του Δημήτρη Δημητρακόπουλου

Η απάντηση είναι ένα ηχηρό (κόντρα στους νόμους του διαστήματος που δεν επιτρέπουν τη μετάδοση του ήχου)… «ναι»! Το «Gravity» είναι η καλύτερη έναρξη που θα μπορούσε να ονειρευτεί η Βενετία, διαθέτοντας αφενός δύο μεγάλα ονόματα στο καστ, τον μόνιμο κάτοικο – σχεδόν – της πόλης, Τζορτζ Κλούνεϊ, την – απρόσμενα καλή – Σάντρα Μπούλοκ και αφετέρου ένα σκηνοθέτη, τον Αλφόνσο Κουαρόν, που έχει ήδη αποδείξει ότι μπορεί να ελίσσεται ανάμεσα στα είδη, να δημιουργεί ένα θρίλερ ασταμάτητης έντασης, μεγεθύνοντας ουσιαστικά τον τρόμο του διαστήματος και δίνοντας στην έννοια του αγώνα για την επιβίωση μια αμιγώς horror διάσταση.

Υπάρχουν στιγμές στο «Gravity» που μοιάζουν βγαλμένες από τον εφιάλτη των «Aliens», χωρίς, όμως, τα πασίγνωστα τέρατα. Σε άλλες, η κλειστοφοβία θυμίζει έντονα ένα «Δωμάτιο Πανικού» στο διάστημα! Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που στους τίτλους τέλους, ο Αλφόνσο Κουαρόν επέλεξε να ευχαριστήσει προσωπικά τον Τζέιμς Κάμερον, τον Ντέιβιντ Φίντσερ, αλλά και τους Γκιγέρμο ντελ Τόρο και Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου!

Το «Gravity», ευτυχώς, δεν το «παίζει» ψαγμένο, δεν αναζητά να βρει κρυμμένα νοήματα ή φιλοσοφικούς προβληματισμούς στην απομόνωση του ανθρώπου στο διάστημα, παρά προσπαθεί – και επιτυγχάνει – να παρουσιάσει ένα χορταστικό ημίωρο ασταμάτητης αγωνίας και εντυπωσιακών εφέ, που κοσμούν τα μεγάλης διάρκειας πλάνα (το εναρκτήριο διαρκεί πάνω από 15 λεπτά!), βάζοντας σοβαρή υποψηφιότητα για την κατάκτηση του αντίστοιχου Όσκαρ. Η ταινία δεν είναι το «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος», ούτε καμία εκδοχή του «Σολάρις», αλλά ένα άκρως προσιτό φιλμ δράσης, που προκαλεί τις αισθήσεις του θεατή και ανεβάζει το status της Σάντρα Μπούλοκ σε πραγματική action ηρωίδα.

Και μόνο για το τελευταίο, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ταινία φλερτάρει με την επιστημονική φαντασία. Αλλά, κυρίως, επιβεβαιώνει τη μαεστρία και την ευελιξία του Αλφόνσο Κουαρόν και δίνει τους καλύτερους οιωνούς για ένα τουλάχιστον ενδιαφέρον δεκαήμερο. Είμαστε πανέτοιμοι!