του Ηλία Φραγκούλη

Θέλουμε να επικροτούμε τα «πειράματα» της ελληνικής παραγωγής στο σινεμά των ειδών, όμως για να απαιτείται (στην τελική) και η υποστήριξη της κριτικής ή του κοινού (με τον ακόμη πιο σημαντικό οβολό του τελευταίου…), χρειάζεται το έργο να μην κοροϊδεύει και κανέναν (από εμάς). Η «Μπλε Βασίλισσα», λοιπόν, μπορεί να είχε τις στοιχειώδεις (μικρού βεληνεκούς) προθέσεις να αφορά όλους μας, το αποτέλεσμα, όμως, παραείναι πτωχό και αφελές για να δοθεί «άφεση αμαρτιών» σε τούτο το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Αλέξανδρου Σιπσίδη.

Πριν καταλάβουμε πώς η ταινία χρησιμοποιεί (πολλαπλά) το μοτίβο της αφήγησης που θέλει να επαναλαμβάνεται ένα απόσπασμα πλοκής από προσωπικές «οπτικές γωνίες» και τους αντίστοιχους χαρακτήρες, οι οποίοι αντιλαμβάνονται τις πράξεις τους μάλλον διαφορετικά (και ενίοτε εσφαλμένα…), γινόμαστε μάρτυρες μιας κλοπής σε υπόγειο parking αυτοκινήτων η οποία μπορεί να… κανιβαλιστεί και από ηχολήπτη μόνον, οποιαδήποτε περαιτέρω παρατήρηση περιττεύει! Ο (υποτιθέμενα βασικός μας ήρωας) Γιάννης, μέλος της συμμορίας που διέπραξε το έγκλημα και πλέον έχει στην κατοχή του (σε θυρίδα τραπέζης εις το όνομά του, για την ακρίβεια, λέγε με και μικρο-spoiler) «ένα από τα πολυτιμότερα διαμάντια του κόσμου» (όπως δηλώνεται από το δελτίο Τύπου, παρά την μάλλον ντροπιαστική σκηνή της ληστείας…), καλείται να ξαναπεί στο μεγάλο αφεντικό πώς δολοφονήθηκε ο γιος του, μιας και υπήρξε μάρτυρας του όλου επεισοδίου σε ενέδρα αγνώστου ταυτότητος κακού, ο οποίος υποτίθεται ότι έκλεψε από εκείνους την Μπλε Βασίλισσα. Ενώ ο αρχιμαφιόζος (και καλά) έχει τις αμφιβολίες του για την ιστορία, λίγα λεπτά αργότερα εμείς θα σιγουρεύουμε ότι ο Γιάννης τού έλεγε ψέματα και σκοπεύει να «την κάνει» με το διαμάντι, τη σύζυγό του και ένα τρίτο πρόσωπο που τους βοήθησε. Κάπως καλά μέχρι εδώ (αν και στις σκηνές «δράσης», τοποθετούμε πολλά εισαγωγικά…).

Καθώς το σχέδιο των τριών οδεύει προς την ολοκλήρωσή του, κάτι πηγαίνει εντελώς στραβά εκτός και εντός τραπέζης και πλέον αρχίζει η πολλαπλή «ανάγνωση» της ίδιας απάτης (προφανέστατα), κυρίως για να μπούμε στο trip που θέλει τον κάθε ήρωα να λειτουργούσε… για την πάρτη του (οποία πρωτοτυπία!). Η σεναριακή γραφή (από τους Δημήτρη Ευλαμπίδη και Απολλωνία Τσαντά) είναι αξιοπρεπής, όμως το όλο εγχείρημα υποθάλπουν οι ατυχείς επιλογές που έχουν γίνει στο καστ, αλλά ακόμη περισσότερο… το repérage! Λάθος ηθοποιοί στους (ακόμη πιο) λάθος ρόλους πλήττουν σοβαρά κάθε αξιοπιστία της πλοκής, καθώς εδώ μιλάμε για καθάρματα του οργανωμένου εγκλήματος που δεν διστάζουν και να σκοτώσουν άνθρωπο εξ επαφής. Ο Μιχάλης Οικονόμου (Γιάννης) δεν έχει τέτοιο εκτόπισμα, προφανώς, και με δυσκολία στέκει δίπλα σε κάμποσες «κακές» φάτσες που δεν είναι ικανές να αξιοποιήσουν κάτι παραπάνω, δίπλα σε περιπτώσεις όπως εκείνη του Δημήτρη Ήμμελου, ο οποίος είναι πιο αληθινός και πιστευτός όταν αράζει σε κάποιο μαγαζί και παραγγέλνει καφέ (γελάω ακόμα με τη σκηνή όπου σηκώνεται από κρεβάτι μικροσκοπικού δωματίου ξενοδοχείου, φοράει το σλιπάκι του για να πάει στο διπλανό μπάνιο και το ξαναβγάζει επιτόπου για να κάνει ντους!).

Όσο για το δεύτερο και πραγματικά σκληροπυρηνικό ατόπημα, χωρίς να θέλω να προχωρήσω σε… ενοχλητικά για την εξέλιξη της πλοκής spoilers, οι θεατές – κάτοικοι Αθηνών θα αισθανθούν κάποιο είδος προσβολής εις βάρος τους με τις σκηνές καταδίωξης και τρεχαλητού ή παρακολούθησης στο κέντρο της πόλης (γύρω από την περιοχή της Σοφοκλέους, ειδικά). Μάτια έχουμε και μπορούμε να παρατηρούμε λεπτομέρειες που μπορούν να σε κάνουν να σαστίζεις ή και να γελάς… ηχηρά! Αν και υπάρχει απόσπασμα ακόμη πιο «στενάχωρο»: η φυγή απόδρασης από παράθυρο της κατοικίας του αρχιμαφιόζου (με κάποια τερατώδη ζητήματα σε όροφο και ύψος), η οποία καλό θα ήταν να έλειπε εντελώς, από το να μας σερβίρονται τέτοια ρεζιλίκια…

Αυτό που περιμένεις να «σώσει» κάπως την «Μπλε Βασίλισσα» είναι ένα πιθανό plot twist για το φινάλε, που όμως προκύπτει κάπως ξώφαλτσα και από πρόσωπο… «έκπληξη» (κυριολεκτικά). Με τη σκηνή του τελικού ξεκαθαρίσματος λογαριασμών σε δωμάτιο (άλλου) ξενοδοχείου να προκαλεί ένα… για λάθος λόγους δέος σεναριακής σύλληψης και υποκριτικής εκτέλεσης, καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως ο Σιπσίδης έχει ακόμη πολύ δρόμο μπροστά του για να κριθεί για τις σκηνοθετικές του ικανότητες, καθώς επέτρεψε (και) να φανούν τα άπειρα λάθη τούτης της παραγωγής στη μεγάλη οθόνη. Όχι, δεν αρκούν οι προθέσεις.