του Λευτέρη Αδαμίδη

Μετά από ένα δεκαήμερο με εναλλαγές κρύου – ζέστης σε καιρό (και ταινίες…), ήρθαν και τα επίσημα βραβεία να μας αποτελειώσουν. Τι εννοούμε; Ότι ο Νάνι Μορέτι έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να δώσει τις πιο αναμενόμενες («Amour») ή εξωφρενικές βραβεύσεις («Reality»). Ειδικά σε μια χρονιά που δεν ήταν όπως η περσινή, αρκεί να θυμηθούμε τα «The Artist», «Το Λιμάνι της Χάβρης», τη «Μελαγχολία», «Το Δέντρο της Ζωής» (σκασμός, Ηλία!), το «Drive», «Το Παιδί με το Ποδήλατο», το «Κάποτε στην Ανατολία», ακόμη και τον Αλμοδόβαρ ή το «Μεσάνυχτα στο Παρίσι» στο άνοιγμα. Το μόνο που θα έσωζε τη χρονιά στη μνήμη μας θα ήταν η τόλμη, αλλά πού να βρεθεί… Εξαντλήθηκε, μάλλον, στον Ρεϊγάδας σε μια ταινία που ταιριάζει, όμως, περισσότερο σε γκαλερί και είναι πραγματικά για λίγους. Ο Μορέτι μίσησε το «Holly Motors» του Λεός Καράξ (αναμφισβήτητα η πιο «γεια σου» στιγμή του Φεστιβάλ), αλλά και αγνόησε παντελώς το «V Tumane» του Σεργκέι Λοζνίτσα, το οποίο το τίμησε η FIPRESCI, ευτυχώς. Έδωσε, όμως, το Μεγάλο Βραβείο στον Ματέο Γκαρόνε, αποφεύγοντας ενδο-ιταλικές συρράξεις πίσω στην πατρίδα.

Ακόμη και στο τμήμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα», η βράβευση του παγερού «Despues de Lucia» (μια ενδιαφέρουσα ταινία για το bullying στα σχολεία, που αυτοκαταστρέφεται στο τέλος) καθώς και του ανεκδιήγητου «Le Grand Soir» των Μπενουά Ντελεπίν και Γκουστάβ Κερβέρν δείχνει πώς ό,τι μπορούσε να πάει στραβά πήγε. Από τις σοφές βραβεύσεις, αυτή του «Νο» του Πάμπλο Λαρέν (στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών) για το δημοψήφισμα που έριξε τον Πινοτσέτ, μια ταινία που έπαιζε άνετα και στο διαγωνιστικό. Σαφώς πεσμένη η «Εβδομάδα Κριτικής» περιορίστηκε φέτος στο γκέτο του arthouse, όταν πέρσι από εδώ είχε βγει «Το Καταφύγιο» και το «Snowtown».

Οι Αμερικανοί είναι ίσως οι μεγάλο χαμένοι συνολικά, καθώς είχαν φέρει στην Κρουαζέτ ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς, από το «Cosmopolis» του Κρόνενμπεργκ ως το «κλασικό εικονογραφημένο» «On the Road» και το trash «Paperboy» και δεν πήραν τίποτε, ούτε καν τις εντυπώσεις, με μόνη παρηγοριά τη συγκινητική παρουσία του «Mud» του Τζέφ Νίκολς και το ωραίο – ως b-movie μόνο – «Killing Them Softly» του Άντριου Ντομινίκ. Όσο για τους Γάλλους, ο Ζακ Οντιάρ δεν πήρε τίποτε, αλλά σκίζει στο box-office, ενώ η Μαριόν Κοτιγιάρ ήταν αναμφισβήτητα η σταρ του Φεστιβάλ. Και βέβαια ας μην ξεχνά κανείς ότι ως συμπαραγωγοί έχουν τελικά παρουσία σε αρκετά από τα βραβεία…

ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ

Χρυσός Φοίνικας: «Amour» του Μίκαελ Χάνεκε
Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής: «Reality» του Ματέο Γκαρόνε
Βραβείο της Επιτροπής: «The Angel’s Share» του Κεν Λόουτς
Βραβείο Σεναρίου: «Beyond the Hills» του Κρίστιαν Μουντζίου
Βραβείο Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας: Μαντς Μίκελσεν για το «Hunt» του Τόμας Βίντερμπεργκ
Βραβείο Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας: από κοινού στην Κριστίνα Φλίτιρ και την Κοσμίνα Στράταν για την ταινία «Beyond the Hills» του Κρίστιαν Μουντζίου
Βραβείο Σκηνοθεσίας: «Post Tenebras Lux», Κάρλος Ρεϊγάδας
Χρυσή Κάμερα: «Beasts of the Southern Wild» του Μπεν Ζέιτλιν