FreeCinema

Follow us
06.0918:44

Βενετία 70: Λίγο πριν το τέλος…


Το φετινό Φεστιβάλ Βενετίας οδεύει προς το τέλος του, όμως, ακόμα δεν έχουμε πει όλα όσα χρειάζεται να μάθετε! Ποιος είναι ο «Locke»; Τι είναι το «Rigor Mortis»; Γιατί χρειάζεται να… «Kill Your Darlings»; Και ποια είναι η άγνωστη γνωστή αλήθεια του «Unknown Known»;

Με το μεγαλύτερο μέρος των διεθνών επισκεπτών να αναχωρεί ήδη από τη Βενετία, το μακροβιότερο των φεστιβάλ του κόσμου πλησιάζει στην ολοκλήρωση και της φετινής του διοργάνωσης. Τα περισσότερα φιλμ υψηλού προφίλ έχουν ήδη παρουσιαστεί (η προβολή του «Stray Dogs» του Τσάι Μινγκ-Λιανγκ ήταν ουσιαστικά εκείνη που σήμανε τη λήξη του φεστιβαλικού πυρετού) και οι ιταλικές συμμετοχές του διαγωνιστικού είναι, πλέον, οι μόνες που φιλοδοξούν να προκαλέσουν το ενδιαφέρον (και την προσέλευση) του τοπικού κοινού. Κατάλληλη ευκαιρία, λοιπόν, για να ρίξουμε μια ματιά στις ταινίες που κέρδισαν τις εντυπώσεις, αλλά για κάποιον λόγο δεν καταφέραμε να αναφερθούμε σε αυτές τις προηγούμενες μέρες.

Έχουν θέση τα ντοκιμαντέρ στο διαγωνιστικό πρόγραμμα ενός μεγάλου Φεστιβάλ; Η Βενετία απάντησε περίτρανα «ναι» και συμπεριέλαβε, μάλιστα, όχι έναν αλλά δύο εκπροσώπους του είδους στην 70η επιλογή των ταινιών που διαγωνίζονται για τον Χρυσό Λέοντα. Αυτό που αναπόφευκτα τράβηξε περισσότερο την προσοχή ήταν η καινούργια δουλειά του Αμερικανού βετεράνου του είδους, Έρολ Μόρις, η οποία εστιάζει την κάμερα στον επί χρόνια γραμματέα του Υπουργείου Αμύνης των Ηνωμένων Πολιτειών, Ντόναλντ Ράμσφελντ, προσπαθώντας να ανακαλύψει την αληθινή πλευρά γύρω από τα σημαντικότερα γεγονότα της αμερικανικής ιστορίας των τελευταίων χρόνων.

The Unknown Known

Με τη μουσική του Ντάνι Έλφμαν να δίνει μια παράδοξη παιχνιδιάρικη νότα στην αναμφισβήτητα σοβαρή υπόσταση της θεματολογίας (που, όμως, συνοδεύει κατάλληλα τη σκωπτική διάθεση του σκηνοθέτη), το «The Unknown Known» του Έρολ Μόρις (παρακολούθησε ένα film clip στη video gallery) αναρωτιέται για όλα εκείνα τα πράγματα που, όπως ανέφερε ο Ράμσφελντ, νομίζουμε πως γνωρίζουμε αλλά τελικά αποδεικνύεται ότι δεν ξέραμε τελικά. Από τις κρίσιμες αποφάσεις στην αρχή της καριέρας του, που, ενδεχομένως, του στέρησαν την πορεία προς την Προεδρία της Αμερικής μέχρι τον πόλεμο στο Ιράκ και τις παρεμβάσεις των Ηνωμένων Πολιτειών στη Μέση Ανατολή, το φιλμ επιχειρεί να ανακαλύψει την άγνωστη Ιστορία, της οποίας μάρτυρας υπήρξε ο Ράμσφελντ και να τον πιέσει να την εξομολογηθεί.

