της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Ένα από τα πιο φανατικά λατρεμένα και ταυτόχρονα μισημένα (βλέπε και ανηλεώς χλευασμένα) φαινόμενα της pop κουλτούρας θα φτάσει στο τέλος του και επί μεγάλης οθόνης στις 15 του ερχόμενου Νοεμβρίου. Και ενώ διεθνώς κυκλοφόρησε μόλις μια – όχι ιδιαιτέρως αποκαλυπτική – φωτογραφία της ξεχωριστής (ενσαρκωμένης από την 11χρονη Μακένζι Φόϊ) κόρης του Έντουαρντ (Ρόμπερτ Πάτινσον) και της Μπέλα (Κρίστεν Στιούαρτ), Ρενέσμε, να κρυφοκοιτάζει την κάμερα, πίσω από τους υπερ-προστατευτικούς γονείς της, το αμερικάνικο Entertainment Weekly προέκυψε ιδιαίτερα γενναιόδωρο, τόσο στην έντυπη, όσο και στη διαδικτυακή έκδοσή του. Πυροδοτώντας το φιτίλι της ανυπομονησίας για τα κορίτσια, τις δεσποινίδες και τις κυρίες κάθε ηλικίας, μόρφωσης και… φύλου, που είτε φανερά, είτε κρυφά, έχουν υποκύψει αμαχητί στην εθιστική, ένοχη απόλαυση του «εκλεπτυσμένου» (ή, για τους επικριτές του, γλυκερού, αφελούς, συντηρητικού, μισογύνικου, αναίμακτου, κιτς, camp, κατά λάθος αστείου κ.λ.π.), βαμπιρικού σύμπαντος, που σκαρφίστηκε η συγγραφέας της πρωτότυπης, λογοτεχνικής τετραλογίας, Στέφανι Μάγερ.

Επίτρεψε μου να δηλώσω, αδιάντροπα, πως στα προαναφερθέντα θηλυκά ανήκω κι εγώ, κυρίως όσον αφορά το τέταρτο και τελευταίο βιβλίο της σειράς, «Χαραυγή» και (μέχρι στιγμής) την πρώτη – από κάθε άποψη ευστοχότερη – ταινία της Κάθριν Χάρντγουικ. Ναι, αφενός, παραδέχομαι πως η Μάγερ σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί λογοτέχνης. Το δεύτερο («Νέα Σελήνη») και, κυρίως, το τρίτο βιβλίο («Εκλειψη»), σου ζαλίζουν τον έρωτα με τη φλυαρία, την καταχρηστική δράση και τα παιδαριώδη διλήμματα, με τα οποία φέρνουν αντιμέτωπους τους – αθεράπευτα παρθένους – ήρωες τους (γι’ αυτό, εξάλλου, και δεν ήμουν από εκείνους που… φρούμαξαν με τις σαφώς πιο οικονομημένες και ψύχραιμες κινηματογραφικές μεταφορές τους). Και, αφετέρου, ομολογώ πως ο Μπιλ Κόντον («Θεοί και Δαίμονες») δε στάθηκε αντάξιος των προσδοκιών μου με το «Χαραυγή – Μέρος Πρώτο», γιατί δε μετάγγισε ούτε ίχνος από το (συχνά αυτοσαρκαστικό) χιούμορ του πρωτότυπου στην οθόνη, γιατί παρασύρθηκε υπέρ το δέον σε μια επιβεβλημένα «κατάλληλη για άνω των δεκατριών» κινηματογράφηση της (αδιανόητο λουτρό αίματος στο χαρτί) σκηνής της γέννας και, τέλος, επειδή ούτε αντιστάθηκε, ούτε επιχείρησε μια, ελάχιστη έστω, θετική παρέμβαση στην – ανύπαρκτη στο βιβλίο – αμήχανη, κακοφτιαγμένη, για τα… πανηγύρια μάχη μεταξύ βαμπίρ και λύκων, που σκαρφίστηκε η σεναριογράφος Μελίσα Ρόζενμπεργκ, αποκλιμακώνοντας άγαρμπα το φιλμ, λίγο πριν από το φινάλε του.

