να στήσει τις πιο αστείες σκηνές της ταινίας, με τους δυο τους χαμένους στη μετάφραση να προσπαθούν να σπάσουν το φράγμα τής επικοινωνίας. Άλλοτε ως ο «Κορεάτης νέος με το μυαλό μόνο στο σεξ» και άλλοτε ως ο αφελής και περίεργος για τη διαφορετικότητα της Ανν νεαρός (ο χαρακτήρας πλάθεται διαφορετικά σε κάθε αφήγηση της ιστορίας), ο Τζαν-Σανγκ είναι το καθησυχαστικό yin απέναντι στο yang τής ερμηνευτικής εξτραβαγκάντζας τής Ιπέρ, η οποία κινείται ανάμεσα στη ρομαντική κομεντί και την καθαρόαιμη κωμωδία, με εντυπωσιακά, όπως ήταν αναμενόμενο, αποτελέσματα.

Χωρίς να… γκρεμίζεται από την υπερπροσπάθεια, το «Στη Χώρα των Άλλων» χαρακτηρίζεται από ένα λεπτοδουλεμένο σενάριο και μια σχεδόν voyeur-ίστικη προσέγγιση, με την κάμερα να εστιάζει απότομα σε λεπτομέρειες, όπως θα έκανε ένας αδιάκριτος παρατηρητής. Δεν προσπαθεί να γίνει κάτι περισσότερο από αυτό που πραγματικά είναι, ένα χαριτωμένο, δηλαδή, κινηματογραφικό πείραμα, που θα μπορούσε να έχει γυριστεί ακόμα κι από ένα αμερικανικό studio, με μικρές τροποποιήσεις. Σε οποιαδήποτε γλώσσα κι εκδοχή, όμως, η Ιζαμπέλ Ιπέρ θα παρέμενε, όπως θα της άξιζε, η απόλυτη σταθερά.