της Ελεωνόρας Βερυκοκίδη

Οι χαρακτήρες των Τομ (Τίτο στην αγγλόφωνη εκδοχή) και Βίνι είναι εμπνευσμένοι από τους καλλιτέχνες Βινίσιους ντε Μοράες και Τομ Ζομπί της βραζιλιάνικης και jazz μουσικής σκηνής. Σε όλη τη διάρκεια του φιλμ ακούγονται γνωστές συνθέσεις τους, δίνοντας άλλη χροιά στο κατά τα άλλα… πολιτικό φιλμ (!), με εμφανείς τις αναφορές στην καταπάτηση δικαιωμάτων, την αδικία, την κλιματική καταστροφή, τη μετανάστευση, τις συνθήκες διαβίωσης. «Η Κιβωτός εκπροσωπεί τον πλανήτη» στον οποίο ζούμε, κατά το σημείωμα του σκηνοθέτη.

Ο «Θεός» εμφανίζεται στον Νώε σε ψυχεδελική μορφή, με μία φωτεινή «ενέργεια» στις αποχρώσεις του μωβ και του γαλάζιου. Οι εντολές του «Θεού» είναι συγκεκριμένες: η Κιβωτός θα δεχθεί από ένα ετερόφυλο ζευγάρι ζώων με σκοπό την αναπαραγωγή τους, κατόπιν καταστροφής από κατακλυσμό. Σε πόσες περιπέτειες να μπουν τα δυο ποντίκια; Τι να πρωτοσκαρφιστούν, εκτός από στίχους και μουσική για την επιβίωσή τους; Είναι φίλοι του ίδιου φύλου. Δεν χρησιμεύουν για αναπαραγωγή. «Δεν θα ήταν πιο χρήσιμο ένα κουτάβι;», αναρωτιέται η εγγονή του Νώε, μετά την πρώτη live performance που παρά τον τρόμο της σκηνής που διακατέχει το Βίνι αποδεικνύεται «καλή». Ιδέες για θηλυπρεπή αμφίεση του ενός προς παραπλάνηση του οφθαλμού τού Νώε θα γίνουν πράξη πριν από την τελική είσοδο στην Κιβωτό, όπου θα έχουν ν’ αντιμετωπίσουν διάφορες μορφές εξουσίας. Απ’ όλα τα λιοντάρια στην Κιβωτό, θα βγει μπροστά το πιο εξουσιομανές. Όχι μόνο θα ζητήσει ψήφο των υπολοίπων για να μην τους φάει και να γλιτώσουν τον κίνδυνο, αλλά και ποσοστό από τα τρόφιμα, αφήνοντας τους υπόλοιπους πεινασμένους σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της παραμονής στην Κιβωτό.

Η κοινωνική επανάσταση θα ξεκινήσει από έναν ψύλλο, ένα παράσιτο (οπαδό του ρασταφαριανισμού!), μία μύγα, μια κατσαρίδα (με μοναδικό μουστάκι) και τα ποντίκια. Ο ελέφαντας, ουδέτερος στην αρχή, θ’ αλλάξει στάση όταν ο λέοντας θ ’απειλήσει (και) το μικρό κουτάβι με το οποίο κάνει παρέα. Η συνύπαρξη και η επιβίωση όλων ανεξαιρέτως είναι, πλέον, απαραίτητη.

Είναι το πρώτο μεγάλου μήκους φιλμ που φέρει την υπογραφή του Αλόις Ντι Λέο, παρόλο που δεν είναι η πρώτη φορά που σχεδιάζει τον χαρακτήρα ενός λιονταριού. Τούτο εδώ, πάντως, δεν μοιάζει σε τίποτα με το λιοντάρι που πρωταγωνίστησε στην πρώτη μικρού μήκους ταινία του, με τίτλο «The Boy Who Wanted to Be a Lion» (2010). Τα μάτια, το ύφος, ο σχεδιασμός και η συμπεριφορά είναι εντελώς διαφορετικά. Όσο για τους χαρακτήρες των Τομ και Βίνι είναι μοναδικοί, κάτι που θες να ξαναδείς!

«Η Βραζιλία δεν είναι για αρχάριους», είχε αναφέρει ο Μασάντο σε συνέντευξη για το «O Rio do Desejo» (2022), προηγούμενο φιλμ του, με επίκεντρο τον Αμαζόνιο και την καταστροφή αυτού, χρησιμοποιώντας στίχους του Ζομπί. Σε αυτή του τη δουλειά φαίνεται ακόμη περισσότερο για τι είδους διαφθορά πρόκειται και ποια είναι η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε.