FreeCinema

Follow us

ΕΡΑΣΤΕΣ (2021)

(AMANTS)

  • ΕΙΔΟΣ: Δράμα
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Νικόλ Γκαρσία
  • ΚΑΣΤ: Πιερ Νινέ, Στέισι Μάρτιν, Μπενουά Μαζιμέλ
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 102'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: ROSEBUD.21

Όταν μετά τον χωρισμό τους, εξαιτίας ενός σοβαρού συμβάντος, η Λίζα και ο Σιμόν ξανασυναντηθούν, ανακαλύπτουν πως τα μεταξύ τους αισθήματα δεν έχουν αλλάξει. Έχουν αλλάξει όλα τα υπόλοιπα, όμως…

Generic αισθηματικό δράμα γαλλικής προελεύσεως, το οποίο δεν πρωτοτυπεί στο ελάχιστο σε σχέση με το υπόλοιπο του γαλλόφωνου (ειδικά και όχι μόνο) κινηματογραφικού συρφετού του καλοκαιριού, υπενθυμίζοντάς μας επανειλημμένα πως λειτουργεί στη χώρα μας το σωστό, το μερακλίδικο το ξεστοκάρισμα όλης της υπόλοιπης χρονιάς. Αν αφαιρούσαμε και τα ονόματα των Πιερ Νινέ (αιώνια αγαπημένος πρωταγωνιστής της εγχώριας, θερινής ραστώνης…) και Στέισι Μάρτιν, το φιλμ θα περνούσε στα εντελώς ψιλά γράμματα (και στα ψηλά ράφια της διανομής, όπου πιθανότατα μάζευε σκόνη). Βρέθηκε, όμως, η ιδανικότερη εποχή για να κυκλοφορήσει μια ακόμη «γαλλικουργιά», που στην καρδιά του Δεκαπενταύγουστου… κανείς δεν πρόκειται να δει (μη σου πω και να μάθει ότι υπήρξε!).

Η Λίζα (Μάρτιν) και ο Σιμόν (Νινέ) ζουν έναν παθιασμένο έρωτα. Εκείνη παλεύει να τελειώσει τη σχολή της και παράλληλα εργάζεται ως σερβιτόρα, εκείνος βγάζει το ψωμί του από το εμπόριο ναρκωτικών. Όταν μια μέρα ένα deal πάει πολύ στραβά, ο Σιμόν θ’ αναγκαστεί να εξαφανιστεί, αφήνοντας πίσω του την Λίζα, σε μια προσπάθειά του να μην υπάρξει (και) εμπλοκή εκείνης στις παραβατικές του συνήθειες. Fast forward μερικά χρόνια αργότερα και η Λίζα βρίσκεται σε τουριστικό θέρετρο παρέα με τον πλούσιο σύζυγό της, Λίο (Μαζιμέλ). Ένα τυχαίο πρωί, η Λίζα θα δει τον Σιμόν να εργάζεται στο ξενοδοχείο και, σταδιακά, ο έρωτάς τους θα φουντώσει ξανά, όχι όμως δίχως συνέπειες.

Η ιστορία των «Εραστών» δεν πρόκειται να διεκδικήσει δάφνες πρωτοτυπίας, γεγονός που επιβεβαιώνεται πανηγυρικά από τα πρώτα κιόλας λεπτά της ταινίας, όπου και συνειδητοποιείς πως το σενάριο των Νικόλ Γκαρσία και Ζακ Φιεσί (μπορεί να προφέρεται και… Φέσι, θα σας γελάσω!) διαθέτει λιγότερη φαντασία ακόμα και από τουρίστα που φωτογραφίζει το ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη. Διότι, πόσα κλισέ και πόση αναμασημένη, στερεοτυπική αποτύπωση ενός σχεσιακού τριγώνου (που, μεταξύ μας, δίγωνο είναι από την αρχή) να αντέξει πλέον κανείς φιλμικά; Θα σας πω εγώ: όχι πολλή. Γιατί εννοείται πως δεν φτάνει η μαύρη η μοίρα των δυο ερωτευμένων πρωταγωνιστών, δεν είναι αρκετή προκειμένου να οριοθετηθεί το μοιραίον της υπόθεσης, χρειάζεται ν’ «ακολουθήσουν» όλες οι κοινότυπες σεναριακές πινελιές ώστε αυτός ο έρωτας να καταδικαστεί και ν’ αναστηθεί εκ νέου, ακόμη κι αν ο ρυθμός του έργου έχει πάει περίπατο από την αρχή (αν υπήρξε και ποτέ ένας τέτοιος…).

