της Κατερίνας Ανδρεάκου

Άλλη μια ταινία παραγωγής Mattel με την (μοναδική) πρωταγωνίστριά τους, η οποία, χωρίς να έχει παρατήσει την καριέρα της ως παιδική κούκλα, το έχει βάλει στόχο να γίνει και κινηματογραφική star! Πώς να το καταφέρει, όμως, η έρμη όταν οι ταινίες στις οποίες την αναγκάζει να πρωταγωνιστεί αβέρτα η μαμά – εταιρεία ωχριούν από κάθε άποψη σε έστω και μια φευγαλέα σύγκριση με φιλμ του είδους άλλων εταιρειών / studios, που περνούν χρόνια αναπτύσσοντας και δημιουργώντας μία ταινία, την ώρα που η Mattel ξεπετάει μια χούφτα ετησίως;

Φαντάζομαι αν έχετε διαβάσει τις κριτικές (ή έστω μια από αυτές) των συναδέλφων μου για τις προηγούμενες ταινίες της σειράς, δεν υπάρχουν και πολλά παραπάνω να σας πω εδώ, και φυσικά η όποια κριτική σε τέτοιες ταινίες με πολύ συγκεκριμένο κοινό (παιδιά, και κυρίως κορίτσια, κάτω των δέκα ετών) στοχεύει στους γονείς / ενήλικες που θα συνοδεύσουν το target group στο σινεμά, ώστε να ξέρετε τι να περιμένετε. Έτσι, τα τραγούδια που διανθίζουν την πλοκή είναι ύφους Disney Channel (αν και η περισσότερη από τη μουσική υπόκρουση της ταινίας προσπαθεί να φέρει σε Τζον Γουίλιαμς), το επίπεδο του ίδιου του animation χωρίς να είναι ευτελές είναι χαμηλών προσδοκιών σε σύγκριση με τα μεγαθήρια / εξπέρ όπως η Pixar και η DreamWorks, ενώ η υπόθεση είναι… ε, είναι τυπική Barbie! Η νεαρή πρωταγωνίστρια θα βρεθεί αρχικά έξω απ’ τα νερά της στον άλλο πλανήτη προσπαθώντας να προσαρμοστεί σε ένα εκπαιδευτικό περιβάλλον που θυμίζει κάτι από X-Men, καθώς όλοι οι έφηβοι εκλεκτοί του group έχουν και από ένα ιδιαίτερο χάρισμα. Η Barbie, όμως, θα μάθει (και θα διδάξει και τους υπόλοιπους) τη σημασία της ομαδικής δουλειάς και συνεργασίας για το ευρύτερο καλό, καθώς και η ίδια βρίσκει το χάρισμα του σωστού ηγέτη μέσα της.

Σ’ αυτό το νέο σύμπαν της Barbie, δεν υπάρχουν κακοί χαρακτήρες, ρομάντζα (όλοι φίλοι είμαστε), bullying μεταξύ συνομηλίκων και άτομα με διαφορετικό σωματότυπο από αυτόν της «μονδέλας» κεντρικής star (άσε που ο μπαμπάς της, κλασικός Ken, μοιάζει άβολα συνομήλικος με την κόρη του – αλλά θα φταίει αυτή η πλαστικουριά όλων των ηρώων / κούκλων). Α, και όλα είναι, κατά κύριον λόγο, ροζ, εκτός από το πιο kitsch εξωγήινο πλάσμα που θα δείτε για καιρό (σαν να έχει βγει από b-movie των 50’s, με παρόμοια κιόλας αισθητική)!

Ωστόσο, κι ας είμαστε όσο σαρκαστικοί θέλουμε, η σχεδόν video game δράση και το παιδικό (με την καλή έννοια) χιούμορ, θα μιλήσουν επιτυχημένα στο προεφηβικό κοινό, όπως και τα αφελή αλλά συμπαθή «μηνύματα» συνεργασίας και αυτοπεποίθησης, ενώ είναι σίγουρο πως η Mattel θα έχει ήδη βγάλει κουκλάκια του Pupcorn, του ανυπόφορα γλυκούλικου κατοικιδίου της ηρωίδας. Job done.