Ωστόσο, εξακολουθώ να επιμένω πως το δεύτερο και τελευταίο μέρος του ογκώδους, μακράν πιο καλογραμμένου, ομότιτλου βιβλίου, με το οποίο καταπιάνεται το «Χαραυγή – Μέρος 2», είναι… όλα τα λεφτά. Για πολλούς λόγους. Εξηγεί πώς και γιατί η Μπέλα, ως εύθραυστος άνθρωπος, και καταχάρηκε το σεξ με τον άφθαρτο καλό της – βρικόλακα, (παρόλο που την άφησε απ’ άκρη σ’ άκρη… μελανιασμένη) και άντεξε την ταλαιπωρία της θανατηφόρας εγκυμοσύνης ενός κατά το ήμισυ βαμπίρ μωρού. Φέρνει τούμπα, μια και καλή, όλα τα κλισέ των (φαλλοκρατικών και ρατσιστικών) παραμυθιών που μας μεγάλωσαν: ο από μηχανής ιππότης με τη λαμπερή πανοπλία εδώ είναι γένους θηλυκού, καθώς η Μπέλα αναδεικνύεται σε εναλλακτική υπερ-ηρωίδα. Ενώ, ταυτόχρονα, ο νεογέννητος μεσσίας, που θα εξασφαλίσει την επί γης ειρήνη, είναι ένα χαρισματικό κοριτσάκι – τέρας που ακούει στο όνομα «Ρενέσμε». Της οποίας, εξάλλου, αφοσιωμένη… νταντά, που απαρνείται κάθε άλλη επιλογή ζωής και θέτει σε απόλυτη προτεραιότητα την προστασία της, δεν είναι μια – αδύνατο να αντισταθεί στο μυθικό, μητρικό ένστικτο – γυναίκα, αλλά ένας άντρας, και δη – κάθε άλλο παρά κακός – λύκος!

Εξακολουθώ, λοιπόν, να ελπίζω και να θέλω να πιστεύω πως αυτή τη φορά ο Κόντον δε θα παραπατήσει και ο φιλμικός επίλογος της «Τhe Twilight Saga» θα ικανοποιήσει ακόμη και εμάς, τις πιο υποψιασμένες, ενήλικες οπαδούς του. Οι δηλώσεις των συντελεστών που συνοδεύουν το φωτογραφικό αφιέρωμα του Entertainment Weekly, κάθε άλλο παρά κατευνάζουν τις προσδοκίες μας. «Πρόκειται για ένα ρόλο τεράστιας σημασίας», λέει ο Κόντον για τη Ρενέσμε της Φόϊ, «και οι συμπρωταγωνιστές της έκαναν θαύματα μαζί της. Κατάφερε πραγματικά να εκμαιεύσει κάποιου είδους πατρικό ένστικτο από τον Ρομπ, ενώ η Κρίστεν προέκυψε ιδιαίτερα προστατευτική. Ήταν πολλές φορές που χρειάστηκε να διακόψω τις παθιασμένες συζητήσεις τους για να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους στο γύρισμα».

Η Στιούαρτ, από την πλευρά της, σχολιάζει όσα – αναπάντεχα και μη – κοινά διαπίστωσε πως είχε με τη μικρή συμπρωταγωνίστριά της. «Βρήκα συναρπαστικούς τους διαλόγους μου με τη Μακένζι. Πάντα είμαι περίεργη για ό,τι συμβαίνει στο μυαλό των παιδιών που δουλεύουν σε μια ταινία. Και η Μακένζι είναι πολύ κοντά στην ηλικία που ήμουν κι εγώ όταν ξεκίνησα την καριέρα μου (στο «Δωμάτιο Πανικού»). Εξάλλου, ήταν παράξενο και λίγο τρομακτικό το πόσο πολύ μοιάζουμε εμφανισιακά. Ακόμα και τα χέρια μας είναι ίδια! Γεγονός που ερμηνευτικά είναι αστείο, το πόσο μας έλυσε τα χέρια». Ο Πάτινσον, τέλος, γελάει στην ανάμνηση του πόσο έπρεπε να προσέχει τη… γλώσσα του, όταν συνυπήρχε στο πλατό με την Μακένζι: «Όλοι οι υπόλοιποι είμαστε περίπου στην ίδια ηλικία και τόσο παραγνωρισμένοι, που μεταξύ μας έχουμε πια ξεχάσει τι θα πει ευγένεια. Προσπαθούσαμε να είμαστε προσεχτικοί όταν συνδιαλεγόμασταν μαζί της, αλλά δεν τα καταφέραμε και πολύ καλά. Η Μακένζι είχε έναν κουμπαρά όπου συνέλεγε πρόστιμα για κάθε βρισιά που άκουγε από εμάς. Και νομίζω ότι μάζεψε γύρω στα 850 δολάρια…».