του Ηλία Φραγκούλη

Παραγωγός, ηθοποιός και σεναριογράφος, η Λόρι Έβανς Τέιλορ υπογράφει το σκηνοθετικό της ντεμπούτο με ταινία που… θα ήθελε να είναι τρόμου. Τα έχω ξαναπεί. Δεν δίνεις σε γυναίκα να σκηνοθετήσει έργο του συγκεκριμένου genre! Μονάχα τρεις τα έχουν καταφέρει ουσιαστικά, εδώ και πολλές δεκαετίες: η Κάθριν Μπίγκελοου με την «Άγρια Νύχτα» (1987), η Τζένιφερ Κεντ με το «The Babadook» (2014) και η Ζουλιά Ντικουρνό με το «Raw» (2017). «Λαιμητόμος» το πράμα, όχι αστεία…

Αρχικά, ένας οποιοσδήποτε γνώστης, με το που θα δει το σπίτι, θα αναφωνήσει… «The Amityville Horror» (1979)! Δεν το πάει ακριβώς εκεί το «Ξεκουράσου», αλλά δεν απέχει και πολύ. Διότι το «στοιχειό» υπάρχει κι εδώ, απλά… σπαταλάει αρκετή ώρα μέχρι να φανερωθεί η πραγματική του μορφή και ο σκοπός του. Η έγκυος Τζούλι, ακόμα ψυχολογικά τραυματισμένη από την απώλεια ενός γιου που απεβίωσε πάνω στη γέννα προ ετών, αρχίζει να βλέπει μια μυστηριώδη παιδική παρουσία στο νέο της σπίτι, παθαίνει ένα μικροατύχημα που με ιατρική σύσταση την υποχρεώνει να μη σηκώνεται από το κρεβάτι της και το «φαντασματάκι» που την ταλαιπωρεί όχι… σόι της δεν είναι, αλλά έχει και τη δική του μάνα!

Το μέγα πρόβλημα του φιλμ εντοπίζεται στην καταμέτρηση των ημερών του (ομώνυμου) «Bed Rest», με τις μέρες να περνούν και να περνούν και να περνούν… δίχως τελειωμό και την οποιαδήποτε δράση, πέραν κάποιων «εκλάμψεων» από περάσματα του παιδιού – φάντασμα, τα οποία ούτε καν ένα έντονο «μπου!» της προκοπής δεν επιτυγχάνουν! Για σχεδόν μια ολόκληρη ώρα συμβαίνει αυτό! Έτσι, ο αληθινός τρόμος που μας προσφέρει η Τέιλορ το πόσο φιλμικό χρόνο έχει «σκοτώσει», ώσπου ν’ αποφασίσει και να το γυρίσει προς τον τρόμο. Αμ δε!

Η κατακλείδα του έργου ρέπει περισσότερο προς το… μητρικό δράμα, με την Τζούλι να αισθάνεται πως το «σπίτι» θέλει να της πάρει το μωρό, με το που το φέρει στη ζωή κακήν-κακώς. Κάπου εκεί ξεκινά και το εντελώς ξεχασμένο και παραμελημένο body count (επιτέλους!), για να καταλήξουμε σε σεκάνς όπου αντί για ανατριχίλες τρόμου, περισσότερες είναι οι πιθανότητες… να κλάψουν μανούλες! Η σεναριακή ανατροπή του τέλους δεν είναι απαραίτητα κακή, αλλά η Τέιλορ θα μπορούσε να είχε ξεκινήσει να παίζει με τα στοιχεία της συγκεκριμένης υποπλοκής αρκετά νωρίτερα, ώστε να στρώσει το απαιτούμενο σασπένς, το οποίο δεν αρκεί (στις δόσεις του φινάλε) για ν’ «αναστήσει»… τους κοιμισμένους θεατές.