του Άγγελου Μαύρου

Ο Γκάρεθ Έβανς σίγουρα. Ο νέος νταής εξ Ουαλίας, που στο τρίτο του ντου στήνοντας ένα πόρτα – πόρτα εις ύψος «Fight Club» καταμέτρησης πτωμάτων στην υποκοσμική Τζακάρτα της Ινδονησίας χτυπάει στα ίσα με τα δικά τους όπλα κι αγκωνιές τα… αγκωνάρια εδώ και δεκαετίες του σινεμά βίας: το «Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει» (στο the only way is up, σφαιράτο αναβατόριο ανδραγαθηματικής αποστολής «Survivor»), το «Ο Σταθμός 13 Δέχεται Επίθεση» (στο πατιρντί εγκλωβισμού «οργάνων» σε άμυνα), το «Oldboy» (στη σεκάνς – σήμα κατατεθέν «Ένας (ένας) Εναντίον Όλων» νουμεράδας στο χωλ), το «Χωρίς Ταυτότητα» (στα εκ του σύνεγγυς, μέχρι θανάτου ρεαλιστικά man to man), το «Hostel» (στους σαδιστικούς ακρωτηριασμούς, διαμελισμούς, ανασκολοπισμούς κ.ο.κ. σε habitat ντέκας κρυπτοσφαγείου – φυλακής, εδώ επιπλωμένης), το «A Better Tomorrow» (στην υποπλοκή αδελφών στις απέναντι πλευρές του Νόμου), το «Ong Bak» (στις λαβές muay thai, βασικού συστατικού – μαζί με τα πάσης φύσης λεπίδια, το judo και το kickboxing – του pencak silat, της εθνικής πολεμικής τέχνης, πρεσβευτής της οποίας γίνεται η ταινία).

Την ομοίως ασιατική χείρα βοηθείας τείνει το design μπίχλας exotica, που σε αιχμαλωτίζει στις εδώ ημιτρώγλες τύπου φάκα (μια σκηνή προκάτ κρυψώνας σε κολλάει στον τοίχο, όπως και τους ήρωες). Αυτό που κατά κόρον πουλάει προστασία, όμως, είναι τα κορμιά και τα μαχαίρια και η πυρίτιδα, ένα pas de trois σε κλειστούς χώρους, το οποίο φτύνει αίμα φαντεζί hardcore με «ντουλάπες» τη φωτογραφία και το ντουέτο μοντάζ / μιξάζ. Τούτα πιάνουν στις γρήγορες σασπένς ή αδρεναλίνη – και αυτή η τελευταία αφήνει στις σπαζοκοκαλιές κακών, καλών ή αμφίθυμων τραύματα που μόνο μια στρατιά φυσιοθεραπευτών μασέρ (δείτε τα ζενερίκ τέλους) ή η… ήττα (όπως αυτή που τρώει ο λοχίας, συμπρωταγωνιστής σχεδόν, ήρωας) μπορούν να ανακουφίσουν. Όχι, πάντως, να θεραπεύσουν: το τραβάνε ένα ζόρι η εστίαση αφήγησης και χαρακτήρες εμφανώς μωλωπισμένοι απ’ το στρίμωγμα πλοκής, κάποιες φιγούρες στο ματσούκι (χορογραφημένο από τους δύο star – ατραξιόν, τον μπασκίνα Ιγουάις και το πρωτοπαλίκαρο Ραχιάν) το υπερσπρώχνουν σε σημείο WWF και οι… πίστες που περνάς διαδοχικά ως την κτιριοκορφή και την κορύφωση αφήνουν video game σημάδια. No problem: αν έχεις τα μπράτσα, ετοιμάσου για επίθεση από μία genre γροθιά που καταφέρνει θεαματική εισβολή στο mainstream. Αν όχι, χτύπα ξύλο…