του Νίκου Παλάτου

Συνεχίζεται και φέτος η άτυπη παράδοση των τελευταίων χρόνων που θέλει να υποδεχόμαστε το νέο έτος με ένα καινούργιας κοπής νεανικό θρίλερ. Η διαφορά ανάμεσα στο «Escape Room» και τα «Τhe Bye Bye Man» (2017) και «Παγιδευμένη Ψυχή: Το Τελευταίο Κλειδί» (2018), τα οποία μας έκαναν ποδαρικό πρόπερσι και πέρσι αντίστοιχα, είναι πως το πρώτο ξεφεύγει από το horror πλαίσιο των άλλων δύο, κινούμενο περισσότερο προς μια κατεύθυνση μυστηρίου. Η ομοιότητα που υπάρχει, όμως, φλερτάρει κάπως με τον τρόμο (#diplhs), καθώς είναι η δεύτερη σερί χρονιά που το όνομα του σκηνοθέτη Άνταμ Ρόμπιτελ μας απασχολεί τέτοιες χρονιάρες μέρες. Πιθανότατα κάποιου είδους εργολαβία θα έχει αναλάβει, αλλιώς δύσκολα εξηγείται το μυστηριώδες (αν όχι εγκληματικό…) φαινόμενο.

Η αρχική βάση της ταινίας πατά επάνω στο πασίγνωστο μυθιστόρημα της Άγκαθα Κρίστι «Δέκα Μικροί Νέγροι», με μια ομάδα άγνωστων μεταξύ τους ανθρώπων να συγκεντρώνεται σε ένα απομονωμένο μέρος κατόπιν σχετικής πρόσκλησης. Το retro επιστολόχαρτο έχει αντικατασταθεί εδώ από έναν hi-tech κύβο, τον οποίο ο παραλήπτης πρέπει να «ξεκλειδώσει» ώστε να ανακαλύψει εν συνεχεία εντός του το ονομαστικό σημείωμα της μυστηριώδους Minos Corporation (κάτι που φέρνει στο μυαλό «Το Παιχνίδι» του Ντέιβιντ Φίντσερ), που υπόσχεται μια μέρα αδρεναλίνης πέρα από τα συνηθισμένα (και με το αζημίωτο, φυσικά), σε διαδραστικό δωμάτιο απόδρασης. Δεν χρειάζεται να είναι μάντης κάποιος για να καταλάβει εξαρχής πως οι φαινομενικά άσχετοι μεταξύ τους διαγωνιζόμενοι έχουν ένα κοινό σημείο από το παρελθόν που τους συνδέει και το οποίο θα αποκαλυφθεί εν ευθέτω χρόνω (με flashback που θυμίζουν το τηλεοπτικό «Lost»), για να ξεκαθαριστεί πως η επιλογή τους μόνο τυχαία δεν είναι. Ούτε πρέπει να έχει γράψει κάποιος χιλιόμετρα στο κοντέρ των θρίλερ για να πιάσει από την αρχή το νόημα του παιχνιδιού που καλούνται να παίξουν οι έξι ήρωες, ο σκοπός του οποίου δεν είναι ασφαλώς η διασκέδασή τους αλλά η τελική επιβίωση.

Με έναν τρόπο α λα «Βλέπω τον Θάνατό Σου» (2000), άνευ της υπερφυσικής διάστασης, ο αόρατος ενορχηστρωτής των δοκιμασιών που καλούνται να ξεπεράσουν οι τρομοκρατημένοι από το ξεκίνημα σχεδόν της δοκιμασίας παίκτες, αρχίζει να τους βγάζει έναν-έναν από τη μέση, με το μοναδικό σε αυτή τη φάση μυστήριο που βιώνει ο θεατής να είναι η σειρά με την οποία εκείνοι θα πουν το μακάβριο «game over». Το ποιος θα φτάσει μέχρι… περίπου το τέλος της διαδρομής έχει φροντίσει να το «καρφώσει» η εναρκτήρια σεκάνς (!), κάτι που βέβαια οδηγεί στην υποχρέωση ύπαρξης ενός μεγάλου twist σε σχέση με την… υγεία των διαγωνιζομένων, το οποίο ναι μεν έρχεται λίγο πριν το τέλος, αλλά από την άλλη δεν το λες και «μεγάλο». Μέχρι να έρθει η στιγμή που θα αποκαλυφθεί ο… Χαϊλάντερ του «Escape Room», έχουμε γίνει μάρτυρες της περιπλάνησής της ετερόκλητης ομάδας στα διάφορα δωμάτια της περιπέτειας, καθώς και της προσπάθειάς τους να βρουν τις λύσεις στους γρίφους που ξεκλειδώνουν πόρτες και ανοίγουν δρόμους για τη συνέχεια. Το κομμάτι αυτού καθεαυτού του παιχνιδιού είναι σχετικά εύστοχο σε ό,τι αφορά τον τομέα της δράσης, με την «πίστα» τού ανάποδου δωματίου όπου ακούγεται σε διαρκή λούπα το έξοχο «Downtown» της Πετούλα Κλαρκ, να είναι το πλέον διασκεδαστικό ως κατασκευή και έμπνευση.

Ενώ κουτσά-στραβά ο Ρόμπιτελ καταφέρνει με τα διάφορα κόλπα και μυστήρια των δωματίων να κρατά ένα minimum (τουλάχιστον) ενδιαφέροντος, όταν έρχεται η ώρα για απαντήσεις στα ποιος και γιατί των όσων παρακολουθήσαμε (και αφήνοντας χάριν… συντομίας απέξω τα τρελά σεναριακά κενά και τις συμπτώσεις που έφεραν αυτούς τους έξι να παίζουν κορώνα γράμματα τη ζωή τους σε ένα escape room), το όλο εγχείρημα καταποντίζεται. Ο αχταρμάς του φινάλε δεν δύναται να βγάλει κανένα απολύτως νόημα, καταφεύγοντας σε δήθεν έξυπνες ανατροπές που σκοπό έχουν να θολώσουν τα νερά περί των λόγων για τους οποίους κάποιοι μπήκαν σε τόσο κόπο και έξοδα, μόνο και μόνο για να καθαρίσουν μια χούφτα ανθρώπων. Το συμπέρασμα που προκύπτει μετά τα πολλά φινάλε (τα οποία διαδέχονται το ένα το άλλο), είναι πως επί του παρόντος… συμπέρασμα δεν προκύπτει, με την αποκάλυψη των σκοπών της υποχθόνιας Minos Corporation να αναβάλλεται για το sequel (;). Αυτό που λογικά θα έρθει σε κάποια από τις προσεχείς Πρωτοχρονιές. Καλά να είμαστε, μωρέ (#not).