FreeCinema

Follow us

ΜΠΕΝΕΝΤΕΤΑ (2021)

(BENEDETTA)

  • ΕΙΔΟΣ: Θρησκευτικό Δράμα
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Πολ Φερχούφεν
  • ΚΑΣΤ: Βιρζινί Εφιρά, Σαρλότ Ράμπλινγκ, Δάφνη Πατακιά, Λαμπέρ Γουίλσον, Λουίζ Σεβιγιότ
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 131'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: CINOBO

17ος αιώνας. Η μικρή Μπενεντέτα Καρλίνι οδηγείται από τους γονείς της στο μοναστήρι της Πέσκια, στην Τοσκάνη. Δεκαοκτώ χρόνια αργότερα, η ενήλικη πια Μπενεντέτα αναλαμβάνει το ρόλο της προστάτιδος μιας κακοποιημένης νεαρής κοπέλας, για την οποία αισθάνεται ένα σαρκικό ενδιαφέρον. Εμπνευσμένο από μία αληθινή ιστορία.

Μεγάλος και γνωστός «κανίβαλος» (με τα σημερινά δεδομένα και ένα άθλιο troll) από την αρχή της καριέρας του, ο Πολ Φερχούφεν πάντοτε χειριζόταν ιδανικά το στοιχείο της πρόκλησης, προβόκαρε τον λογοκριτικό συντηρητισμό στην Τέχνη και σκηνοθετούσε έργα με τα οποία κάλλιστα θα μπορούσε να… αυτοϊκανοποιηθεί! Από το 2000 κι έπειτα, η πορεία του ήταν εξαιρετικά άνιση και ποτέ ξανά δεν κατάφερε ν’ αγγίξει τα ύψη ενός «Βασικού Ενστίκτου» (1992), μιας «Ολικής Επαναφοράς» (1990) ή ενός «RoboCop» (1987). Στο… σεξοπορνοδιαστροφικό, πάντως, παραμένει ακμαίος!

Περίπτωση τυπικού nunsploitation, με λίγη υπερβολή παραπάνω, η «Μπενεντέτα» υπόσχεται πολλά, περιέχει σκηνές ανθολογίας που θα συζητηθούν ή θα γίνουν all-time classic, όμως, στην τελική δεν δικαιώνει τη φήμη του δημιουργού του, ο οποίος μπορεί να έχει τα κότσια να θίξει την Εκκλησία, αν όχι και να την γελοιοποιήσει, αλλά δεν τολμά να σπάσει το «χειρόφρενο» της απόλαυσης του camp, που το φιλμ έχει τόση ανάγκη για να αιτιολογήσει ουσιαστικά την ύπαρξή της. Με άλλα λόγια: Βαλέριαν Μπόροβζικ, λείπεις…

Με βάση τις πληροφορίες του βιβλίου «Immodest Acts: The Life of a Lesbian Nun in Renaissance Italy» της ιστορικού Τζούντιθ Μπράουν, ο Φερχούφεν πλέκει τον «μύθο» της Μπενεντέτα, ενός κοριτσιού με έφεση στα «θαύματα» από νεαρή ηλικία. Το πρώτο που παρακολουθούμε στο φιλμ, είναι η «θεία» τιμωρία ενός ληστή που επιχειρεί να κλέψει το περιδέραιο της μητέρας της, για να εισπράξει άμεσα την ουράνια τιμωρία του μέσω μιας… κουτσουλιάς! Η διάθεση της παρωδίας γίνεται αισθητή από νωρίς, είναι δύσκολο να μην χαμογελάσεις (έστω) με την ονειρική (και γραφικά αιματοβαμμένη) σκηνή όπου ο Χριστός σώζει την ηρωίδα μας από τους όφεις της αμαρτίας και σίγουρα αγωνιάς για το ξέσπασμα ενός σεξουαλικού πανηγυριού που υποβόσκει.

Η εμφάνιση της κακοποιημένης (από πατέρα και αδέλφια) Μπαρτολομέα, η οποία βρίσκει τη σωτηρία κι ένα καταφύγιο στο μοναστήρι, θα τραβήξει το ενδιαφέρον της Μπενεντέτα. Θα είναι και αμοιβαίο. Η σαρκική πρόκληση του γυμνού γυναικείου κορμιού θα φουντώσει γρήγορα, ταυτόχρονα με την επιθυμία της ηρωίδας ν’ απολαμβάνει τα (έως και ιδιαίτερα επίπονα) «καψόνια» στα οποία ωθεί την Μπαρτολομέα, ώσπου να φτάσουμε στη στιγμή της πλήρους ερωτικής συνεύρεσης / ένωσης. Για ταινία του Φερχούφεν, όλα αυτά δείχνουν αρκετά safe, γι’ αυτό και σε (έστω) δύο σεκάνς ο σκηνοθέτης θυμάται τον παλιό καλό εαυτό του (βλέπε την περιβόητη σκηνή με τον Εσταυρωμένο από τον «Τέταρτο Άνθρωπο» του 1983). Η αποκάλυψη του γυμνού σώματος του Ιησού και το ξύλινο ομοίωμα της Παναγίας που έχει χρήση… dildo, είναι τα highlights που θα ξεσηκώσουν τους θεατές (με την καλή και την… λάθος έννοια), μα δεν είναι αρκετά για ν’ απογειώσουν το πλήρες δίωρο της διάρκειας του φιλμ, που σέρνεται σεναριακά, μπλέκοντας το softcore λεσβιακό σεξ με την ειρωνεία της θρησκευτικής βλασφημίας μέσω της χειραγώγησης από ψευδή «θαύματα».