Το αποτέλεσμα δεν είναι τόσο πετυχημένο όσο θα ήθελε ο Μόρις, ίσως επειδή εκτός Αμερικής ο αντίκτυπος αυτών των αποκαλύψεων δεν είναι, πλέον, τόσο ισχυρός όσο ήταν πριν από (ας πούμε) δέκα χρόνια, ίσως επειδή και ο Ράμσφελντ αποδεικνύεται αρκετά μπερδεμένος για να δώσει μια σαφή απάντηση. Μήπως, τελικά, το φιλμ παρουσιάζει μονάχα αυτά τα στοιχεία που νομίζουμε ότι δεν ξέρουμε, αλλά απλά επιλέγουμε να αγνοούμε; Ο Μόρις δε δίνει απαντήσεις, ούτε φωτίζει επαρκώς την προσωπικότητα του Ράμσφελντ, αλλά, τουλάχιστον, δίνει αρκετά στοιχεία για να υπογραμμίσει το μπέρδεμα ενός ανθρώπου και, ενδεχομένως, μιας ολόκληρης χώρας. ΟΚ, το έχουμε ξαναδεί. Παραμένει, όμως, εξαιρετικά καλοφτιαγμένο.

Daniel Radcliffe vff

Αν υπήρξε φέτος μια επίσκεψη στο Lido που να προκάλεσε πραγματική υστερία, αυτή ήταν του Ντάνιελ Ράντκλιφ! Αν και, πλέον, η persona του Χάρι Πότερ είναι μια μακρινή ανάμνηση για τον ηθοποιό, δεν μπορεί να ειπωθεί το ίδιο και για τους θαυμαστές του, που γέμισαν ασφυκτικά τους χώρους του Φεστιβάλ και τον κυνηγούσαν μετά μανίας για ένα αυτόγραφο πάνω σε χαρτιά, ραβδιά και… κουκουβάγιες του σύμπαντος του cult ήρωα της Ρόουλινγκ. Πόσο ειρωνικό, που με το «Kill Your Darlings» του Τζον Κροκίντας (βλέπεις το trailer, δεύτερο στη video gallery), ο Ράντκλιφ βάζει για πάντα πίσω αυτή την περίοδο της καριέρας του, και το επισφραγίζει με έναν εξαιρετικά ενδιαφέροντα ρόλο και… ένα φιλί στον Ντέιν ΝτεΧάαν.

Λειτουργώντας άτυπα ως prequel του «On the Road», το φιλμ παρακολουθεί τα νεανικά χρόνια των Άλεν Γκίνσμπεργκ (Ντάνιελ Ράντκλιφ), Τζακ Κέρουακ (Τζακ Χιούστον) και Γουίλιαμ Μπάροουζ (Μπεν Φόστερ) και τον τρόπο που τα αναστάτωσε η φιγούρα του Λούσιεν Καρ (Ντέιν ΝτεΧάαν), στις απαρχές του σχηματισμού της «beat» γενιάς. Σε αντίθεση με το «On the Road», όμως, το «Kill Your Darlings» σφύζει από ζωή και ενέργεια και καταφέρνει, όντως, να μεταδώσει τη φρενήρη ματιά που χαρακτήρισε τους εκφραστές της εποχής.

kill-your-darlings

Ο Κροκίντας δε διστάζει να εστιάσει στα πρόσωπα των βασικών πρωταγωνιστών του ήδη από την πρώτη σκηνή της ταινίας και εκείνοι τον επιβραβεύουν με δύο εκπληκτικές ερμηνείες. Από τη μια μεριά, ο Ράντκλιφ παραμένει επαρκώς μαζεμένος ως Γκίνσμπεργκ και κρύβεται πίσω από άλλο ένα ζευγάρι γυαλιά, έτοιμος να ξεκινήσει μια νέα ζωή μακριά από την άρρωστη αλλά καταπιεστική μητέρα του. Από την άλλη, ο υπερ-ενεργητικός Καρ του ΝτεΧάαν γεμίζει κάθε πλάνο με το βλέμμα του, μεταδίδει πάθος για τη ζωή, τον έρωτα, τις ιδέες, μέχρι να αποκαλυφθεί η πραγματική έκταση των δυνατοτήτων του και η αληθινή ισχύς της δύναμής του. Είναι μια ερμηνεία που μπορεί να φαίνεται ότι κλέβει τις εντυπώσεις από τον Ράντκλιφ, όμως, δε θα λειτουργούσε έτσι από μόνη της, αν δεν υπήρχε το αντίβαρο της υπαινικτικότητας του τελευταίου. Ως δίδυμο, λειτουργούν ιδανικά και αυτό είναι που κάνει το «Kill Your Darlings» έτοιμο για την επιτυχία.

