του Νίκου Παλάτου

Νοσταλγία, αναπόληση, δάκρυ και χαμόγελο. Με άλλα λόγια, «η επιστροφή στο σπίτι», η οποία ανέκαθεν αποτελούσε ένα εκ των πλέον δημοφιλών κινηματογραφικών μοτίβων, στοχεύοντας κατά κανόνα στην ενδοσκοπική κάθαρση του εκάστοτε κεντρικού ήρωα. Στο «Μη μου Λες Ψέματα» όλα αυτά εξετάζονται υπό ένα ομοφυλοφιλικό πρίσμα νεανικής αναζήτησης (εν είδει «αμαρτίας»), δίνοντας στο εγχείρημα την επιπλέον ιντριγκαδόρικη νότα του απαγορευμένου καρπού.

Βασισμένο στο φερώνυμο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Φιλίπ Μπεσόν, το φιλμ συστήνει τον ανοιχτά ομοφυλόφιλο συγγραφέα Στεφάν Μπελκούρ, ο οποίος κάπως απρόθυμα επιστρέφει στην πόλη όπου μεγάλωσε, το Κονιάκ, έχοντας αποδεχθεί πρόσκληση από τοπική εταιρεία παρασκευής του… ομώνυμου αλκοολούχου ποτού της περιοχής. Άπαξ της άφιξής του, η αφήγηση αρχίζει τα συνεχή μπρος πίσω στον χρόνο, κινούμενη ανάμεσα στο σήμερα και το παρελθόν των μέσων της δεκαετίας του ‘80, όταν ο νεαρός (και από τότε συνειδητοποιημένος gay) Στεφάν είχε γοητευτεί από τον μορφονιό του σχολείου του, Τομά. Η γνωριμία του στον παρόντα χρόνο με τον γιο του τελευταίου, ο οποίος τον πληροφορεί πως ο πατέρας του έχει πια πεθάνει, τον κάνει ν’ αναπολεί τις στιγμές που πέρασε μαζί του, την ίδια ώρα που ο νεαρός υιός προσπαθεί να μάθει από πρώτο χέρι κάποια πράγματα για τον μπαμπά του, με τον οποίο (κατά τα φαινόμενα) δεν είχαν και τις καλύτερες δυνατές σχέσεις.

Η rétro πλοκή του φιλμ είναι όσο τυπική (ίσως) φαντάζεται ο καθένας, διαθέτοντας εκτός από τις παλιακές αμφιέσεις, τα άδεια γυμναστήρια και τους Téléphone να παίζουν δυνατά στο soundtrack, τους στερεότυπους χαρακτήρες του καλλιεργημένου με κλίση στα γράμματα και ελαφρώς ανέραστου gay που επιχειρεί το απίθανο, να κάνει φάση με τον γόη του σχολείου που οδηγεί μηχανή, διαθέτει αλήτικο attitude και που μπορεί να μην είναι και ομοφυλόφιλος (ή, έστω, να μην το έχει καταλάβει ακόμα). Δεν ξεπέφτει σε γραφικότητες του τύπου «Το Καλοκαίρι του ‘85» (2020), όμως, κυλά ανώδυνα, αδυνατώντας να δημιουργήσει την οποιαδήποτε πραγματική συγκίνηση για έναν εφηβικό έρωτα που (και λόγω επαρχίας) οφείλει πάση θυσία να μείνει κρυφός.

Με τον ίδιο ανώδυνο τρόπο εξελίσσονται τα πράγματα και στο παρόν, με τη διαφορά πως όσα διαδραματίζονται στα αποστακτήρια και στα ξενοδοχεία του Κονιάκ διατηρούν ένα κάποιο μυστήριο, το οποίο απορρέει τόσο από την πλάνη για τα όσα γνωρίζει ο γιος σχετικά με τη σχέση του Στεφάν με τον πατέρα του, όσο και από τους λόγους που οι δυο τους χάθηκαν μετά το σχολείο, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο εκείνος πέθανε. Η ασάφεια που όλα αυτά τα ερωτήματα δημιουργούν, βοηθά την πλοκή να κρατήσει ένα minimum ενδιαφέροντος, δίχως να κρύβεται κάποιο σπουδαίο μυστήριο στις απαντήσεις που τελικά δίνονται. Τα ηθικά θέματα που θέτονται περί του ορθού ή μη της χρήσης αληθινών καταστάσεων και πραγματικών προσώπων για λογοτεχνικούς λόγους, όπως ο Στεφάν συνηθίζει να κάνει στα βιβλία του, εξετάζονται υπό το πρίσμα της ίασης ενός ανεξίτηλου νεανικού τραύματος. Εδώ, εν τούτοις, δεν είναι η… «Ανατομία μιας Πτώσης» (2023) για να εξεταστεί η αναζήτηση της αλήθειας μέσω της αναδημιουργίας της, αλλά μία τυπικής θεματολογίας gay ιστορία «ντουλαπάτης» αγάπης και δύο ζωών που ακούσια πήραν λανθασμένες πορείες. Τα συναισθήματα των εμπλεκόμενων δείχνουν να είναι υπέρ του δέοντος περίπλοκα, παρά τα πολλά χρόνια που έχουν μεσολαβήσει. Οι πράξεις και οι αποφάσεις τους, όμως, τελικά εμφανίζονται να είναι… τόσο απλές.