Όχι ότι περίμενα να δω μία πιο… μπαλαμούτι version των «Δαιμονισμένων» (1971) του Κεν Ράσελ (για να μιλήσουμε για ένα πραγματικό αριστούργημα), όμως η ιστορία της «Μπενεντέτα» δεν αξιοποιείται με τρόπο που θα της επέτρεπε να γίνει ένα έργο το οποίο θα μείνει στο χρόνο. Στιγμές του, ναι. Συνολικά, ούτε με… θαύμα!

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Μακάρι να ήταν το «Showgirls» (1995) των μοναστηριών! Ατυχώς, ο Πολ Φερχούφεν δεν ανεβάζει εδώ τους kitchy τόνους στη διαπασών, διεκπεραιώνοντας ένα ελαφρά παρωδικό θρησκευτικό δράμα με μπόλικο γυμνό που… στα ‘70s θα γκρέμιζε ταμεία (ακόμη και σε πρωινές ή μεσημεριανές προβολές στο κέντρο της Αθήνας, αν πιάνετε το νόημα…). Οι σκληροπυρηνικοί fans του «Τελευταίου Πειρασμού» (1988) του Μάρτιν Σκορσέζε (γέλια στο βάθος), να ετοιμάζονται!


MORE REVIEWS

GODZILLA MINUS ONE

Μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Σικισίμα επιστρέφει σ’ ένα κατεστραμμένο Τόκιο, γεμάτος ενοχές από τη φήμη του kamikaze πιλότου που δεν θυσιάστηκε για πατρίδα του. Θα προστατεύσει μια νεαρή κοπέλα που έχει υιοθετήσει ένα ορφανό μωρό και θα συγκατοικήσουν αναζητώντας τη γαλήνη, καθώς η πόλη αρχίζει να στέκεται ξανά στα πόδια της, ώσπου να εμφανιστεί… ένα γιγάντιο και μεταλλαγμένο από πυρηνικές δοκιμές τέρας.

ΠΕΣΜΕΝΑ ΦΥΛΛΑ

Μεροκαματιάρης εργάτης με «αθώο» πρόβλημα αλκοολισμού γνωρίζει προλετάρια «αδελφή ψυχή» σε karaoke bar, εμφανίζεται το ενδεχόμενο του ρομαντικού σκιρτήματος, μα η κακοτυχία δέρνει και τους δύο, λες κι η μοίρα δεν επιθυμεί την ένωσή τους.

ΣΙΩΠΗΛΗ ΟΡΓΗ

Πατέρας που πενθεί τον θάνατο του γιου του, ορκίζεται να εκδικηθεί τις συμμορίες ναρκωτικών που μεταμόρφωσαν τη ζωή του σε βουβό δράμα. Όταν μιλούν τα πιστόλια, ποιος έχει ανάγκη τα λόγια;

ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ

Στο Σέιλεμ, ομάδα από νεαρά αγόρια και κορίτσια ανακαλύπτει κατά τύχη ένα καταραμένο μαχαίρι. Μέσα από μια σειρά από flashbacks, μαθαίνουμε πως το συγκεκριμένο αντικείμενο υπήρξε η αφορμή για πολλούς θανάτους και καταστροφές στο παρελθόν. Η χρήση του σε δαιμονικά παιχνίδια μεταξύ των παιδιών, αποκαλύπτει μια μικρή λεπτομέρεια: ο κάθε χαμένος, πεθαίνει πραγματικά!

ΦΟΝΙΣΣΑ

Σ’ ένα νησιωτικό χωριό, γύρα στα 1900, η γιαγιά Φραγκογιαννού αποφασίζει να κάνει πράξη αυτό που της δίδαξε η ζωή: απαλλάσσει βρέφη θηλυκά και μικρά κορίτσια από τη μαρτυρική εμπειρία του να μεγαλώσουν και να υποταχθούν σε μια σκληρή κοινωνία ανδροκρατίας, που μόνο βάσανα και δυστυχία μπορεί να τους προσφέρει.