του Ηλία Φραγκούλη

Σκηνοθετικό ντεμπούτο για τον Γερμανό Μόριτς Μορ, ο οποίος έχει στο πλευρό του τον Σαμ Ράιμι στην παραγωγή, υπογράφοντας ένα σχετικά εκκεντρικό κράμα περιπέτειας υπερβολικής βίας, με κάμποσο κλωτσομπουνίδι, μικρές δόσεις ειρωνικού χιούμορ και ροπή στην ψυχεδέλεια, που τοποθετείται σε μία δυστοπία απολυταρχικού καθεστώτος, δημιούργημα φαντασίας που θα ταίριαζε κάλλιστα σε μελλοντολογικό sci-fi, μα εξελίσσεται σε περιβάλλον τριτοκοσμικά «άχρονο» και «άτοπο».

Μετά το σοκ της εκτέλεσης της μητέρας του και της αδελφής του, ο ανήλικος Boy προσπαθεί να επιζήσει φυγαδευμένος σε μια ζούγκλα, υπό την προστασία ενός σαμάνου – μέντορα πολεμικών τεχνών που τον σκληραγωγεί με βάρβαρες μεθόδους, λες και τον εκπαιδεύει για ν’ αντιμετωπίσει έναν ανίκητο εχθρό. Για το νεαρό αγόρι αυτός ο εχθρός είναι η Χίλντα Βαν Ντερ Κόι, μια ψυχωτική ηγεμόνισσα, η κορωνίδα της δυναστείας που διοικεί τον τόπο. Με την ενηλικίωσή του, ο Boy θα αισθανθεί έτοιμος να πολεμήσει τις στρατιές της και να πάρει την εκδίκησή του, αν και στην πορεία η μοίρα του επιφυλάσσει αναπάντεχες και μη διαχειρίσιμες εκπλήξεις.

Εντυπωσιακά υπερκινητικό, αλλά διόλου πρωτότυπο στο θέαμα που προσφέρει, το «Boy Kills World» μαστίζεται κυρίως από αυτή τη δεύτερη λεπτομέρεια που του κλέβει πόντους από την απόλαυση στη μεγάλη οθόνη. Ενίοτε παρανοϊκό σε δράση και με την αναληθοφάνεια να… ξεσαλώνει (ειδικά στον τομέα της σωματικής βίας κατά τη διάρκεια της μονομαχίας κλιμάκωσης), γεμάτο «αεροπλανικές» λήψεις στην τσίτα, το φιλμ κατά σημεία θυμίζει περισσότερο «πίστα» ενός video game που δεν νοιάζεται στο ελάχιστο για κάτι το ανθρώπινα ρεαλιστικό (πιο πολύ κι από τον τελευταίο «John Wick», ίσως!). Την ίδια στιγμή, η αίσθηση του «κάπου το έχω ξαναδεί» μάλλον «ευνουχίζει» τη δίψα του θεατή (και δη του γνώστη του genre) για σεκάνς δράσης πιο εμπνευσμένες, ενώ ο Μορ δεν χαρακτηρίζεται και από διάθεση πιο σαλεμένη και τολμηρά προκλητική στο χιούμορ.

Η «εσωτερική φωνή» του (κωφάλαλου) ήρωα που παραπέμπει σε στομφώδες και μηχανικό voice-over παιχνιδιού έχει την πλάκα της, η φανταστική παρουσία της πεθαμένης αδελφής του που κάνει διάλογο μαζί του και του αποσπά επικίνδυνα την προσοχή κάπου κουράζει, αλλά οι αδιάκοπες και kick-ass σκηνές πάλης δεν αφήνουν χώρο για παράπονα, πόσω μάλλον για εκείνους που γουστάρουν και gore-άδικες απώλειες ανθρώπινων μελών / άκρων, με τις ποσότητες αίματος να μην κάνουν εκπτώσεις (μιλάμε για σκληρό R rating).

Η πλοκή χρειαζόταν σίγουρα κάποιες ζουμερές υπο-ιστορίες για να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή πιο ζωηρό και το σασπένς να χτιστεί με περισσότερο drama, κάτι που επιχειρεί να κάνει λίγο αργά το μεγαλύτερο twist το οποίο διαθέτει το «Boy Kills World». Και πάλι, όμως, η ταινία του Μορ αποτελεί ένα ευχάριστο guilty pleasure μακελειού, που με ενίσχυση από πιο καλοδομημένο σενάριο και με έναν… Έντγκαρ Ράιτ (ας πούμε, ένεκα «Σκοτ Πίλγκριμ») στην καρέκλα του σκηνοθέτη θα γάμαγε. Τώρα, απλά, δέρνει.