Η μισή μου ζωή τουλάχιστον είναι το σινεμά. Από παιδί. Θεατής. Ύστερα κριτικός. Αργότερα και προγραμματιστής αφιερωμάτων, με παλιά φιλμ που χαίρομαι να ξαναβλέπω ή επιθυμούσα να δω και στη μεγάλη οθόνη κάποτε, όχι μονάχα μέσω της προσωπικής μου συλλογής στο σπίτι. Κι από σήμερα, Πέμπτη 1η Αυγούστου του 2024, και… διανομέας! Σαν να μου κάνει πλάκα κάποιος!
Έχω εξηγήσει γιατί στήθηκε η REPERTORY. Έχω δηλώσει ποια είναι τα πλάνα μου (από μία εφέτος έως δυο-τρεις επανεκδόσεις για κάθε μελλοντικό καλοκαίρι, ζωή να ‘χουμε), ελπίζω κάποτε να (ξανα)μάθει ο κόσμος να βλέπει επανεκδόσεις και μέσα στον χειμώνα, για να βγουν λίγες παραπάνω ετησίως. Χωρίς να θέλω να συγκριθώ με οποιονδήποτε ή οτιδήποτε άλλο στην ντόπια κινηματογραφική αγορά της χώρας μας. Δεν το βλέπω καθόλου σαν μπίζνα. Να μη χάνονται χρήματα κι ότι κερδίζεται να πηγαίνει στα επόμενα ή να στηρίζει ακόμα καλύτερα την ύπαρξη του ΞΑΦΝΙΚΑ ΦΕΤΟΣ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ. Κι από ιδέες και σχέδια για δημιουργικά πράγματα στο μέλλον… άλλο τίποτα!
Από απόψε, λοιπόν, ξεπορτίστε, επιλέξτε ένα θερινό που θα παίζει την «Υψηλή Κοινωνία» και δώστε στην ταινία την ώθηση που χρειάζεται για να μπει και σε άλλα σινεμά και περιοχές από την επόμενη εβδομάδα. Ας πάμε παντού! Κι ας το διασκεδάσουμε, γαμώτο! Κανείς μας δεν θα βρίσκεται εδώ για πάντα…
Υ.Γ. Μαμά, ήθελα τόσο πολύ να σου το πω αυτό, να χαρείς, αλλά δεν θα το καταλάβαινες, πια. Μακάρι να υπήρχε ένας τρόπος, να μπορούσες, να σηκωθείς και να βγαίναμε ξανά έξω, για να πάμε σινεμά, όπως τότε που… σε κουβάλησα άρον άρον στη ΡΙΒΙΕΡΑ, ως απαραίτητη συνοδό… ανηλίκου, για να καταφέρω να δω τη «Σκιά των Τεσσάρων Γιγάντων» του Χίτσκοκ. Ούτε μπόρεσες, ούτε προλάβαμε. Δεν θα άλλαζε τίποτα, από την Παρασκευή μέχρι σήμερα. Τουλάχιστον «αναπαύθηκες». Τέλειωσαν τα βάσανα. Και κάπου στο σύμπαν πρέπει να υπάρχει η χαρά γι’ αυτό…
