του Ηλία Φραγκούλη

Η γαλλική σχολή των ταινιών τρόμου είχε πάρει μια μικρή κατηφόρα εδώ και λίγα χρόνια, όμως η πρωτοεμφανιζόμενη Ζουλιά Ντικουρνό δείχνει ότι υπάρχει ακόμη ελπίδα για… ζουμερές εμπειρίες και ανατριχίλες για το genre à la française. Μετά την πρώτη προβολή του «Raw» στις τελευταίες Νύχτες Πρεμιέρας, έτυχε να τη ρωτήσω κατ’ ιδίαν ποια είναι η αγαπημένη της ταινία τρόμου από την ιστορία του γαλλικού σινεμά, ώστε να καταλάβω καλύτερα με τι ταυτίζεται σχετικά με το είδος, και μου απάντησε εντελώς αυθόρμητα το «Les Yeux Sans Visage» (1960) του Ζορζ Φρανζί. Αισιοδοξώ, λοιπόν.

Το φιλμ παρακολουθεί την ίσως απότομη ενηλικίωση της νεαρής Ζουστίν, που εγκαταλείπει την ασφάλεια του πατρικού οίκου για να μπει «στα βαθιά», τα καθήκοντα και την καθημερινότητα του μελλοντικού της βίου ως ενήλικα. Ο τρόπος που η Ντικουρνό παρουσιάζει τη φοιτητική ζωή, ως κάτι σαν στρατόπεδο νεοσύλλεκτων (!), είναι παραλληλισμός αρκετά καυστικός αν τον συνδυάσεις με τη δοκιμασία των πρωτοετών που πρέπει να φάνε ωμά εντόσθια ζώων αντί «καψονιού» σε μια αναπάντεχα και προκλητικά… αιματοβαμμένη σεκάνς. Η μεγαλύτερη αδελφή της Ζουστίν, η Αλεξιά, επίσης φοιτά εκεί και αυτό δεν δίνει καμία ελπίδα στη νεαρή ηρωίδα να τη σκαπουλάρει. Φυσικά, η πρώτη θα κάνει εμετό και ο οργανισμός της θα «διαμαρτυρηθεί» έντονα, δημιουργώντας άσχημα εξανθήματα και ερεθισμούς σε όλο της το κορμί. Η Ζουστίν είναι χορτοφάγος.

Η πρώτη επαφή με τη γεύση του κρέατος θα βάλει τη φαντασία της σε ένα test αντοχής, με το σώμα να επιθυμεί την επανάληψη. Η Ντικουρνό παρουσιάζει την όλη διαδικασία της «μεταστροφής» της ηρωίδας σαν μια μορφή εθισμού προς το καινούργιο, η οποία παραπέμπει σε φιλμ με βαμπιρικό θέμα. Υπάρχουν και ελαφρές νύξεις γύρω από την παρθενία ή τη σεξουαλικότητα, όμως η δημιουργός (και σεναριογράφος) δεν δείχνει να έχει διαθέσεις προσανατολισμού παρεμφερείς με το «Ginger Snaps» (2001), για παράδειγμα, στο βάθος της αλληγορικής της σκέψης. Οι fans του είδους αποκλείεται να μην κάνουν τη σύγκριση με εκείνο το φιλμ, καθώς οι ομοιότητες στην ιστορία είναι ουκ ολίγες, αρχής γενομένης από την ύπαρξη των δύο κοριτσιών / αδελφών. Η Ντικουρνό, όμως, δεν θίγει τόσο έντονα ζητήματα όπως η εμφάνιση της γυναικείας περιόδου ή το σεξ σε συνάρτηση με τον πόνο (για να μη φτάσω μέχρι τον φετιχισμό της νεκροφιλίας). Ακόμη και η σημειολογία της γύρω από το αίμα δείχνει να έχει άλλη κατεύθυνση.

Υφολογικά, το «Raw» καταλήγει να «συγγενεύει» περισσότερο με το… «Αυτόχειρες Παρθένοι» (2000) της Σοφία Κόπολα, αφήνοντας τη θρησκοληψία σε δεύτερο επίπεδο, σίγουρα. Εκεί, ο οίκος εξέφραζε τον εγκλεισμό από την οικογένεια, αφήνοντας στις πέντε αδελφές ως μοναδική διαφυγή την επιλογή της αυτοκτονίας. Εδώ, οι ηρωίδες έχουν την ελευθερία να αποδράσουν από τον οίκο τους, όμως ο έξω κόσμος είναι μάλλον αφιλόξενος και επικίνδυνος γι’ αυτές. Έχουν βγει έξω, αλλά… δεν «χωράνε» έξω. Όπως συμβουλεύει τη Ζουστίν η νοσοκόμα της σχολής, «βρες για σένα μια ήσυχη γωνιά». Ή γύρνα στην ασφάλεια των… δικών σου ανθρώπων.

Η κατακλείδα του έργου αποκαλύπτει και το ουσιαστικό statement του «Raw», δίνοντας ένα νέο νόημα στην έννοια του «εν σάρκα μία» (δίχως… στεφανώματα εδώ!). Ο κανιβαλισμός μας ενώνει. Ως κοινωνία. Με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους. Και έχει να κάνει κι αυτός με την «ιεραρχία» στην τροφική αλυσίδα. Το χάος εκεί έξω προκαλεί… δυσπεψία. Κάποιοι πρέπει να μας προστατεύουν από τη δυσαρμονία και τη δυσλειτουργικότητα. Το αίμα μας. Πρωτίστως.