του Παναγιώτη Μήτσικα

Η πρώτη μας μέρα εδώ, λοιπόν, μας έφερε αντιμέτωπους με τεράστιες ουρές στα βαπορέτο, αφόρητη ζέστη, αλλά και δύο από τις πιο πολυαναμενόμενες ταινίες της διοργάνωσης: το «Room Next Door» του Πέδρο Αλμοδόβαρ και το «The Brutalist» του Μπρέιντι Κόρμπετ.

«The Room Next Door»: Υποτονικός Πέδρο, εκκωφαντική Τζουλιάν

Ήταν γνωστό εδώ και καιρό πως ο Πέδρο Αλμοδόβαρ είχε στρέψει το ενδιαφέρον του προς το Χόλιγουντ και την αγγλική γλώσσα, οπότε περιμέναμε με μεγάλη ανυπομονησία το μεγάλου μήκους αγγλόφωνο ντεμπούτο του, «The Room Next Door», με το εντυπωσιακό πρωταγωνιστικό δίδυμο των Τζουλιάν Μουρ και Τίλντα Σουίντον. «Άξιζε αυτή η αναμονή;», είναι το εύλογο ερώτημα. Και ναι, και όχι.

H Ίνγκριντ είναι μία αρκετά γνωστή συγγραφέας που μόλις ολοκλήρωσε το τελευταίο της πόνημα. Όταν μια φίλη θα την ενημερώσει πως η κοινή γνωστή τους, Μάρθα, βρίσκεται στο νοσοκομείο, η πρώτη θα την επισκεφθεί, μαθαίνοντας πως η δεύτερη πάσχει από καρκίνο. Οι συναντήσεις τους γίνονται όλο και συχνότερες, μέχρι που η Μάρθα θα της κάνει μία πάρα πολύ τολμηρή πρόταση.

Είναι ξεκάθαρη η πρόθεση του Ισπανού auteur να μιλήσει για την banalité του θανάτου και το πώς πρέπει να συμφιλιωθούμε μαζί της, όμως, εδώ (ίσως και λόγω της ιδιαιτερότητας του γεγονότος πως για πρώτη φορά αφήνει τη μητρική, ισπανική του γλώσσα) αφηγηματικά το αποτέλεσμα οδηγεί σ’ ένα υποτονικό φιλμ που χάνει το κλασικό του χιούμορ και το φημισμένο του flamboyance. Μέχρι το πρώτο μισό, τα πράγματα κινούνται με ρυθμούς… χελώνας, με αποτέλεσμα να κοιτάς το ρολόι σου ουκ ολίγες φορές (!), αλλά στο δεύτερο μισό τα πράγματα βελτιώνονται, με το πρωταγωνιστικό δίδυμο να παίζει τα «ρέστα» του. Ειδικά η Τζουλιάν Μουρ μοιάζει γεννημένη για αλμοδαβαρικη πρωταγωνίστρια (ανέκαθεν ήταν εντυπωσιακή στο μελόδραμα), ενώ η Τίλντα είναι… η γνωστή Τίλντα ή μάλλον too much όπως θα διαπιστώσετε με το «εύρημα» στο φινάλε.

«King Ivory»: Μια macho ματιά στον κόσμο των ναρκωτικών

Με τη σκηνοθετική ματιά του Τζον Σουάμπ, το «King Ivory» υπόσχεται μια ενδελεχή ενδοσκόπηση στον κόσμο των ναρκωτικών και δη αυτή του fentanyl, μιας σχετικά πρόσφατης «μόδας» που θεριζει τους δρόμους των ΗΠΑ (και όχι μόνο).

Η αλήθεια είναι πως μας παραδίδει ότι μας υπόσχεται, με ουκ ολίγες σκηνές γραφικής χρήσης ναρκωτικών, αλλά και αρκετή δράση με cartel και ανταλλαγές πυροβολισμών. Τα πάντα, όμως, μοιάζουν διανθισμένα με μια essence «macho» αρρενωπότητας, ιδιαίτερα στην απεικόνιση των αστυνομικών, αλλά και το parenting του κεντρικού μας ήρωα (από τη μεριά των καλών).