Ωραίοι και οι παράνομοι έρωτες και οι φουρτουνιασμένες αγάπες, αλλά όταν το σενάριό σου πάσχει σε ροή από κάθε άποψης, τι να σου κάνει ο Νινέ και η Μάρτιν; Αν κρατάς κάτι εδώ, είναι σίγουρα η (μια κάποια) χημεία μεταξύ των δύο ηθοποιών, αλλά και η απουσία αυτής ανάμεσα στην Μάρτιν και τον Μπενουά Μαζιμέλ, η οποία όμως (έστω) ανταποκρίνεται στην επί της οθόνης προβληματική τους σχέση. Κατά τα άλλα, όλα πάνε τροχάδην, σε βαθμό να δυσκολεύεσαι να ταυτιστείς ή να αισθανθείς και την παραμικρή συμπάθεια για τον οποιονδήποτε. Είναι σαν να βλέπεις μια ιστορία κάποιων άγνωστων που ούτε σ’ ενδιαφέρουν, ούτε και ενδιαφέρεσαι να τους μάθεις, απλά τους κοιτάς κι έπειτα από λίγο… έχεις ξεχάσει τα πάντα. Να αναφέρω επίσης πως εάν έλειπαν συγκεκριμένες επιλογές σε επίπεδο σεναρίου και πρόζας, όπως για παράδειγμα η ατάκα «Έχω ναυτία…», που σε προϊδεάζει για πολύ συγκεκριμένα πράγματα στο είδος του ερωτικού δράματος, θα ήταν ελαφρώς πιο ανεκτή η κατάσταση, αν μη τι άλλο γιατί οφείλεις να είσαι πιστός σ’ αυτά που γράφεις και να επιλέξεις μία από τις δύο αφηγηματικές οδούς που σου ανοίγονται, αντί να πετάς την ατάκα χάριν ίντριγκας, χωρίς να έχεις ιδέα πως θα συνεχίσεις κατόπιν. Έχουμε «φάει» τα αισθηματικά με το κουτάλι, πια, λίγη πρωτοτυπία δεν θα έβλαπτε…

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Εάν αρέσκεσαι στα σκληροπυρηνικά δράματα, τούτο εδώ δεν θα σου δώσει τίποτα παραπάνω. Είναι (ας πούμε) ένα… «μη δράμα» τυλιγμένο σε συσκευασία σύγχρονης τραγωδίας. Θα δεχόμουν την τιμιότητα μιας ταινίας με τον τίτλο «Εραστές», με δυο ανθρώπους που ουσιαστικά «λιώνουν» ο ένας για τον άλλον, αλλά εδώ υπάρχουν στιγμές που δεν βλέπεις καν αυτό. Μονάχα μια τυπική παρουσία των ηθοποιών για να βγει το μεροκάματο! Κι αυτό είναι όλο.


MORE REVIEWS

ΓΚΟΤΖΙΛΑ x ΚΟΝΓΚ: Η ΝΕΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Ένα μυστηριώδες σήμα (κινδύνου;) έρχεται από τα βάθη της Κοίλης Γης και καλεί την ερευνητική ομάδα που προστατεύει τον Κονγκ στη Νήσο του Κρανίου να βρεθεί στα έγκατα αχαρτογράφητων περιοχών, ελπίζοντας να μην αναμειχθεί και ο Γκοτζίλα, προκαλώντας νέες επικές μάχες.

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ

Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.