του Ηλία Φραγκούλη

Μεγάλος και γνωστός «κανίβαλος» (με τα σημερινά δεδομένα και ένα άθλιο troll) από την αρχή της καριέρας του, ο Πολ Φερχούφεν πάντοτε χειριζόταν ιδανικά το στοιχείο της πρόκλησης, προβόκαρε τον λογοκριτικό συντηρητισμό στην Τέχνη και σκηνοθετούσε έργα με τα οποία κάλλιστα θα μπορούσε να… αυτοϊκανοποιηθεί! Από το 2000 κι έπειτα, η πορεία του ήταν εξαιρετικά άνιση και ποτέ ξανά δεν κατάφερε ν’ αγγίξει τα ύψη ενός «Βασικού Ενστίκτου» (1992), μιας «Ολικής Επαναφοράς» (1990) ή ενός «RoboCop» (1987). Στο… σεξοπορνοδιαστροφικό, πάντως, παραμένει ακμαίος!

Περίπτωση τυπικού nunsploitation, με λίγη υπερβολή παραπάνω, η «Μπενεντέτα» υπόσχεται πολλά, περιέχει σκηνές ανθολογίας που θα συζητηθούν ή θα γίνουν all-time classic, όμως, στην τελική δεν δικαιώνει τη φήμη του δημιουργού του, ο οποίος μπορεί να έχει τα κότσια να θίξει την Εκκλησία, αν όχι και να την γελοιοποιήσει, αλλά δεν τολμά να σπάσει το «χειρόφρενο» της απόλαυσης του camp, που το φιλμ έχει τόση ανάγκη για να αιτιολογήσει ουσιαστικά την ύπαρξή της. Με άλλα λόγια: Βαλέριαν Μπόροβζικ, λείπεις…

Με βάση τις πληροφορίες του βιβλίου «Immodest Acts: The Life of a Lesbian Nun in Renaissance Italy» της ιστορικού Τζούντιθ Μπράουν, ο Φερχούφεν πλέκει τον «μύθο» της Μπενεντέτα, ενός κοριτσιού με έφεση στα «θαύματα» από νεαρή ηλικία. Το πρώτο που παρακολουθούμε στο φιλμ, είναι η «θεία» τιμωρία ενός ληστή που επιχειρεί να κλέψει το περιδέραιο της μητέρας της, για να εισπράξει άμεσα την ουράνια τιμωρία του μέσω μιας… κουτσουλιάς! Η διάθεση της παρωδίας γίνεται αισθητή από νωρίς, είναι δύσκολο να μην χαμογελάσεις (έστω) με την ονειρική (και γραφικά αιματοβαμμένη) σκηνή όπου ο Χριστός σώζει την ηρωίδα μας από τους όφεις της αμαρτίας και σίγουρα αγωνιάς για το ξέσπασμα ενός σεξουαλικού πανηγυριού που υποβόσκει.

Η εμφάνιση της κακοποιημένης (από πατέρα και αδέλφια) Μπαρτολομέα, η οποία βρίσκει τη σωτηρία κι ένα καταφύγιο στο μοναστήρι, θα τραβήξει το ενδιαφέρον της Μπενεντέτα. Θα είναι και αμοιβαίο. Η σαρκική πρόκληση του γυμνού γυναικείου κορμιού θα φουντώσει γρήγορα, ταυτόχρονα με την επιθυμία της ηρωίδας ν’ απολαμβάνει τα (έως και ιδιαίτερα επίπονα) «καψόνια» στα οποία ωθεί την Μπαρτολομέα, ώσπου να φτάσουμε στη στιγμή της πλήρους ερωτικής συνεύρεσης / ένωσης. Για ταινία του Φερχούφεν, όλα αυτά δείχνουν αρκετά safe, γι’ αυτό και σε (έστω) δύο σεκάνς ο σκηνοθέτης θυμάται τον παλιό καλό εαυτό του (βλέπε την περιβόητη σκηνή με τον Εσταυρωμένο από τον «Τέταρτο Άνθρωπο» του 1983). Η αποκάλυψη του γυμνού σώματος του Ιησού και το ξύλινο ομοίωμα της Παναγίας που έχει χρήση… dildo, είναι τα highlights που θα ξεσηκώσουν τους θεατές (με την καλή και την… λάθος έννοια), μα δεν είναι αρκετά για ν’ απογειώσουν το πλήρες δίωρο της διάρκειας του φιλμ, που σέρνεται σεναριακά, μπλέκοντας το softcore λεσβιακό σεξ με την ειρωνεία της θρησκευτικής βλασφημίας μέσω της χειραγώγησης από ψευδή «θαύματα».

Όχι ότι περίμενα να δω μία πιο… μπαλαμούτι version των «Δαιμονισμένων» (1971) του Κεν Ράσελ (για να μιλήσουμε για ένα πραγματικό αριστούργημα), όμως η ιστορία της «Μπενεντέτα» δεν αξιοποιείται με τρόπο που θα της επέτρεπε να γίνει ένα έργο το οποίο θα μείνει στο χρόνο. Στιγμές του, ναι. Συνολικά, ούτε με… θαύμα!