της Βικτωρίας Μιχαήλ

Ε, όχι, δεν πάτε εν έτει 2015 για το «εκπαιδευτικό» τού πράγματος, ρε λιγούρια. Το είπε και στην απολογία του στο δικαστήριο του Τόκυο τότε (σπουδαγμένος δικηγόρος, γαρ), κατηγορούμενος σύμφωνα με τον νόμο περί ασέμνων ο Όσιμα για τη φύση της ταινίας του: «Τίποτα που εκφράζεις δεν είναι άσεμνο. Άσεμνο είναι ό,τι είναι κρυμμένο. Όταν είμαστε ελεύθεροι να δούμε τα πάντα, και το άσεμνο και το απαγορευμένο εξαφανίζονται». Όποιος αγαπάει παιδεύει λίγο παραπάνω τα ανατρεπτικά ορμέμφυτα του, ΟΚ, πιο hardcore και classy (#diplhs, βλέπε «τάξεις») μπάσταρδου που βγήκε ποτέ απ’ τη μήτρα του pinku eiga. Και ωορρηξία τού μετα-millennially χειραφετημένου ντούρα είδους τού female porn. Και παρθενικού rated X μικροσκανδάλου του Φεστιβάλ Καννών (το αρνητικό, άλλωστε, είχε φυγαδευτεί και εμφανιστεί στην ανοιχτόμυαλη Γαλλία, όπου η Argos έγινε συμπαραγωγός). Αλλά και τολμηρότερης προβοκάτσιας της φιλμογραφίας του αείμνηστου sensei απ’ το Κυότο, με το χέρι πάντα κάτω απ’ τον καβάλο των ηθών και του γίγνεσθαι του μεταπολέμου (ναι, η υπόθεση εκτυλίσσεται πριν απ’ τον Β΄ Παγκόσμιο, αλλά προσέξτε τη σκηνή τού νωχελικά κινούμενου σε ανάποδη κατεύθυνση από τους στρατιώτες τού Χιροχίτο ζιγκουάλα μας) στην, ακόμη σήμερα, διφυή σε σημείο ανωμαλίας Χώρα των Χρυσανθέμων.

Γιατί με κιμονό Ανατομίας Ενός Εγκλήματος (ενός διαβόητου πραγματικού συμβάντος, μέρες του ’36, με θύμα α λα Ντέιβιντ Καραντίν και θύτη μια αντιεκδικητική Λορίνα Μπόμπιτ με licence to kill) σε au naturel φουτόν stag film αλλά με τη μονογαμική του «Nymph()maniac» από πάνω, αυτά που τούτο το amour fou origami καρφώνει σίγουρα είναι το «σκύψε ευλογημένη» του «κυρίου» προς τη γυναίκα – υποχείριο, η οποία ξεπερνάει τα ποικίλα όριά της. Η άρνηση των taboo και του έξω κόσμου από το αίτημα της φύσει (ή και παρά…) ένωσης και το μέχρι κτητικότητας μοίρασμα στα δύο μιας αναλίσκουσας εμμονής. Το γδύσιμο του decorum τού αντιδραστικού φαίνεσθαι και των άκρων άωτων του είναι της πατρίδας τού bondage κι ο αναχωρητισμός απ’ αυτό στην επικράτεια της παρανοϊκής, άγονης, τιμωρητικής (ο Όσιμα «πνίγει το κουνέλι», και πνίγει συμβολικά το κατεστημένο του Ανατέλλοντος Ηλίου) αλλοτρίωσης.

Μπροστά απ’ το παραβάν; Με το καλημέρα λεσβιακές χειρονομίες από ένα άλλο δουλικό. Το «Ντρέπεσαι για τον πόθο σου;» του νταβραντισμένου στη γενετησίως υπερδεκτική «υπηρεσία». Η πεολειχία και το σπέρμα στα χείλη απ’ το εν στύσει μόριο (η πρώτη «σοβαρή» ταινία που μόστραρε θαρρετά και τα δύο). Η επιδειξίας εν τη χαρά στα σκέλια της σύζυγος και το μπανιστήρι τής «άλλης». Το «Η ηδονή έρχεται με την απόκτηση εμπειρίας» και η διακόρευση μιας άβγαλτης geisha απ’ τις συναδέλφους της με dildo ένα πορσελάνινο πουλί. To hangover μιας παρτούζας. Το «Είναι δικό μου!» της καψουριάρας για τον θωπευόμενο φαλλό και ο εξιμπισιονισμός τού ντουέτου μπροστά σε μια γριά γειτόνισσα και την ιδιοκτήτρια της πανσιόν (που αργότερα ο νταγλαράς επίσης θα πάρει με τη βία).