Εκείνος που φτιάχνει το φιλμ, πάντως, δεν είναι άλλος από τον αγαπητό μας Μπεν Φόστερ, στον ρόλο του «Smiley», ενός κακοποιού που αποφυλακίζεται με τη συμβολή του βαρώνου ναρκωτικών και συν-τρόφιμού του, με αντάλλαγμα τη βοήθειά του στο ν’ αλλάξει τα «κόζια» στα cartel που ορίζουν το εμπόριο ναρκωτικών στην περιοχή.

«The Brutalist»: Κι όμως, βγαίνουν ακόμα… «Κάποτε στην Αμερική»

Και φτάσαμε αισίως σε μία από τις πλέον αναμενόμενες ταινίες της χρονιάς. Σ’ ένα κατάμεστο Palabiennale (χωρητικότητας 1.700 θεατών!), είχαμε την ευκαιρία να δούμε να δικαιώνεται το potential που είχαμε εντοπίσει στον σκηνοθέτη των «Vox Lux» και «Η Γέννηση Ενός Ηγέτη», μετουσιώνοντας (επιτέλους) το ταλέντο του σε μεγάλο σινεμά.

Το στόρι θέλει τον Λάζλο Τοθ, Ούγγρο αρχιτέκτονα εκ Βουδαπέστης, να εκδιώκεται από το ναζιστικό καθεστώς εξαιτίας του γεγονότος πως τα κτήρια που σχεδιάζει δεν έχουν αρκετά «γερμανικό χαρακτήρα». Βρίσκει καταφύγιο στην Αμερική, εκεί όπου ο ξάδελφός του τον βοηθά να σταθεί στα πόδια του, μέχρι που η τύχη τον φέρνει αντιμέτωπο ξανά με την αρχιτεκτονική, αλλά και μια εύρωστη οικογένεια που του αναθέτει ένα κολοσσιαίου διαμετρήματος έργο.

Τι ταινιάρα ήταν αυτή! Μιλάμε για σινεμά, αγνό κι ανόθευτο, ένα έργο διαμετρήματος «Θα Χυθεί Αίμα» και (ας μου επιτραπεί) «Κάποτε στην Αμερική»! Επί 215 λεπτά (ναι, είναι τόσο μεγάλο) παρακολουθούμε την εποποιία του Λάζλο με τα μάτια καρφωμένα στην οθόνη, σε συγκλονιστικό 70mm φιλμ κι έναν Έιντριαν Μπρόντι σε αδιανόητο ρεσιτάλ ερμηνευτικής δεινότητας. Του αξίζει απόλυτα να είναι lock-in για τον πρώτο ανδρικό ρόλο στα επερχόμενα Όσκαρ, όπως αξίζει και με το παραπάνω να συμβεί το ίδιο για τον αντίπαλον δέος του, τον σπουδαίο Γκάι Πιρς, για τον οποίο ένα Όσκαρ θα ήταν το τέλειο επιστέγασμα.

Φυσικά, αμφότεροι οι ρόλοι είναι εξαιρετικά ανεπτυγμένοι και καλογραμμένοι, καθώς εμείς παρακολουθούμε τις αρετές τους, τα κακώς κείμενά τους και την ηθική τους πυξίδα. Από κοντά και ο Τζο Άλγουιν, απόλυτα επιτυχημένος ως ο αμοραλιστής κακομαθημένος μαλάκας γιος της πλούσιας οικογένειας της ταινίας, κάτι που (δυστυχώς) δεν ισχύει και για τους γυναικείους χαρακτήρες, οι οποίοι επιδέχονταν περαιτέρω εκμετάλλευσης.

Ειλικρινά, όποιος δει το «The Brutalist» σε φάση… home entertainment, δηλώνω από τώρα πως θα είμαι στημένος απ’ έξω… με τουφέκι!