του Ηλία Φραγκούλη

Ο συγκεκριμένος τύπος κινηματογραφικών θρίλερ πάσχει συχνά από ένα τεράστιο πρόβλημα: η πλοκή μοιάζει εξαιρετικά στημένη, αλλά η κατάληξη αποτελεί ένα φιάσκο ολκής, με μια «αποκάλυψη» που επιχειρεί να «λύσει» το μυστήριο αλλά στην πραγματικότητα δυναμιτίζει ολόκληρο το φιλμ. Ο «Αόρατος Επισκέπτης» έρχεται να ανατρέψει αυτή την κατάσταση με έναν ιδιόρρυθμο τρόπο. Ξεκινά με μια ιστορία που φοβάσαι ότι θα σου… «τραβάει τα μαλλιά» για όση ώρα διαρκεί η ταινία, το σενάριο τη φορτώνει (με την κακή έννοια) διαρκώς, αλλά στο φινάλε σου κάνει μια γυριστή που θα σου προκαλέσει ένα μειδίαμα ικανοποίησης και τότε θα παραδεχτείς ότι ο Οριόλ Πάουλο (επίσης σεναριογράφος εδώ) το έσωσε!

Ο Αντριάν έχει σύζυγο, παιδί και μια απίστευτα επιτυχημένη καριέρα ως επιχειρηματίας, όντας στα πρόθυρα μιας πολύφερνης συμφωνίας που θα τον μπάσει στην ασιατική αγορά. Έχει, όμως, και μια παράνομη σχέση με τη Λάουρα, μια γοητευτική φωτογράφο, με την οποία «αποδρούν» τακτικά μαζί για λίγες μέρες μοναξιάς, χαλάρωσης και… σεξ. Ο Αντριάν θα ξυπνήσει σε δωμάτιο χειμερινού θερέτρου όπου πήγε για να συναντήσει τη Λάουρα μ’ εκείνη νεκρή μέσα σε ένα λουτρό αίματος. Δεν θυμάται τίποτα, το δωμάτιο είναι κλειδωμένο από μέσα και, κατόπιν της σύλληψής του, κατηγορείται για φόνο. Μια σπουδαία δικηγόρος, με βαριά παράδοση στην επιλογή και την προετοιμασία των ενόρκων, αν και στα πρόθυρα του να αποσυρθεί από το επάγγελμα, αναλαμβάνει (και ως χάρη σε συνεργάτη τού επιχειρηματία) την υπόθεση και εμφανίζεται στο γραφείο του για να τον «ανακρίνει» και να τον πιέσει να ξεκαθαρίσει κάποια σκοτεινά στοιχεία που αφορούν τον ιδιωτικό του βίο.

Μέχρι εκείνο το σημείο, ο θεατής έχει λάβει τις βασικές πληροφορίες και ένα κάποιο «τσίγκλισμα» γύρω από το ποιόν του κεντρικού χαρακτήρα που μάλλον θα θέλαμε να είναι αθώος – αλλά μπορεί και να μην είναι, φυσικά. Σταδιακά, στην όλη πλοκή προστίθεται και η παράλληλη ιστορία ενός τροχαίου ατυχήματος που είχαν οι δύο εραστές στο πρόσφατο παρελθόν, πριν από το θανάσιμο συμβάν στο ξενοδοχείο. Είναι κάτι που και οι δύο είχαν προσπαθήσει να αποκρύψουν από τους πάντες και είχε προκαλέσει δυσάρεστες τριβές στη σχέση τους, με αποτέλεσμα να διακόψουν. Για ποιον λόγο βρέθηκαν ξανά μαζί, λοιπόν; Τι είχαν να ξεκαθαρίσουν στο τελευταίο τους ραντεβού στο ξενοδοχείο; Και γιατί μονάχα ο ένας από τους δύο βγήκε ζωντανός από εκείνο το δωμάτιο;

Και το σενάριο φορτώνει και φορτώνει και φορτώνει! Τρελές απιθανότητες, άπειρα ψέματα που λένε μεταξύ τους οι ήρωες, ανατροπές που φοβάσαι ότι θα σε οδηγήσουν στον… εκνευρισμό, με το σασπένς να έχει πάρει διαζύγιο από την οικονομία στην αφήγηση! Η προηγούμενη δουλειά του Πάουλο, το επίσης θρίλερ (και αποτυχημένο, αν ρωτάς κι εμένα) «Το Σώμα» (2012), δεν με έκανε να αισιοδοξώ για την εξέλιξη τούτου εδώ. Κι όμως, το χτίσιμο όλων αυτών των υποπλοκών, που κάποια στιγμή θα σε κάνουν να χάσεις την υπομονή σου γιατί το όλο μπέρδεμα θα σου φαίνεται αδικαιολόγητο, οδηγεί σε ένα άκρως καλοσχεδιασμένο φινάλε, το οποίο θα σε κάνει να σκεφτείς ότι το πρόβλημα του σεναριογράφου του «Αόρατου Επισκέπτη» ήταν… να βρει έναν τρόπο να συνδέσει το τέλος με την αρχική ιδέα του εγκλήματος, άρα να «τσουβαλιάσει» έναν σκασμό από πληροφορίες και twists σε όλο το ενδιάμεσο μέρος του φιλμ. Η αλήθεια είναι πως το κάνει ελαφρώς άγαρμπα στο γράψιμο, όμως η εικόνα και ο ρυθμός υποστηρίζουν κάτι το αξιοπρεπές, το οποίο σε παραπλανά πετυχημένα μέχρι να πάρεις μια αρκετά τολμηρή τελική απάντηση που δικαιώνει… την ηθική! Με αμφιλεγόμενη λογική, αλλά σίγουρα κοινώς αποδεκτή. Γι’ αυτό και τούτο το θρίλερ αποτελεί το καλύτερο δείγμα ενός crowd pleaser για το είδος του το φετινό καλοκαίρι.