Locke

Μπορεί μία ταινία με τον Τομ Χάρντι κλεισμένο σε ένα αυτοκίνητο επί μιάμιση ώρα να κρατήσει το ενδιαφέρον σε όλη τη διάρκειά της; Αυτό είναι το ερώτημα στο οποίο καλείται να δώσει απάντηση ο Στίβεν Νάιτ, βετεράνος σεναριογράφος και προσφάτως σκηνοθέτης, με το «Locke» του. Το φιλμ ακολουθεί τον Άιβαν Λοκ σε μια διαδρομή προς το Λονδίνο, κατά την οποία σταδιακά η ζωή του αρχίζει να καταρρέει. Χωρίς να θέλουμε να μπούμε σε λεπτομέρειες, αρκεί να πούμε πως το φιλμ αποτελεί ιδανικό όχημα για να αποδειχτεί η ικανότητα του Τομ Χάρντι να χειρίζεται απρόσμενα διακριτικά ρόλους, για τους οποίους άλλοι θα κατέφευγαν σε μανιέρες και φωνές. Υπό την καθοδήγηση του Νάιτ, παραμένει προσκολλημένος στο τιμόνι επί ενενήντα λεπτά, κάνοντας τηλέφωνα σε πραγματικό χρόνο και μπλέκοντας σε ένα ιδιόμορφο θρίλερ, που, τελικά, παρασέρνει και συγκινεί το θεατή. Η επιτυχία κρύβεται στις λεπτομέρειες και ευτυχώς τόσο ο Χάρντι όσο και ο Νάιτ φαίνεται να το γνωρίζουν αυτό, κάνοντας το «Locke» μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις του Φεστιβάλ και τον αποδέκτη ενός από τα εντονότερα χειροκροτήματα, απόδειξη της απρόσμενης υψηλής ποιότητας της ταινίας.

Rigor-Mortis

Τέλος, ένα φιλμ που ξέφυγε από το ραντάρ πολλών, ίσως γιατί δε φώναζε «φεστιβάλ» με την κλασική – και, πολλές φορές, αρνητική – έννοια, ήταν το «Rigor Mortis» (δες το trailer στο τέλος της video gallery, πάνω δεξιά), το σκηνοθετικό ντεμπούτο του ηθοποιού Τζούνο Μακ, που αποφάσισε να αποτίσει φόρο τιμής στο χονγκ-κονγκέζικο είδος του «Geung Si», δηλαδή τις βαμπιρικές ταινίες που κατέκλυσαν την παραγωγή του Χονγκ Κονγκ στη δεκαετία του ’80. Πριν σχηματίσεις στο πρόσωπο έκφραση αδιαφορίας, να σου πω ότι οι ταινίες εκείνες δεν είχαν καμία σχέση με την αντίληψη που επικρατεί σήμερα στον δυτικό κόσμο για τα φιλμ με βρικόλακες, αλλά χαρακτηρίζονταν από μια πλούσια μυθολογία με μυθικά φυλαχτά, μάγους, φαντάσματα ντυμένα στα κόκκινα, Ταοϊστές ιερείς, βαμπίρ που τρέχουν στους τοίχους, σκηνές δράσης πολεμικών τεχνών και μια υπόγεια αίσθηση του χιούμορ, που ελαφραίνει τη βαρύτητα της ατμόσφαιρας.

Στο «Rigor Mortis» (παραγωγής του Τακάσι Σιμίζου της «Κατάρας») θα βρεις όλα τα παραπάνω, εκτός από το χιούμορ. Η ατμόσφαιρα είναι από απόφαση σκοτεινή, όπως θα άρμοζε σε ένα σύγχρονο φιλμ τρόμου, οι δεσμοί με το παρελθόν του, όμως, το κάνουν τόσο ελκυστικό (και αναζωογονητικό μέσα στον φεστιβαλικό προγραμματισμό), που γίνεται τελικά ακαταμάχητο. Μπορεί να μην κρύβει ένα βαθύτερο νόημα, όμως, επιτίθεται τόσο έντονα στις αισθήσεις που δε γίνεται να σε αφήσει ανεπηρέαστο. Να τολμήσουμε να το ονομάσουμε μελλοντικό cult; Ε, λοιπόν, ναι!

70th Venice Film Festival