του Παναγιώτη Μήτσικα

Παρά τις… κακουχίες, το vibe του Φεστιβάλ Βενετίας είναι πολύ πιο φρέσκο κι αναζωογονητικό σε σχέση μ’ εκείνο των Καννών: λιγότερο άγχος και «φαίνεσθαι», περισσότερο αγνό αίσθημα κινηματογραφοφιλίας. Έτσι, για τη σημερινή ημέρα είχαμε ίσως το πιο «βαρύ χαρτί» της διοργάνωσης, το «Joker: Folie à Deux», το οποίο, μάλιστα, ξεκίνησε σε μια διόλου φιλική ώρα προβολής: στις 8:15 το πρωί!

«Joker: Folie à Deux»: Ga Ga Land

Από την πρώτη στιγμή της ανακοίνωσης πως η συνέχεια του πρώτου «Joker» (2019) θα είναι μιούζικαλ, το διαδίκτυο πλημμύρισε με γνώμες και… αποψάρες για το ακατανόητο της επιλογής, όσο και για τη συμμετοχή της Lady Gaga. Βλέποντας το τελικό αποτέλεσμα, το οποίο σίγουρα θα διχάσει το κοινό, νομίζουμε πως η επιλογή του Τοντ Φίλιπς και του συνεργείου του είναι ξεκάθαρη ως προς το «τρολάρισμα» του (ήδη) κάπως τοξικού fanbase του.

Το στόρι θέλει τον Joker, κατά κόσμον Άρθουρ Φλεκ, να εκτίει την ποινή του για τις δολοφονίες του πρώτου φιλμ, λαμβάνοντας τη φαρμακευτική του αγωγή καθημερινά και υπομένοντας την ταπείνωση από τους δεσμοφύλακες, οι οποίοι έχουν το καθημερινό συνήθειο να του ζητούν να τους πει κάποιο αστείο. Όλα αλλάζουν μόλις θα γνωρίσει την Harley Quinn, τρόφιμο της ασφαλούς πτέρυγας της φυλακής και μέλους ενός θιάσου που χρησιμοποιεί το τραγούδι ως μέσο θεραπείας και κοινωνικοποίησης. Η Harley θα δείξει αμέσως το ενδιαφέρον της για τον Άρθουρ ή (ακόμα) καλύτερα για την persona που αντιπροσωπεύει ο Joker.

Φανταστείτε το «La La Land», αν η Μία και ο Σεμπάστιαν βρίσκονταν σ’ ένα binging acid trip, και κάπως έτσι θα μπορείτε (περίπου) να καταλάβετε το vibe του δεύτερου «Joker», μιας ταινίας που σίγουρα αφήνει ερωτηματικά για τη σεναριακή της διαχείρισης, ειδικά στο δεύτερο μισό και το ping pong μεταξύ Άρθουρ Φλεκ και Joker. Οπωσδήποτε δεν είναι δυνατόν να μην αναγνωρίσουμε τα cojones του Φίλιπς να… γλεντήσει το fanbase, αλλά και να παρουσιάσει ένα μιούζικαλ που σίγουρα δουλεύει μουσικά (το «The Joker Is Me» είναι ένα πραγματικά εκπληκτικό κομμάτι). Φυσικά, η ουσιαστική star εδώ, παρά την ως είθισται εξαιρετική παρουσία του Χοακίν Φίνιξ, είναι η Lady Gaga σε μια κατάθεση ερμηνευτικού βάθους – υπενθύμιση του πόσο δίνεται ψυχή τε και σώματι στους κινηματογραφικούς της ρόλους.

Από εμάς είναι… ναι!

«Diva Futura»: Ένα κρυφό «διαμαντάκι» στο Διεθνές Διαγωνιστικό

Δύο χρόνια μετά το «Settembre», η Τζούλια Λουίζ Στάιγκερβαλτ επιστρέφει με το «Diva Futura», μία πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία για τις απαρχές του ανθρώπου ο οποίος προσδιόρισε την ιταλική βιομηχανία του πορνό στα ‘80s και τα ‘90s. Βοηθούμενη από τις committed ερμηνείες του πρωταγωνιστικού καστ, όπως και της «φρέσκιας», χιουμοριστικής γραφής της, το φιλμ αποτελεί ένα ξεκάθαρα απολαυστικό θέαμα, τουλάχιστον κατά το μεγαλύτερο μέρος της διάρκειάς του, μιας και σίγουρα θα μπορούσε να είναι και κατά τι μικρότερο (ένα 20λεπτο δεν θα ήταν κακή ιδέα…).

Στα ιταλικά ‘80s, ο Ρικάρντο Σκίκι, ένας νεαρός με μεγάλο ενδιαφέρον και περιέργεια για το γυμνό και τη σεξουαλική απελευθέρωση, φέρνει την επανάσταση στη γείτονα χώρα χάρη στο πρακτορείο του (ονόματι Diva Futura) και τη σχέση του με μία ταχύτατα ανερχόμενη γυναίκα που αποτελεί το κεντρικό πρόσωπο της όλης καμπάνιας ελευθεριότητας στα ήθη: την Ιλόνα Στάλερ, κατά κόσμον Τσιτσιολίνα. Σύντομα, εκτός της τελευταίας, ο Σκίκι θα συνάψει συμφωνίες με γυναίκες που θα επαναπροσδιορίσουν τη σχέση του λαού με το σεξ και την αγάπη, όπως η Μοάνα Πότσι.

Fun fact: εάν το όνομα της Μοάνα Πότσι σας φέρνει στο μυαλό την ομώνυμη ηρωίδα της Disney, σωστά το συνδέσατε, μιας και η δημοφιλία της πορνοστάρ ήταν και ο λόγος που το εν λόγω animation βγήκε με τίτλο «Oceania» στην Ιταλία, μη θέλοντας να ρισκάρει σε καμία περίπτωση τους αναπόφευκτους συνειρμούς! Στα της ταινίας μας τώρα, η γυναικεία γραφή της Στάιγκερβαλτ κάνει όλη τη διαφορά, δίνοντάς μας μία much needed οπτική, κάτι που γίνεται από τα πρώτα κιόλας λεπτά του φιλμ και την ατάκα της Μοάνα: «Το παράδοξο είναι πως το πορνό είναι ο μοναδικός εργασιακός χώρος στον οποίο δεν μου ζήτησαν σεξουαλικές χάρες για να πάρω τη δουλειά»!

Ο Πιέτρο Καστελίτο είναι ως συνήθως φανταστικός στον ρόλο του οραματιστή, αθεράπευτα ρομαντικού Ρικάρντο, ακολουθούμενος από την αιθέρια μορφή της Ντενίζ Καπέτσα, σε μία πολύπλευρη ερμηνεία όπως αυτή της Μοάνα, μιας πανέξυπνης, ευαίσθητης γυναίκας την οποία κανείς δεν παίρνει στα σοβαρά, λόγω της ενασχόλησης της με τη βιομηχανία του πορνό. Το πρόβλημα έγκειται στη διαχείριση του δεύτερο μισού, εκεί όπου το φιλμ κάνει κοιλιά και αναλώνεται υπέρμετρα στα συζυγικά (και προσωπικά) προβλήματα του Ρικάρντο, της γυναίκας του, Εύα, και της πρώην του, Ιλόνα.