Ειλικρινά, ποια άλλη ταινία θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τη… λαίλαπα της Barbie, με τα κοριτσάκια να τραβολογάνε μανάδες από το χέρι, ουρλιάζοντας για να πάνε σινεμά; Μιλάμε για ζήτηση, όχι αστεία. Ούτε παραμύθιασμα από την «κριτική» που σκοντάφτει στη γλώσσα της, βγάζοντας όλα τα φιλμ… ικανοποιητικά («δύο αστεράκια» alert…) για κατανάλωση. Δε μασάει (εκτός αν είναι… σοκολάτα) ο κόσμος άλλο δούλεμα, είναι και σφιγμένος, θέλει κάτι πραγματικά σπουδαίο ή διαφορετικό για να μπει στον κόπο, να βγει έξω και να τα σκάσει. Μετρητά, ζεστά και χειροπιαστά. Προσφορά και ζήτηση. If you build it, they will come. Επτά ταινίες, δεκάδες κινηματογραφικές αίθουσες στο… μεροκάματο του τρόμου.
Όχι, δεν είναι πρόβλημα της «κρίσης» όταν η ταινία δεν αφορά. Δεν είναι λάθος του κόσμου όταν μια ταινία δυναμικής 1.000 – 5.000 εισιτηρίων απλώνεται σε 20 κινηματογράφους και βάλε, για να εξαφανιστεί ηττημένη μέσα σε τέσσερις μέρες. Είναι, όμως, αξιοζήλευτο, να βγαίνει ένα φιλμ σαν το «Χαμένο Παράδεισο» σε μια και μοναδική αίθουσα και να κόβει 1.000 εισιτήρια, κάνοντας το θεατή να αισθανθεί πως μπήκε σε σινεμά και ουχί σε νεκροταφείο… Γιατί είναι τρομακτικό να παρακολουθείς ταινία σε κινηματογράφο 300 (και βάλε) καθισμάτων… μόνος!
Από δίπλα, το Βατερλό των οσκαρικών ταινιών που συνεχίζονταν, το οποίο δηλώνει ξεκάθαρα δύο πράγματα: α) ο κόσμος δεν ψάχνει (βλακωδώς) στα «συνεχίζονται», λες και οι ταινίες έχουν ημερομηνία λήξης που δεν ξεπερνά την πρώτη εβδομάδα (σοβαρό και γνωστό πρόβλημα, πλέον) και β) όταν η πειρατεία έχει αλώσει όλα αυτά τα φιλμ εδώ και μήνες, ψάξε βρες το δίκιο σου στα… routers. Χα! (Οκτώ οι νέες ταινίες από σήμερα. Μάθανε ότι γ…)