Έπονται το «Γουστάρεις τους διανοούμενους, ε;» πριν από ένα μαζοχιστικό αμόκ του θηλυκού μας με τον τακτικότερο πελάτη του, έναν σιτεμένο διευθυντή σχολείου («Αν κάποιος μάθαινε για μας, θα ‘πρεπε ν’ αυτοκτονήσω»). Το σαδιστικά μεταδοτικό μάθημα των χαστουκιών και στον λεγάμενο. Το «Ό,τι κάνουμε, ακόμη και το φαΐ, πρέπει να είναι με αγάπη» πριν απ’ την είσοδο του καθαρισμένου βραστού αυγού μέσα στο αιδοίο, η έξοδός του και το φάγωμά του (του αυγού). Το γλείψιμο (του αιδοίου τώρα) στα σκαλάκια στη βροχή. Οι νυχιές και τα μεγάλα λόγια: «Στραγγάλισέ με!». Η αηδία του περιγύρου του γ$μιστρώνα για τον «βρώμικο» μαραθώνιο των κολλημένων και το «Γιατί να μη γευτώ το κορμί του άνδρα που αγαπώ;». Το «Μη! Δεν θα μπορέσω να παντρευτώ» μιας άγουρης μετέφηβης στην οποία απλώνει τα ξερά του ο παίδαρος. Το αδειοδοτημένο απ’ την ηρωίδα μας (που, εννοείται, κοζάρει) πήδημα της γριάς (όχι στην Άνδρο…) μετά το «Ζηλεύω τα νιάτα σας». Ναι: ο auteur αυτός θέλει να «σκίσει» τους προπάτορες και να τους χώσει (από πίσω) ό,τι του κληροδότησαν. Και, δε φαίνεται αλλά, το κάνει.

Προτού κορυφώσει στο αλληγορικό «έρωτας / θάνατος» σιθρού του με την «Τελετή» (θυμήσου την προπροηγούμενη ταινία του απ’ το 1971) ασφυκτικού ακρωτηριαστικού βίτσιου, που σε 3 πράξεις σού κάθεται κάπως ως ανεσταλμένη εκσπερμάτιση, αν και το σώζει δείχνοντας ελλειπτικά το τέλειωμα του ενός των πιτσουνακίων, ο Όσιμα παίρνει, συνήθως μαεστρικά, μέτρα προφύλαξης εναντίον τού ερεθισμού τού θεατή: το κάδρο επιμένει σθεναρά στο εκφραστικό σμίξιμο των πρωταγωνιστών και όχι επί μακρόν στις κατά μόνας ηδονές σωματικών μελών τους, ο μη παρείσακτος και rich αλλά καθαρός φακός τούς… παίρνει από μικρό ύψος κι απ’ την πρέπουσα απόσταση (σοφή απόκλιση το καταδικαστικό contre-plongée στο exterior της αποχαιρετιστήριας δοσοληψίας της πουτάνας με τον καθηγητή), η μονταζιέρα περνάει σεμνότυφα απ’ τη μία στάση στην άλλη, ενώ το εθνικό… όργανο shamisen θωπεύει διακριτικά τις ραφές του εσωρούχου OST κι ενίοτε την οθόνη, βγάζοντας γλώσσα κι αυτό στην jap παράδοση.

Μπερδεύοντας την π%ύτσα με τη βούρτσα τού κρυπτοκατηγορητηρίου του, ο δημιουργός -έστω και αν το κάνει από επιθυμία να ξεγυμνώσει το status quo των κηνσόρων – πέφτει ανοίκεια στα τέσσερα στα explo κοντινά στη μαλαπέρδα και στο je ne sais quoi λαγνείας των πρώιμων σούξου μούξου. Τα βάζει γρήγορα κάτω εκστατικά, σε μια ερμηνεία που ακόμα σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό (χρειάζονταν «όρχεις» για να τολμήσει και μόνο Γιαπωνέζα κάτι τέτοιο εκείνη την περίοδο με ενάντιες αυστηρότατες διατάξεις – όχι τυχαία, η καλλιτέχνις αυτοεξορίστηκε κατόπιν κατακραυγής) η Ματσούντα, ενώ σαρκώνει εγκολπωτικά διαδοχικά τους ρόλους της ως γυναικολογικά υπερευαίσθητης παρακατιανής / αφέντρας / τροτέζας για τον καλό της / σαλεμένου αγγέλου θανάτου. Στον επίλογο, είναι ταιριαστά η φωνή (ανδρική φυσικά) της λογικής, της – κακούργας – κοινωνίας που θα περάσει στο αστυνομικό και το ειδησεογραφικό αρχείο την εν βρασμώ ψυχής freak τραγωδία. Και το 1982 είναι ο Όσιμα που θα κερδίσει τη δίκη που λέγαμε εναντίον των λογοκριτών του (για την έκδοση του σεναρίου, το φιλμ εκεί παραμένει απρόβλητο uncut!). Έξι χρόνια νωρίτερα μ’ αυτό το «κρεβάτι» είχε ανοίξει πολλά μάτια, αρκετά για τους λάθος λόγους, έστω. Προσωπικά (ακόμα) πονάει αλλά μ’ αρέσει…