του Νίκου Παλάτου

Δεν έχει σταματημό ο κατήφορος των νεανικών θρίλερ τρόμου. Από θεματικής σκοπιάς των σύγχρονων εκπροσώπων του είδους, τούτο τοποθετείται δίπλα στο «Θάρρος ή Αλήθεια» (2018) και το «Escape Room» (2019), κάνοντας όμως αμφότερα να μοιάζουν με… λαμπρά παραδείγματα του genre! Διότι το χάλι της «Αντίστροφης Μέτρησης» δύσκολα παλεύεται, όσα χιλιόμετρα και να έχεις γράψει σε ανάλογα εγχειρήματα σαν και δαύτο.

Κατά τη διάρκεια μικρού surprise party που έχουν ετοιμάσει συνάδελφοί της ιατροί και νοσοκόμοι επί τη ευκαιρία του τέλους της πρακτικής της άσκησης, η Κουίν πληροφορείται την ύπαρξη app με το όνομα «Countdown», που μετράει (υποτίθεται) τις μέρες αντίστροφα μέχρι το ταξίδι… στον άλλο κόσμο. Κάτι η περιέργεια, κάτι η χαλαρή διάθεση, οδηγούν άπαντες να κατεβάσουν την εφαρμογή, είναι όμως μόνο η νεόκοπη νοσοκόμα που βλέπει επί της οθόνης τα ψωμιά της να είναι μετρημένα. Η αρχική αδιάφορη αντιμετώπιση της μακάβριας ανακάλυψης δίνει τη θέση της στην έκδηλη ανησυχία, όταν το νήμα της ζωής ασθενή της, ο οποίος είχε κατεβασμένη στο κινητό του την εν λόγω εφαρμογή, κόβεται ακριβώς τη στιγμή που είχε προβλεφθεί. Η έκδηλη ανησυχία τάχιστα μετατρέπεται σε τρόμο, αφού το delete δεν παίζει σαν επιλογή για το app, μυστήρια οράματα νεκρών εμφανίζονται μπροστά της, σκοτεινές φιγούρες κάνουν το ίδιο ξοπίσω της, μέχρι που (για καλή της τύχη) στον δρόμο της πέφτει συμπάσχων… μελλοθάνατος, ο οποίος έχει μερικές ιδέες για να γλυτώσουν μαζί από του χάρου το δρεπάνι.

Όπως είναι εύκολα κατανοητό, για… χιλιοστή φορά έχουμε να κάνουμε με ένα θρίλερ τρόμου που ξεπατικώνει την ιδέα του franchise «Βλέπω το Θάνατό σου» (που με τα δεκάδες αντίγραφα τα οποία έχουν γυριστεί όλα αυτά τα χρόνια, μοιάζει πλέον με κάτι σαν το απόλυτο αριστούργημα), με τη διαφορά πως τούτη τη φορά είναι ένα αόρατο app που σπέρνει τον θάνατο. Η ιδέα είναι σχετικά έξυπνη και φυσικά εξωφρενική, απολύτως εντός των πλαισίων που το genre προστάζει. Το πρόβλημά, όμως, είναι πως πέραν της αρχικής σύλληψης, ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης και σεναριογράφος Τζάστιν Ντεκ δεν φαίνεται να ασχολήθηκε και πολύ με τα υπόλοιπα. Η κατάρα, που καταδιώκει απειλώντας με θάνατο τον χρήστη της εφαρμογής (και που έχει να κάνει με τύψεις του παρελθόντος), προσφέρει όχι τα επιδιωκόμενα jump scares αλλά το γέλιο του θεατή, με τα… ακόμη χειρότερα να συνοδεύουν την εμφάνιση του ιερέα στον οποίο το δίδυμο των κάθιδρων νεαρών καταφεύγει για βοήθεια. Αυτός υποτίθεται πως είναι ο μέγας εξορκιστής που θα λύσει τα μάγια, για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο όμως το στυλ του παραπέμπει σε φάρσα, κάνοντας όλο το φιλμ να μοιάζει πλέον περισσότερο με παρωδία παρά με θρίλερ τρόμου.

Κατά τα άλλα, το PG-13 ζει και βασιλεύει στην «Αντίστροφη Μέτρηση», οπότε μην περιμένετε τίποτε extreme καταστάσεις, ενώ νόημα φυσικά και δεν βγαίνει απ’ όσα γίνονται (ειδικά από τη σωτήρια ιδέα που ως δια μαγείας σκαρφίζεται η ηρωίδα), εκτός εάν εκλάβουμε όλο αυτό ως στρατευμένη ταινία με σαφή κριτική ματιά στην εξάρτηση της νεολαίας από τα smartphones (λέμε και καμιά μαλακία για να περνάει η ώρα…). Στο τέλος και για… εκατομμυριοστή φορά σε ταινία του genre (πραγματικά, έχω βαρεθεί να γράφω την ατάκα που ακολουθεί), το μοναδικό αληθινά τρομακτικό στοιχείο είναι το παράθυρο για sequel που μένει ορθάνοιχτο, ακριβώς πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους. Δηλαδή, ακριβώς εκεί που η φλόγα του φιλμ πάει να σβήσει, έντρομος αντιλαμβάνεσαι πως η εκ νέου «Αντίστροφη Μέτρηση» έχει ίσως αρχίσει (χωρίς Βίσση και Καρβέλα στο soundtrack…).