του Ηλία Φραγκούλη

Από Chucky… «παρεάκι»! Και χωρίς φονικούς «σατανάδες» των οποίων το πνεύμα «μετακομίζει» στην κούκλα που έκανε trend στο είδος των ταινιών τρόμου το 1988, γνώρισε ουκ ολίγα (έξι, παρακαλώ) sequel, μέχρι και «Νύφη» (!) το 1998, κι εφέτος ξαναζωντανεύει από μία εγκληματικά στείρα χολιγουντιανή βιομηχανία που ούτε τον όρο του «remake» σέβεται, ούτε και αντιλαμβάνεται τι εστί «reboot» vintage franchise. Αποτέλεσμα, μία εντελώς καινούργια «Κούκλα του Σατανά» η οποία στο φιλμ μπορεί να επιστρέφεται πίσω στο κατάστημα διότι προκύπτει ελλαττωματική, στην πραγματικότητα, όμως, θα έπρεπε να είχε πεταχτεί σε κάδο ανακύκλωσης. Στην ψύχρα.

Αποθεωτικά ρατσιστική και ξενοφοβική η εισαγωγή, σε φάμπρικα σκλαβιάς όπου κατασκευάζονται οι κούκλες Buddi, με έναν κακομοίρη Βιετναμέζο να «την ακούει» από τον προϊστάμενό του και κατόπιν να αντιδρά «επαναστατικά» και εκδικητικά απέναντι στην ιμπεριαλιστική Δύση (λέμε τώρα), «φυτεύοντας» σκαρταδούρα λογισμικού στο προϊόν, το οποίο πρόκειται να καταναλώσει μία κάποια αθώα αμερικανική οικογένεια. Μετά την αρχική «πλάκα», η ταινία μάς συστήνει τη μάνα Κάρεν (η Όμπρεϊ Πλάζα ήταν «άτακτη» στα νιάτα της…) που εργάζεται στο ταμείο μεγάλου καταστήματος παιχνιδιών κι έχει παιδί ηλικίας 13 ετών, αλλά δεν τα φέρνει βόλτα ώστε να του αγοράσει δώρο γενεθλίων. Η επιστροφή μίας κούκλας Buddi με «δυσλειτουργίες» της δίνει την ιδέα να την κάνει δική της και να χαρίσει στον γιο της αυτό το… κακάσχημο cloud-connected AI, το οποίο θέλει να γίνει ντε και καλά ο καλύτερος φίλος και προστάτης του αγοριού (που φυσικά δεν έχει παρέες με κανένα άλλο παιδί στη γειτονιά…).

Όπως γρήγορα αντιλαμβάνεται κανείς, τούτο εδώ το έργο δεν έχει καμία σχέση με το original του ’88, αδικαιολόγητα η κούκλα έχει «διαλείψεις» και ενίοτε μονολογεί χρησιμοποιώντας το παλιό όνομα του Chucky, ενώ ακόμη και στην όψη το πράγμα είναι τόσο γκροτέσκα «πειραγμένο», που λες και θέλει να διαγράψει κάθε σχέση με την πρωτότυπη κούκλα! Ο Buddi, από υπερ-προστατευτικός απέναντι στον Άντι, καταντά να μοιάζει με απειλή που βάζει στο μάτι όποιον μπορεί να βλάψει ή να πονέσει το ανήλικο αφεντικό του (είτε είναι η γάτα του που τον γρατζουνάει και ματώνει, είτε ο εραστής της μαμάς που το παιδί δεν θέλει να βλέπει καν στο σπίτι τους). Η δεύτερη εντελώς ενοχλητική και βαθύτατα συντηρητική σεκάνς του φιλμ παρουσιάζει τον Άντι και δύο γείτονες που γίνονται φίλοι του να διασκεδάζουν βλέποντας το sequel του… «Σχιζοφρενή Δολοφόνου με το Πριόνι» (1986). Οι σκηνές του έργου είναι εντελώς gore (και χιουμοριστικές, αν γνωρίζετε την ταινία) και τα παιδιά ξεκαρδίζονται, αλλά ο Buddi εμπνέεται από αυτές για το πώς θα σκοτώσει τα επερχόμενα θύματά του. Το ‘χουμε; Η κινηματογραφική βία «γεννά» δολοφόνους!

Το σενάριο αυτού του εντελώς αποτυχημένου σε περιεχόμενο «reboot» παίρνει διαστάσεις κακού αστείου στην εξέλιξή του, με την παρέα των παιδιών να νομίζει ότι βιώνει το… «Stranger Things», σε ένα πλαίσιο αντι-καπιταλιστικής (!) κριτικής του αμερικανικού καταναλωτισμού, με αιχμές για τους κινδύνους των smart electronics και των όποιων συσκευών παρακολούθησης της ιδιωτικής (ουσιαστικά) ζωής μας, μπερδεύοντας ιδέες από «Το Ξύπνημα των Νεκρών» (1978) του Ρομέρο και τα «Gremlins» (1984) μέχρι το «Ένας Μπαμπάς μα τι Μπαμπάς» (1996), για να καταλήξει σε ένα επικά φασαριόζικο φιάσκο που θες να ξεχάσεις πριν καν φτάσει στα end credits. Μερικές δεκαετίες πριν, απλά, θα του έβγαζες και τις μπαταρίες. Πριν το πετάξεις στα σκουπίδια…